Heart and Souls

De Amerikaanse film Heart and Souls is een komisch drama, die geregisseerd is door Ron Underwood (Tremors, City Slickers, Speechless, Mighty Joe Young). Het bovennatuurlijke aspect in de film wordt wat sentimenteel uitgewerkt, wat door de critici is afgestraft met een nogal magere ontvangst. Toch kreeg de film een aantal Saturn prijsnominaties, wat overigens niet hielp voorkomen dat de film een flop werd.
Het verhaal begint in 1959 met een busongeluk, waarbij de chauffeur en vier passagiers omkomen. Op datzelfde moment echter, passeert een auto met een hoogzwangere vrouw, die het ongeluk ziet en van schrik moet bevallen. Zo wordt Thomas geboren en de geesten van de vier passagiers verbinden zich met Thomas, die hen daarmee van jongs af aan kan zien en met hen kan praten, zodra hij dat geleerd heeft. Maar zijn ouders zijn bezorgd over Thomas, en als hij zeven geworden is, willen ze hem laten opnemen in een tehuis. Zijn vier geesten besluiten dan om zich voorlopig niet meer te laten zien. Pas vele jaren later melden ze zich weer bij de dan volwassen Thomas (Robert Downing Jr.), want Thomas moet nog het nodige voor hen doen...

De muziek bij deze film is van Marc Shaiman, die wel wegweet moet een dergelijk, wat zoetig thema. Toch heeft hij een score gecomponeerd met de nodige variatie. De muziek is dan ook niet alleen maar suikerzoet. Hij heeft diverse stijlen in zijn tracks verweven, wat het luisteren naar dit album tot een prettige ervaring maakt.
Het album opent met de 'Main Title', die van een soort 'hemelse' klanken overgaat naar een soort vijftiger jaren kleuring. Pakweg halverwege pakt een vlotte melodie het over, om op twee minuten een prachtig vol orkestraal intermezzo te laten horen, die veel te kort duurt. De tweede track is vervolgens vooral wat lichter gekleurd en heeft een wat zoetige klank, in een mooi, romantisch arrangement. Die prettig zoete kleuring is eigenlijk een soort van handelsmerk van Shaiman, en ik houd daar wel van. Een redelijk aantal tracks op dit album is in die kleuring getoonset, zoals 'Goodbye Milo', 'Mr.Hug-A-Bug', en 'Goodbye Penny', waarbij die laatste prachtig vol orkestraal en melodieus is.

De track 'Soul Mates' is een nogal gevarieerde track, met gedeeltelijk weer die vijftiger jaren gedateerd klinkende muziek, die deels in een wat staccato-kleurtje is opgetuigd, om het komische aspect te benadrukken. Maar ook BigBand-aspecten komen in deze track voorbij.
De titeltrack laat het hoofdthema horen, maar staat in een nogal poppy setting, die niet echt aanspreekt. De muziek komt in deze track zelfs wat kinderachtig over.
De track 'Souled Out' is een soort vermenging van 'hemelse' klanken van harpen en chimes met jazzy koperblazers. Ook verderop in deze track slaat Shaiman helemaal het pad van de jazz in. Gelukkig is dit de enige track in die stijl, hoewel ook andere tracks wel jazzy elementen bevatten, al blijft dat beperkt. De laatste minuut weet Shaiman er zelfs nog een wals-achtige stijl uit te persen, in een wat staccato-gekleurde setting met veel koperblazers en iets wat op een draaiorgel lijkt.

De laatste track van de score is de dubbeltrack 'Julia's Farewell / End Titles', die Shaiman voluit georkestreerd heeft. Het hele orkest komt zo ongeveer aan bod, waardoor de muziek erg vol klinkt, terwijl de meeslepende melodie de rest doet. Een prachtige afsluiter van de score.

Daarna volgen nog vijf songs. De eerste is het nogal gedateerd klinkende 'Walk Like a Man', die uitgevoerd wordt door The Four Seasons. De tweede is een erg fraaie song door Stephen Bishop, met de passende titel '(You 'll Always be) My Heart and Soul'. Dit is een prettige popballad uit de negentiger jaren van de vorige eeuw.
De song 'What I'd Say' is van en door Ray Charles uit 1959, terwijl de bluesy klinkende song 'The Thrill is Gone' van B.B. King net uit was toen de film gemaakt is.
Het album sluit af met 'The Star Spangled Banner', het Amerikaanse volkslied, die hier is opgenomen zoals die in de film voorkomt, gezongen door hoofdrolspeler Robert Downing Jr., met allerlei geluiden op de achtergrond. Wel grappig om een keer te horen, maar verder niet.

Kortom, met zijn muziek voor de film Heart and Souls heeft Marc Shaiman een overwegend prettige score gecomponeerd. Een behoorlijk deel van het album heeft een behoorlijk licht en wat zoetig romantische stijl, die heerlijk wegluistert vanwege de prachtige melodieën. Toch komen er ook andere stijlen voor het voetlicht, zoals de typische staccato-stijl voor de komische aspecten in de film, of wat meer jazzy of bluesy elementen, terwijl wat simplistische popmuziek niet ontbreekt. Het album sluit af met vijf songs, waarvan twee uit de oude doos, twee uit het begin van de negentiger jaren en een filmuitvoering van het Amerikaanse volkslied. De score krijgt een waardering van 86 uit 100 punten, het album als geheel krijgt 81 punten.