Central Intelligence

Dit is de vijfde recensie uit een serie van Theodore Shapiro.

Vorige: The Devil Wears Prada
Volgende: Starsky & Hutch

De Amerikaanse actiekomedie Central Intelligence is een zogenaamde 'buddy'-film, die is geregisseerd door Rawson Marshall Thurber (Dodgeball: A True Underdog Story, We're the Millers, Skyscraper), die ook meewerkte aan het scenario. De buddy's zijn hier Dwayne Johnson en Kevin Hart, wiens personages beide door de critici goed ontvangen zijn. De film kreeg een aantal nominaties voor wat kleinere prijzen, waarvan met name Kevin Hart een paar gewonnen heeft. Ook in de bioscopen was het publiek enthousiast, want de film was daar erg succesvol. Er is sprake van een vervolg.
Het verhaal begint met een backflash van 20 jaar eerder, toen Calvin Joyner (Hart) nog op de universiteit zat. Daar werd een andere student nogal gepest vanwege z'n obese voorkomen. Calvin is toen voor hem opgekomen. Twintig jaar later is Calvin getrouwd en digitaal goed onderlegd, wat hij in z'n werk toepast. Dan krijgt hij een vriendschapsverzoek op z'n facebook account van een zekere Bob Stone (Johnson) die beweert een klasgenoot te zijn geweest. Als ze elkaar ontmoeten blijkt Stone die gepeste student te zijn, nu topfit en strak. Hij heeft de hulp van Calvin nodig om bepaalde internettransacties te onderzoeken...

De muziek bij deze actiekomedie is van Theodore Shapiro, die voor de gelegenheid samenwerkte met Ludwig Göransson. Ze hebben er samen een soort van actiescore van gemaakt, waarin de komische elementen niet ontbreken. Zelfs een ingetogen noot is aanwezig.
De muziek is deels akoestisch, deels elektronische uitgevoerd. De openingstrack heeft een sterk ritmisch karakter van elektronische klanken, waarin lichte, maar nadrukkelijk aanwezige percussie een grote rol speelt. Ook aparte klanken en melodische motieven uit de synthesizer zorgen voor een aparte kleuring van deze licht dreigende track.
De korte tweede track is juist heel ingetogen, met rustige en warme pianoklanken. De elektronische klanken uit de openingstrack gaan weer verder in de track 'Golden Jet', en ook 'I don't like Bullies' heeft een sterk elektronische kleuring. Die track kabbelt rustig voort, om pas aan het einde even in een bijzonder stevige rockstijl over te gaan, compleet met raggende elektrische gitaren.

Met 'Trophy Case' wordt dan weer heel kalm en best fraai op een elektrische gitaar getokkeld. De dreiging neemt weer toe in 'Forensic Accounting', met allerlei typisch elektronische klanken en geluidjes. De muziek heeft dan een behoorlijk underscore-gehalte. In 'Sleepover' wordt er rustig getokkeld op een akoestische gitaar, met daaronder een ingetogen begeleiding. Maar de rust wordt in de volgende track weer ruw verstoord met stevige elektronische klanken en geluiden, zonder overigens enige melodie te laten horen. En dat geldt ook voor een aantal tracks die nog volgen op het album. Soms lijkt er iets van melodie te ontwaren, maar het valt allemaal nogal tegen. De elektronische klanken moeten de dreiging en spanning opvoeren en het actiegehalte verhogen, en kennelijk past daar niet of nauwelijks melodie bij. Het sterk elektronische karakter helpt dan niet mee om de muziek nog enigszins prettig beluisterbaar te maken. Vooral wanneer de raggende gitaren weer eens de boventoon voeren, valt het allemaal niet mee.

Sommige tracks zijn behoorlijk aan de minimalistische kant, en een enkele keer vallen er lange bijna-stiltes. Vooral het eerste deel van sommige tracks heeft daar last van, om naderhand toch nog in de actiemodus over te stappen. Af en toe is het net andersom, zoals in 'Stay Away from Me, Bob', een track die redelijk stevig begint, maar na pakweg vijftien seconden inzakt naar een minimalistische underscore van elektronische klanken, die saai doorlopen, terwijl 'Bob vs. Phil' vrijwel helemaal uit die vrij saaie elektronisch underscore bestaat.

De toon van de score slaat helemaal om vanaf 'Next Level Sh-t', waarin het juiste strijkers en een getokkelde akoestische gitaar zijn, die een redelijke melodieuze track neerzetten. In 'Homecoming King' is die orkestrale kleuring ook nog prettig melodieus. De voorlaatste track komt uit de synthesizer, maar met een aangenaam warme klank, en een aangename ingetogen kleuring. Zelfs wanneer de muziek aan het einde ervan een stevige rockstijl krijgt, blijkt de muziek toch fraai melodieus.
De afsluitende track 'Darla' heeft met een melodieuze getokkelde stijl zelfs een licht romantische kleuring, zodat de score en daarmee het album afsluit met een prettig gevoel. Het zijn eigenlijk alle vier laatste tracks die daarvoor zorgen.

Kortom, met hun muziek voor de actiekomedie Central Intelligence hebben Theodore Shapiro en Ludwig Göransson een voor deze meestal behoorlijk leuke film passende score gecomponeerd. Verreweg het grootste deel van de muziek heeft een elektronische instrumentatie in een vaak stevig aangezette actiestijl. De muziek moet dan de dreiging en spanning verhogen, maar voor de beluisterbaarheid valt dat meestal niet mee. Soms is de muziek juist erg minimalistisch. Toch hebben Shapiro en Göransson ook voorzien in een handvol wat meer melodieuze en orkestraal getoonzette tracks, die dan weer wel erg aangenaam zijn. De waardering wordt echter vooral beïnvloed door het hoge elektronische actiegehalte en komt dan ook niet hoger dan 61 uit 100 punten.