Beat Girl

De Britse film Beat Girl is een dramafilm die later in de V.S. uitkwam onder de titel Wild for Kicks. De film van de Franse regisseur Edmond T. Gréville (Secret Lives, A Woman in the Night, House on the Waterfront) betekende de eerste filmrol voor de toen bekende popzanger Adam Faith. De film werd in 1959 door de censuurcommissie afgekeurd en kwam pas een jaar later uit, toen er voldoende in gesneden was en een andere titel was gekozen. Critici waren nogal gemengd in hun recensies over de film, maar het bioscooppubliek maakte deze tot een succes.
Het verhaal draait om vijftienjarige dochter Jennifer (Gillian Hills), dochter van de rijke en pas gescheiden architect Paul Linden (David Farrar). Als Paul thuiskomt van een reis naar Parijs, blijkt hij Nicole (Noëlle Adam) mee naar huis te nemen, met wie hij in Parijs getrouwd is. Jennifer wordt hierdoor opstandig, en hoewel Nicole haar best doet om Jennifer te leren kennen, wil Jennifer niets van haar weten. Ze zoekt haar vrienden in haar favoriete pub op, en stuit zo op een geheim dan Nicole met zich meedraagt en wat alles te maken heeft met de stripclub tegenover de pub...

De muziek bij deze film is van John Barry, die daarmee eigenlijk zijn allereerste filmscore componeerde. Dat had hij feitelijk te danken aan zijn samenwerking met Adam Faith, voor wie hij al de muziek voor veel liedjes geschreven had. Ook voor de tweede film waarin Faith speelde, Never Let Go, werd Barry gevraagd voor de muziek. Vanwege de censuur kwam die film echter eerder uit in de bioscopen.
In de film zijn een aantal songs te horen, die eveneens door Barry zijn geschreven en die door Adam Faith worden gezongen.

Van Barry's muziek voor deze film is al in 1960 een LP uitgekomen. Het was de allereerste Britse LP met filmmuziek die in de winkels kwam en ook goed verkocht is. Op deze LP waren ook de songs van Faith en eentje van Shirley Ann Field opgenomen, wat allicht zal hebben meegeholpen aan het succes. Later is dit album geremastered en opnieuw uitgebracht. Deze recensie gaat over dat album.

Het album opent met de 'Main Title', een track die sterk doet denken aan het hoofdthema van James Bond. En dat is niet zo vreemd, omdat dat James Bond thema eveneens door Barry is gearrangeerd, met die typerende gitaarklanken en koperblazer die daar bovenuit komt. En zo klinkt ook deze openingstrack, al is de muziek hier wat vlotter en heeft dit meer een wat gedateerde vijftiger/zestiger jaren kleuring.
Die James Bond kleuring van elektrische gitaarklanken, elektrische bas en koperblazers komt veel terug in deze score, vaak in een lichte jazzy stijl, zoals dat in die jaren populair was. Daarnaast heeft de muziek de nodige big-band-invloeden en die van de rock'n roll. Sommige tracks klinken als instrumentale muziek van wat een rock'n rollsong uit die tijd had kunnen zijn.

Tracks als 'Time Out' of 'The Immediate Pleasure' zijn typerende, wat jazzy gekleurde Big-Band tracks in een stijl zoals ook Glenn Miller die maakte. Tegenhangers zijn tracks als 'The Sharks' of 'The Stripper', die in die typerende rock'n roll stijl zijn gecomponeerd. De wat galmende elektrische gitaar en bas worden aangevuld met saxofoon en stevige drumpercussie.
'The City 2000 A.D.' is meer een filmmuziektrack, waarin een blokfluit en een koperblazer meer naar de achtergrond de dienst uitmaken. De muziek laat hier al iets van dreiging in doorklinken.

Barry heeft een themamelodie gecomponeerd en die vaak gearrangeerd op de manier zoals hij later zijn James Bond thema zou arrangeren. Die melodie komt overigens niet alleen in die setting voorbij, maar horen we ook op andere manieren gearrangeerd terug in diverse tracks. Soms is dat in een big-band-uitvoering, soms als rock'n roll-uitvoering, maar soms ook in een wat meer jazzy uitvoering.
Een aparte uitvoering van dit thema horen we in 'Car Chase / Night Chase', waarin stevige percussie een grote rol speelt, evenals een scheurende saxofoon. Ook trompetten spelen een stevig deuntje mee. De bekende klanken van een ritmisch aangeslagen bekken zijn in een paar tracks een opvallend geluid.

Ook de songs van Adam Faith hebben die vijftiger/zestiger jaren kleuring, en lijken een beetje op de muziek van Elvis Presley uit die tijd. Zelfs zijn stem en intonatie lijken een beetje op die van Presley. Ook hier horen we die typerende rock'n roll-instrumentatie van galmende elektrische gitaren en drumpercussie. In de titelsong zingt Adam Faith een beetje het verhaal van de film.
De song 'It's Legal' wordt niet door Faith gezongen, maar door actrice Shirley Ann Field, die een kleine rol in de film had. Ze zingt deze wat lievige en gedateerde song wel aardig, maar je hoort goed dat ze geen topzangeres is.

Kortom, met zijn allereerste filmmuziek heeft John Barry een succesvolle entree gemaakt met de film Beat Girl. Zijn muziek komt vandaag nogal gedateerd over, maar is goed gemaakt in een paar verschillende stijlen. De themamelodie is gecomponeerd in een stijl die sterk doet denken aan de herkenningsmelodie van de James Bond films, die ook door Barry is gearrangeerd. Deze typerende combinatie van big-bandmuziek en rock'n rollmuziek maakt een groot deel uit van deze score. Daarbij is die muziek aangevuld met een lichte jazzy kleuring. De songs hebben een wat gedateerde Elvis Presley kleuring. De waardering voor deze muziek komt vandaag op een redelijke 61 uit 100 punten.