De eerste recensies van Harry Potter and the Deathly Hallows: Part I zijn ondertussen binnen (complimenten aan allen, jullie verwoorden ook mijn teleurstelling en tevredenheid in de score heel goed). En hoewel ik Potter steeds maar weer wil aanzetten, ben ik te verslaafd aan een andere Desplat-score die ik net heb aangeschaft.
Al op deze redelijk vroege score horen we de stijl waarmee de Franse componist later wereldberoemd zou worden. De eerste track wordt gekenmerkt door het vage hoofdthema, gebracht door zwierig spel op de dwarsfluit en strijkers die nog net geen waltz voorbrengen. Ook de triangel is aanwezig en geeft de maat aan waar de dwarsfluiten omheen spelen. In The Engagement horen we nóg een vertrouwd element in scores van Desplat: de piano. Op o.a. Benjamin Button, New Moon en zijn nog recente Harry Potter score was dit ook te horen. Toegegeven, op Birth klinkt het wat matter. Het is niet meer dan het hoofdthema wat we horen, en hier en daar neigt Desplat richting klassieke muziek. The Rendez-Vous valt wat buiten de boot. Na spanning van hoge, iele strijkers voert Desplat de spanning op, en horen we een prachtig stuk. De strijkers zijn nog steeds hoog, maar worden bijgestaan door de rest van hun sectie die ritmisch meespeelt. Een gelaagd en geslaagd, maar veel te kort stuk mooie muziek.
Under the Spell brengt een mysterieuze versie van het hoofdthema, en gaat snel voorbij. The Wedding typeert zich door langzame, dragende strijkers die zowel spanning als tragedie oproepen. Het is een lange en mooi opgebouwde track. Letter brengt ons de mooiste versie van het hoofdthema, omdat het net ietsjes sneller wordt gespeeld en hierdoor wat resoluter klinkt. Ook de cello's en haast onmerkbare blazers klinken wat sneller en gelikter. Later horen we zelfs een bewerkte versie, met een echo erop. Uitzonderlijk voor Desplat, en bij mijn weten pas herhaald in The Special Relationship. The Kiss is niet zo romantisch als de titel doet vermoeden. Met verfijnd instrumentgebruik weet Desplat onaangename spanning te maken, maar weet de track net zo makkelijk te versieren met hoog en voortdravend strijkwerk. Ook de geluidseffecten zijn effectief (ik zocht mijn telefoon de eerste keer dat ik dit hoorde, omdat er een geluid van een vibrerende telefoon doorheen klinkt). De spanning blijft echter domineren.
De telefoon is ook te horen in Mr. Reincarnation, een track die eigenlijk gewoon verder gaat waar The Kiss eindigde. De spanning heeft de score nu getekent. Als in Day Out het hoofdthema tevoorschijn komt, geloven we Desplat niet meer. Niet dat de score niet meer goed klinkt, integendeel: we verwachten ieder moment weer een ommezwaai, en het hoofdthema is door enkele instrumentale wijzigingen niet zo onschuldig als aan het begin van de score. Knights and Knight zet ons nog verder in Desplat's val. De score zwenkt in de afgelopen paar nummers in een ongekend spannende richting. We horen strijkers die zwaar bewerkt zijn, en in Timpani gaat Desplat los met het slagwerk alvorens een verontrustende versie van een eerder gehoord motief horen. Another Life herhaalt het pianostuk.
Birth is zo'n score die je onverhoopt tegenkomt. Ik had de score nooit binnengehaald als de naam 'Alexandre Desplat' er niet had opgestaan en wederom bewijst de man met notabene een werk van een aantal jaren geleden keer op keer weer om in staat te zijn tot het maken van bijzondere muziekstukken. Maar dat is eigenlijk ondertussen de norm geworden bij Desplat. Nee, wat Birth zo goed maakt is de genadeloze spanning die de score herbergt. Het is een zwierige, en tegelijkertijd grimmig score. Om de kracht en het geheim van Birth te willen achterhalen is het geheel luisteren van dit album noodzakelijk. Apart van elkaar is het aardig, samen is het formidabel. Een zwierige, en tegelijkertijd grimmig score.