In de film Life as a House speelt Kevin Kline de rol van George Monroe, een ambachtelijk modelmaker van gebouwen, maar hij moet aan de computer en wordt ontslagen omdat hij dat niet ziet zitten. Als hij vertrekt, zakt hij in elkaar en in het ziekenhuis wordt de diagnose gesteld: kanker, geen kans meer op genezing.
Hij besluit z'n laatste dagen te gebruiken om z'n droom te verwezenlijken: het bouwen van z'n eigen huis. George is gescheiden, maar wil graag dat zijn zoon hem komt helpen. Maar die zoon is nogal opstandig. Hij is een onzekere, lijmsnuivende puber, met piercings en blauw haar. Zijn moeder (Kristin Scott Thomas) kan daar maar moeilijk mee omgaan. Toch lijkt de relatie tussen vader en zoon en vader en moeder te verbeteren, vooral omdat zoon en moeder toch besluiten om George te helpen. En niet alleen zij, maar ook anderen. Terwijl George nog niemand heeft verteld dat hij nog maar kort te leven heeft...
De score voor deze gevoelige en emotionele film is van Mark Isham. En Isham heeft er een gevoelige, liefdevolle score voor gecomponeerd.
De muziek bij deze film is vooral licht gearrangeerd, met veel gitaar- en pianomuziek op lichte underscore van strijkers. Daarbij heeft Isham een erg mooie themamelodie gemaakt, die het goed doet in het geheel van de score. Dit thema komt in de meeste tracks terug en gaat toch niet vervelen, ondanks dat de kleuring van de muziek tamelijk eenzijdig is.
Die eenzijdigheid van de muziek is niet negatief bedoeld, want de score ligt erg prettig in het gehoor. De arrangementen liggen echter wel allemaal behoorlijk dicht bij elkaar. Dat zorgt voor een mooie consistente score, maar brengt ook het risico met zich mee dat het saai wordt. Dat laatste valt echter reuze mee. Niet dat er heel veel variatie in de score zit, maar de onderlinge tracks hebben zoveel nuances, dat je steeds blijft luisteren.
Die nuances zitten vooral in de toon van de muziek. Met min of meer hetzelfde instrumentenpalet en klankkleur weet Isham de ene keer een meer dramatisch getinte track neer te zetten, de andere keer een meer spannende track of een meer romantisch getinte track.
En vooral wanneer Isham het orkest een keer goed laat uitpakken met volle strijkersecties, dan is de muziek om kippenvel van te krijgen. De score kent een paar van die prachtige momenten en sluit ook af met zo'n geweldige track.
Dat pakkende einde doet het goed, want het laat je achter met een warm gevoel als de score is afgelopen. En zo hoort het. Muziek is emotie, en die emotie weet Isham prima over te brengen. De waardering is dan ook een mooie 86 uit 100 punten.