The Intern
Abonniere jetzt!
Bleiben Sie besser informiert und erhalten Sie Zugang zu Sammlerinformationen!
Bleiben Sie besser informiert und erhalten Sie Zugang zu Sammlerinformationen!
| # | Spur | Künstler/Komponist | Dauer |
|---|---|---|---|
| 1. | Love and Work | ||
| 2. | Late For Everything | ||
| 3. | Interns Get Started | ||
| 4. | ‘Deed I Do | Ray Charles | |
| 5. | Grown Up Conversation | ||
| 6. | The Girl From Ipanema | Stan Getz, Joao Gilberto and Astrud Gilberto | |
| 7. | Facebook Friends | ||
| 8. | These Foolish Things (Remind Me Of You) | Billie Holiday with Teddy Wilson & His Orchestra | |
| 9. | Ain’t Misbehavin’ | Benny Goodman | |
| 10. | Ben and Fiona | ||
| 11. | I Spy Something Green | ||
| 12. | San Francisco | ||
| 13. | You Were Meant For Me | Gene Kelly | |
| 14. | To The Airport | ||
| 15. | We Can Try | ||
| 16. | Intern Slash Best Friend | ||
| 17. | Breathe Deeply Jules |
Reichen Sie Ihre Rezension ein
Bewertungen in anderen Sprachen ausblenden
Dit is de eerste recensie uit een nieuwe reeks, deze keer van Theodore Shapiro.
Volgende: Heist
De Amerikaanse komedie The Intern is geregisseerd door Nancy Meyers (I Love Trouble, The Parent Trap, What Women Want, The Holiday), die gespecialiseerd is in prettige komedies. Voor de meeste van haar films schreef ze ook zelf het scenario en dat was ook bij deze film zo, waarbij ze ook nog als producent werkte. Aanvankelijk zouden andere acteurs de hoofdrollen vervullen, maar er is flink geschoven, waardoor Robert De Niro en Anne Hathaway ermee vandoor gingen. De critici waren nogal gemengd in hun reacties op deze film, maar het bioscooppubliek dacht daar terecht heel anders over, want het is een erg leuke film.
Het verhaal draait om de zeventig jaar oude Ben (De Niro), die weduwnaar is. Hij had een hoge baan en was al met pensioen. Omdat hij slecht thuis kan blijven zitten, solliciteert hij om stage te kunnen lopen bij een webbedrijf, dat snel groeit en mensen nodig heeft. Hij wordt aangenomen en wordt gekoppeld aan Jules (Hathaway), de hoge baas, die hem vanwege zijn leeftijd niet zo ziet zitten. Maar Ben zit niet bij de pakken neer en helpt waar hij kan, ook zijn collega's, met adviezen op allerlei gebied. Dan ziet hij dat de chauffeur van Jules met drank op achter het stuur zit, en hij weet zijn plaats in te nemen als chauffeur voor Jules...
De muziek bij deze warme en prettige film is van Theodore Shapiro, die er een lichte en luchtige score voor componeerde.
Op het album dat van de score uitgekomen is staan een aantal songs die in de film te horen zijn. De eerste is Ray Charles met de song 'Deed I Do' uit 1957, een bigband-achtige song. Daarna volgt de wat lijzige 'The Girl from Ipanema' van vader en dochter Gilberto. Een echt oudje is 'These Foolish Things Remind Me of You', die Billie Holiday opnam in 1938. Ook een oudje, uit 1945 is 'Ain't Misbehavin'', uitgevoerd door Benny Goodman. Dit is een typisch instrumentaal jazznummer. De vijfde niet-score track is van Gene Kelly, die een nog oudere song in 1952 recyclede voor zijn musical Singin' in the Rain.
Deze vijf songs staan een beetje verspreid door de scoremuziek van Shapiro.
Die score opent met 'Love and Work', een heel aardige track, waarin vooral de getokkelde gitaar opvalt. Dat is daarmee ook gelijk het centrale instrument van de score. Die vlot getokkelde gitaar wordt begeleid door strijkers in heel aangename, meestal vrij rustige arrangementen. De muziek van de score krijgt daarmee een beetje het karakter van achtergrondmuziek, die meer de sfeer in de film laat horen, dan het verhaal van de personages te begeleiden. Daarmee wordt de score eigenlijke een beetje een wat meer generiek muziekje, en zo voelt de muziek ook aan.
Shapiro heeft wel de nodige variatie in de muziek gebracht, onder andere met meer up-tempo tracks, of juist heel ingetogen, bijna minimalistische muziek. Maar ook muziek met wat meer een deuntjesgehalte, zoals 'Ben and Fiona'. Toch liggen de melodieën overwegend prettig in het gehoor. Ook wanneer Shapiro de piano inzet, in plaats van de gitaar, of soms als combinatie, waarbij dan veelal ook strijkers van de partij zijn. Met zijn muziek tekent Shapiro de sfeer die de beelden oproepen. Sommige filmrecensies zeiden zelfs dat Shapiro's muziek in de film nogal overbodig was. Overigens gaven andere recensenten juiste een positief oordeel over de score, die dan als prettige aanvulling werd ervaren.
Kortom, met zijn score voor The Intern heeft Theodore Shapiro een heel aardige score gecomponeerd. De muziek wordt op een heel luchtige manier gebracht, ook al is het arrangement soms wat melancholiek. De muziek tekent vooral een bepaalde sfeer en is dan ook vrij constant, met voornamelijk getokkelde gitaar, piano en strijkers als instrumentatie. Er zijn geen uitschieters naar boven of beneden. De muziek is regelmatig nogal aan de minimalistische kant en af en toe wordt er ook solo gespeeld. De variatie blijft beperkt tot wat tempowisselingen of wisseling van stemming. Veel verder komt het niet en dat maakt het vaker beluisteren van de score toch wat saaier. De waardering komt daarmee op 72 uit 100 punten.
Volgende: Heist
De Amerikaanse komedie The Intern is geregisseerd door Nancy Meyers (I Love Trouble, The Parent Trap, What Women Want, The Holiday), die gespecialiseerd is in prettige komedies. Voor de meeste van haar films schreef ze ook zelf het scenario en dat was ook bij deze film zo, waarbij ze ook nog als producent werkte. Aanvankelijk zouden andere acteurs de hoofdrollen vervullen, maar er is flink geschoven, waardoor Robert De Niro en Anne Hathaway ermee vandoor gingen. De critici waren nogal gemengd in hun reacties op deze film, maar het bioscooppubliek dacht daar terecht heel anders over, want het is een erg leuke film.
Het verhaal draait om de zeventig jaar oude Ben (De Niro), die weduwnaar is. Hij had een hoge baan en was al met pensioen. Omdat hij slecht thuis kan blijven zitten, solliciteert hij om stage te kunnen lopen bij een webbedrijf, dat snel groeit en mensen nodig heeft. Hij wordt aangenomen en wordt gekoppeld aan Jules (Hathaway), de hoge baas, die hem vanwege zijn leeftijd niet zo ziet zitten. Maar Ben zit niet bij de pakken neer en helpt waar hij kan, ook zijn collega's, met adviezen op allerlei gebied. Dan ziet hij dat de chauffeur van Jules met drank op achter het stuur zit, en hij weet zijn plaats in te nemen als chauffeur voor Jules...
De muziek bij deze warme en prettige film is van Theodore Shapiro, die er een lichte en luchtige score voor componeerde.
Op het album dat van de score uitgekomen is staan een aantal songs die in de film te horen zijn. De eerste is Ray Charles met de song 'Deed I Do' uit 1957, een bigband-achtige song. Daarna volgt de wat lijzige 'The Girl from Ipanema' van vader en dochter Gilberto. Een echt oudje is 'These Foolish Things Remind Me of You', die Billie Holiday opnam in 1938. Ook een oudje, uit 1945 is 'Ain't Misbehavin'', uitgevoerd door Benny Goodman. Dit is een typisch instrumentaal jazznummer. De vijfde niet-score track is van Gene Kelly, die een nog oudere song in 1952 recyclede voor zijn musical Singin' in the Rain.
Deze vijf songs staan een beetje verspreid door de scoremuziek van Shapiro.
Die score opent met 'Love and Work', een heel aardige track, waarin vooral de getokkelde gitaar opvalt. Dat is daarmee ook gelijk het centrale instrument van de score. Die vlot getokkelde gitaar wordt begeleid door strijkers in heel aangename, meestal vrij rustige arrangementen. De muziek van de score krijgt daarmee een beetje het karakter van achtergrondmuziek, die meer de sfeer in de film laat horen, dan het verhaal van de personages te begeleiden. Daarmee wordt de score eigenlijke een beetje een wat meer generiek muziekje, en zo voelt de muziek ook aan.
Shapiro heeft wel de nodige variatie in de muziek gebracht, onder andere met meer up-tempo tracks, of juist heel ingetogen, bijna minimalistische muziek. Maar ook muziek met wat meer een deuntjesgehalte, zoals 'Ben and Fiona'. Toch liggen de melodieën overwegend prettig in het gehoor. Ook wanneer Shapiro de piano inzet, in plaats van de gitaar, of soms als combinatie, waarbij dan veelal ook strijkers van de partij zijn. Met zijn muziek tekent Shapiro de sfeer die de beelden oproepen. Sommige filmrecensies zeiden zelfs dat Shapiro's muziek in de film nogal overbodig was. Overigens gaven andere recensenten juiste een positief oordeel over de score, die dan als prettige aanvulling werd ervaren.
Kortom, met zijn score voor The Intern heeft Theodore Shapiro een heel aardige score gecomponeerd. De muziek wordt op een heel luchtige manier gebracht, ook al is het arrangement soms wat melancholiek. De muziek tekent vooral een bepaalde sfeer en is dan ook vrij constant, met voornamelijk getokkelde gitaar, piano en strijkers als instrumentatie. Er zijn geen uitschieters naar boven of beneden. De muziek is regelmatig nogal aan de minimalistische kant en af en toe wordt er ook solo gespeeld. De variatie blijft beperkt tot wat tempowisselingen of wisseling van stemming. Veel verder komt het niet en dat maakt het vaker beluisteren van de score toch wat saaier. De waardering komt daarmee op 72 uit 100 punten.