Puppeteer

De ontwikkeling van de video game Puppeteer begon al in 2010 in Japan. De game is ontwikkeld om op een Sony PlayStation3 te worden gespeeld in een 3D-omgeving. De game is geregisseerd door Gavin Moore, die z'n sporen in de animatiewereld al ruimschoots verdiend had. De game kreeg goede recensies op diverse game-review-websites. In tegenstelling tot veel andere games is deze een single-player-game, die overigens ook met z'n tweeën gespeeld kan worden. De hoofdpersoon is het jochie Kutaro, die in een pop veranderd is en vervolgens onthoofd is. In de game draait het vooral om het hoofd van Kutaro, die hij overigens kan vervangen door diverse andere hoofden, waardoor hij steeds in andere landschappen terecht komt.
Het verhaal speelt zich af op de maan, waar het rijk van de godin omver geworpen is door Little Bear, die zich nu Koning van de Maan noemt. Hij heeft legeraanvoerders, waarmee hij de zwarte maanstenen gestolen heeft, evenals de magische scharenset. Elke generaal houdt een deel van de maan in chaos en heeft daar een deel van de witte maanstenen van de godin in beheer. De opdracht van Kutaro wordt om de orde op de maan terug te brengen in handen van de godin...

De muziek bij deze game is van niemand minder dan Patrick Doyle, die er een vol orkestrale score voor componeerde. Het is tot op heden zijn enige score voor een game. De muziek van Doyle is typerend voor zijn stijl van componeren, maar mist hier de romantische touch, allicht omdat het verhaal van de game hiervoor geen ruimte bood. Tegelijk zijn de tracks op een paar na behoorlijk aan de korte kant, waarbij veel tracks zo rond de één à anderhalve minuut duren. Slechts vier van de 25 tracks komen boven de twee minuten uit. Tegelijk is de variatie tussen de tracks vrij groot. Niet zozeer qua stijl, maar wel qua instrumentatie en arrangement.

Er zijn een aantal thema's aanwezig voor de verschillende personages. Het thema voor hoofdpersonage Kutaro is vlot en melodieus, wat Doyle in de openingstrack met flair laat spelen en waarbij koperblazers en strijkers de melodie voor hun rekening nemen. Het tweede thema is die voor de 'Moon Bear King', wat een thema in mineur is, met een wat ongemakkelijk arrangement.
Het thema voor 'The Moon Witch' is luchtig gearrangeerd, met een pizzicato-achtige kleuring, waarbij ook een xylofoon wordt ingezet, naast houtblazers, strijkers en zelfs een accordeon.
Met 'Pikarina' presenteert Doyle opnieuw een vrij luchtig thema in een redelijk vergelijkbare stijl, maar met een andere melodie. Beide thema's spreken overigens niet zo aan.

Een flink deel van de tracks heeft een arrangement waarin Doyle de nodige spanning probeert op te bouwen. Dat is natuurlijk ook een beetje inherent aan de muziek voor een game. Maar het maakt het beluisteren van de score toch wat minder plezierig, hoewel Doyle niet Doyle zou zijn als ook die meer spannende muziek niet nog steeds heel behoorlijk in het gehoor ligt. Deze tracks lopen vaak wat trager, staan in mineur en maken gebruik van typische elementen om de spanning op te bouwen, zoals langzaam oplopende of aflopende klanken, soms wat schurende tegenklanken of tegenmelodieën, en zo heeft Doyle nog meer van dergelijke spanningsverhogende elementen in z'n tracks verwerkt.

Een handvol tracks heeft een wat cartooneske stijl, met snelle, staccato-achtige klanken. Dit zijn veelal niet de fraaiste tracks en hebben een wat hoger deuntjesgehalte. 'Monkey See, Monkey Do' is daar een voorbeeld van, met lage koperklanken en xylofoon, maar die stijl komt in meer tracks in meer of mindere mate terug.

Er zijn eigenlijk maar een beperkt aantal tracks die fraai in majeur zijn gecomponeerd. Dan laat Doyle weer even z'n fraaie stijl van componeren horen, zoals in 'Onward and Upward', 'Ahoy, Moby', maar zeker ook in 'Across the Plains', met z'n Ennio Morricone-achtige westernkleuring van drumpercussie, elektrische gitaargetokkel en geraspte gitaarklanken in de eerste helft van de track en de Spaanse muzikale stijl van getokkelde gitaarklanken en handgeklap in de tweede helft. Ook de track 'Horse and Bull' is voorzien van die Ennio Morricone-achtige westernstijl, terwijl 'Bullfight' juist weer die Spaanse kleuring heeft.

Het album sluit af met 'The Hero of the Moon', een opgewekte en fraaie track, met een heroïsche kleuring van staccato gespeelde strijkers, waar koperblazers overheen spelen met een fraaie melodie. Helaas duurt ook deze track maar kort.

Kortom, met dit score-album van de muziek voor de game Puppeteer heeft Patrick Doyle laten zien dat hij ook op dat gebied z'n mannetje staat. Omdat het een game is, is een flink deel van de muziek in een wat meer spannende en dreigende kleuring gezet, wat een plezierige beluisterbaarheid niet ten goede komt. Ook de paar comedy-achtige tracks helpen daarbij niet mee. Toch zijn er een handvol tracks die juist wel bijzonder prettig in het gehoor liggen, en die Doyle in zijn eigen typerende en melodieuze stijl gecomponeerd heeft. Vooral de afsluitende track maakt veel goed, alleen heeft deze, net als de meeste andere tracks, een nogal korte speelduur. De waardering voor dit album komt zo op 71 uit 100 punten.