Doc Hollywood

De Amerikaanse romcom Doc Hollywood is geregisseerd door de Schot Michael Caton-Jones (Memphis Belle, Rob Roy, The Jackal, City by the Sea). Het verhaal is gebaseerd op een boek van Neil B. Shulman, die ook bij de productie betrokken was. In tegenstelling tot wat de titel doet vermoeden is de film hoofdzakelijk opgenomen in Florida. De critici waren gematigd positief over de film. Ondanks een wat magere waardering van het bioscooppubliek, was de film redelijk succesvol.
Het verhaal draait om dokter Ben Stone (Michael J. Fox), die net z'n opleiding en stage in een ziekenhuis in Washington heeft afgerond. Hij heeft gesolliciteerd in Beverly Hills bij een plastisch chirurg en vertrekt per auto naar het zuid-westen. Onderweg krijgt hij echter een ongeval en rijdt een hek kapot. Dat hek is echter van rechter Evans, die hem tot een taakstraf veroordeelt in de plaatselijke dokterspost. Daar staat dr. Hogue (Barnard Hughes) op het punt om met pensioen te gaan. De dorpelingen, en vooral alleenstaande moeder Lou, vinden Ben een sympathieke opvolger, maar Hogue vindt hem veel te jong, terwijl Ben het stadje veel te saai vindt...

De muziek bij deze romcom is van Carter Burwell, die daarmee eigenlijk voor het eerst een score mocht maken voor een romcom voor het grote publiek. Hij kon daarmee de invloed van de broers Coen even uitschakelen, voor wie hij hiervoor al vier scores had gecomponeerd in zijn specifieke eigen stijl. Toch bleef Burwell een verrassende keuze voor zo'n romcom met hoge verwachtingen. Burwell was toen immers nog vooral gevraagd voor de wat grimmiger films, die navenant donkerder muziek nodig hadden. Nu moest het een stuk luchtiger, waarvoor Burwell met verrassende instrumentaties is gekomen. Toch is het een typische Burwell-score geworden, zonder grootschalige orkestraties.

Regisseur Caton-Jones was kennelijk zeer te spreken over de score, want ook voor zijn volgende films heeft hij Burwell gevraagd voor de score. Het was Burwells bedoeling om een score te componeren die gemakkelijk geassocieerd kan worden met het leven op het platteland, ver van de stad. Daarbij wilde hij tegelijk wegblijven van al teveel country-invloeden, en dat is zeker gelukt. Wel is af en toe het deuntjesgehalte wat aan de hoge kant, maar dat wordt dan weer gecompenseerd door sterk daarvan afwijkende muziek. Ook wilde Burwell de zoetigheid zoveel mogelijk vermijden, zoals die vaak te horen is in Hollywood romcoms. En ook dat is gelukt, maar daardoor is zijn muziek toch wel sterk afwijkend van wat regulier onder 'romcom-muziek' wordt begrepen. Toch klinkt de muziek heel behoorlijk harmonisch en is de typerende Burwell-stijl ontstaan door het gebruik van aparte instrumenten en aparte combinaties van instrumenten. Zo heeft een aantal tracks een wat caribische sfeer vanwege het gebruik van percussie die op steeldrums lijkt, en luchtige houtblazers. Maar ook de accordeon wordt door Burwell ingezet.

Naast vlotte deuntjes, die naar het plattelandse leven verwijzen, heeft Burwell ook meer gedragen muziek gecomponeerd. Dat is goed te horen in lieflijke, zelfs een beetje etherische tracks als 'Chant', 'Voices across a Lake' en 'Stone Walks Alone', die bij de fraaiste tracks van het album horen.
Als tegenhanger heeft Burwell het afscheid van Stone uit het stadje een wat donkere sfeer meegegeven, met veel lage, grommende klanken. Ook 'Breech Birth' heeft de nodige spanning meegekregen, waarbij zelfs snare-drums niet ontbreken.

Naast Burwells muziek staan op het album een aantal tracks die door anderen zijn gecomponeerd. Zo is 'Kijé's Wedding' gecomponeerd door de Sergei Prokovjev voor de Russische film Luitenant Kijé uit 1934. Halverwege het album zingt Patsy Cline haar wat gedateerde song 'Crazy' uit 1961, direct gevolgd door à capella koorzang in de fraaie song 'Polegnala e Todora', van de Bulgaarse componist Filip Kutev, die op het album Philip Kouter wordt genoemd.

Kortom, met zijn muziek voor Doc Hollywood heeft Carter Burwell een nogal luchtige, maar van de standaard afwijkende score gecomponeerd voor deze romcom. Het is een typische Burwell score geworden, met veel gebruik van lichte percussie in allerlei soorten en maten en met allerlei instrumenten die je niet zo snel in samenspel zou verwachten. De percussie in combinatie met lichte houtblazers zorgt soms zelfs voor een licht caribisch sfeertje. Ook ontbreken de volksdeuntjes niet, hoewel Burwell z'n best heeft gedaan om een typische country-stijl te voorkomen. Dat is goed gelukt, al klinkt in sommige tracks toch iets van die kleuring door. Sommige tracks hebben een prettige gedragen sfeer, terwijl een paar tracks die niet van Burwell zijn goed in het geheel passen. De waardering komt op een heel aardige 71 uit 100 punten.