The Lonely passion of Judith Hearne

De Britse dramafilm The Lonely passion of Judith Hearne is de laatste bioscoopfilm die regisseur Jack Clayton (The Innocents, Our Mother's House, The Great Gatsby) maakte. Hij overleed begin 1995. De film is gebaseerd op de roman Judith Hearne van Brian Moore, die vanwege de 'troubles' was verhuisd van Noord-Ierland naar Canada. Die 'troubles' spelen een rol in de roman, maar niet in de film, die de plot verschoof van Belfast naar Dublin. De film is in het niet-commerciële circuit erg goed ontvangen en de critici waren erg positief. Hoofdrolspeelster Maggie Smith won een Bafta voor haar vertolking van Hearne.
Het verhaal draait om Judith Hearne, die een nogal eenzaam leven leidt en teleurstellingen in het leven wegdrinkt. Ze is een vrijgezel van middelbare leeftijd en droomt nog steeds dat er eens een prins op het witte paard zal verschijnen. Haar familie is hun rijkdom kwijtgeraakt en nu geeft zij pianolessen om in haar onderhoud te voorzien, maar ze krijgt steeds minder leerlingen. Op een dag ontmoet ze de broer van de vrouw bij wie ze in de kost woont. Hij is net terug uit Amerika en ook alleen, net als zij. Maar hij denkt vanwege haar geërfde sieraden dat ze rijk, en daardoor nuttig is...

De muziek bij deze film is van Georges Delerue en zijn score heeft in elke track zijn hoorbare handtekening. Delerue is de vaste componist van regisseur Clayton, en zijn vijf laatste films zijn alle door Delerue van een score voorzien. Eigenlijk zijn het zijn laatste zes, want Something Wicked This Way Comes had ook een score van Delerue, maar Disney vond die score veel te donker en verving hem door James Horner, zeer tegen de zin van Clayton.

Judith Hearne geeft pianolessen en het was de kunst voor Delerue om niet teveel die klassieke pianocomposities deel te laten uitmaken van de score. In zijn scoremuziek komt de piano dan ook niet voor. Overigens wel op het album, waar het de muziek is die in de film te horen is tijdens de pianolessen. Zo staan er twee tracks op van Chopin, beide 'Prelude in E minor Opus 28', en het 'Trio in G major KV564 III Allegretto' van Mozart. Daarbij worden track drie en zes beide gespeeld door het Trio Zingara.

Voor Judith Hearne heeft Delerue een prachtige ingetogen score gecomponeerd, met een bijzonder fraai en melodieus hoofdthema. Het album opent met dat thema op een mooi ingetogen gespeeld kerkorgel. Na een minuut nemen de strijkers dit over, met daarbij een vrouwenstem die de melodie zingt. Een erg mooie, wat melancholieke track.
De track 'Mature Judith Makes a new Start' laat een prachtige symfonie van strijkers horen, op een wat triestige melodie, maar in geweldige harmonieën, die dit tot een kippenveltrack maken. Dat laatste geldt in iets mindere mate voor 'Partners down the Line, Judith and Maddern say Goodbye', hoewel ook dit nog steeds prachtige melancholieke en tegelijk warme muziek is. Wat minder geldt dit voor de zevende track, die een lange aaneenschakeling is van een aantal cues bij de verschillende scenes in de film. Een aantal cues zijn erg mooi, maar er zitten ook een paar cues bij die niet veel meer dan underscore zijn of die triest en traag zijn of juist wat dreigend klinken.
In de achtste track speelt opnieuw een kerkorgel z'n mooie melodie op het hoofdthema, en doet dat in fraaie harmonieën.
Het album sluit af met een prachtige strijkeruitvoering van beide thema's voor de hoofdpersonages. En opnieuw levert dat kippenvel op. De heerlijke warme klanken in een melancholieke kleuring kunnen niet lang genoeg doorlopen. De strijkers, de harp, de houtblazers, en vooral de melodie, ze helpen allemaal mee om de muziek tot een symfonie om te toveren.

Kortom, met zijn muziek voor de dramafilm The Lonely passion of Judith Hearne heeft Georges Delerue weer een pareltje afgeleverd. De muziek voelt aan als een warme deken, al gelijk vanaf de eerste track. Zo is elke track van Delerue weer een symfonietje op zich, met prachtige harmonieuze klanken van strijkers, harp en houtblazers. Maar het zijn vooral de prachtige melodieën die de muziek van Delerue zo geweldig maken, elke keer opnieuw. Hij heeft de score voor deze film een sterk melancholieke kleuring gegeven en dat pakt erg goed uit. De muziek krijgt daardoor een extra emotionele lading, die soms voor kippenvel zorgt. Het album bevat ook nog drie klassieke tracks van Chopin en Mozart, maar die kunnen niet tippen aan die van Delerue. Voor het album als geheel leveren ze een paar minpunten op, maar dat komt vooral omdat de tracks van Delerue hier 93 uit 100 punten wegslepen.