Sitting Target

De Britse misdaadfilm Sitting Target is een oudje uit 1972 en is geregisseerd door Douglas Hickox (Brannigan, Sky Riders, Zulu Dawn), die zich in de tachtiger jaren vooral bezighield met tv-films en -series. De zeventiger jaren waren de tijd van de nogal harde misdaadfilms, met rechtlijnige karakters, denk aan de Dirty Harry films. Ook dit is zo'n grimmige obsessie-gerelateerde film, die overigens in z'n genre best wel gewaardeerd is, zelfs nu nog.
Het verhaal draait om Harry Lomart (Oliver Reed), die voor moord in de gevangenis zit. Als zijn vrouw Pat (Jill St.John) hem bezoekt vertelt ze hem dat ze zwanger is en scheiden wil. Bij Harry slaan de stoppen door en hij besluit om samen met medegevangene Birdy Williams (Ian McShane) uit te breken en zich dan een poosje koest te houden. De uitbraak lukt, maar Harry kan het niet opbrengen om even onder de radar te blijven en wil z'n vrouw omleggen. Intussen zit de politie achter beide mannen aan...

De muziek bij deze thriller is van Stanley Myers, die er een nogal gedateerde, maar passende score voor componeerde. Het is eigenlijk wel een beetje typische zeventiger jaren thrillermuziek, met veel geluiden en klanken en vaak een nogal minimalistisch karakter. Tegelijk heeft de muziek regelmatig een wat jazzy kleurtje, terwijl de melodieën nogal zwaar op de maag liggen. De vele elektronische effecten en geluiden maken het er niet beter op.

Het album is opgedeeld in vier suites, die elk bestaan uit een aantal losse tracks. De eerste is een suite van vier tracks, met een speelduur van ruim zes minuten, de tweede is een suite van twee tracks, die nog geen drie minuten duurt, de derde bestaat uit zes tracks met zo'n zes minuten speelduur, en de vierde suite bestaat uit de overige vijf tracks van zo'n negen minuten. Al met al duurt het album niet langer dan ruim 24 minuten.
De muziek van deze film leek al lang geleden verloren te zijn gegaan, maar kwam dertig jaar later plotseling boven water.

Het album opent met het 'Main Theme', dat opent met een steeds herhaalde tweetonige elektronische klank. Daaroverheen heeft Myers een viool een ongemakkelijke melodie laten spelen. Koperblazers die steeds hetzelfde dubbel gespeelde ritme herhalen, maken het allemaal niet erg aantrekkelijk, vooral ook omdat er een nogal grimmige jazzy en funky kleuring overheen hangt.
De track 'Visitor' begint met grommende klanken, waarop een cellomelodie is gezet, die halverwege wordt aangevuld met een viool. Het klinkt allemaal nogal dissonant en grimmig, waarbij de koperblazers en harp aan het einde van de track voor extra spanning zorgen. 'Straight Jacket' laat een solo gespeelde elektrische gitaar horen in nogal minimalistische klanken. De track 'Laundry Lark' laat een snel gespeelde elektrische gitaar horen in lagere tonen, met daaroverheen grillige koperblazers en percussie, aangevuld met andere geluiden en klanken, zodat er een redelijk volle, maar niet erg aantrekkelijke kleuring ontstaat.
'The Mews' heeft een wat poppy karakter, wat vooral door het vlotte tempo en de drumpercussie komt. 'Fur Coat' laat dan weer een redelijk melodieuze mondharmonica horen op een ondergrond van strijkers, waarbij dit nog een van de fraaiste tracks van het album is. Ook 'Salt and Oil' ligt best heel behoorlijk in het gehoor, waarbij aan de mondharmonica en strijkers nu ook een piano is toegevoegd. 'Split down the Middle' laat dan weer staccato gespeelde klanken horen in een lastige kleuring, waarbij gitaar en keyboard wat vreemde klanken toevoegen. De grommende ondertoon maakt het er niet fraaier op.
In de titeltrack 'A Sitting Target' komt de thematische tweetonige klank weer terug in een nogal funky uitvoering. De muziek is vrij traag en laat veel dissonante klanken horen, die allicht de spanning moeten verhogen. Ook de tromroffels en andere percussie-elementen dragen daaraan bij.

Een flink deel van de muziek heeft een soort van vervreemdend karakter, met z'n aparte klanken, geluiden en niet synchroon lopende instrumentaties. Dat psychedelische sfeertje was nogal in, in die zeventiger jaren van de vorige eeuw en Stanley Myers was daar best wel goed in. In de jazzy-funky kleuring voegde hij ook nog de nodige atonale elementen en elektronische klanken in de mix, wat het geheel tot een spannende score moest maken. En kennelijk is dat goed gelukt, want een aantal filmrecensenten noemen de score van Myers als een factor van belang voor het succes van de film. Ondanks een paar heel redelijk beluisterbare tracks is het overgrote deel van de muziek echter niet aan mij besteed. De waardering komt dan ook niet hoger dan 38 uit 100 punten.