Life with Judy Garland: Me and My Shadows

De Amerikaanse tv-miniserie Life with Judy Garland: Me and My Shadows bestaat uit twee delen van elk twee uur speelduur. De beide delen zijn geregisseerd door Robert Allan Ackerman, die vooral tv-films en tv-series regisseerde. Hij was tevens betrokken als producent. Het verhaal is gebaseerd op het boek over de beroemde zangeres en actrice Judy Garland, geschreven door haar dochter Lorna Luft. De film is geprezen voor de nauwgezetheid waarmee het leven van Garland in beeld is gebracht en de rol van actrice Judy Davis. De serie won vele prijzen en kreeg nog veel meer nominaties.
Het verhaal van het eerste deel gaat over de jeugd en opkomst van Garland en begint wanneer ze in 1924 nog maar een tweejarige peuter is en dan al optreedt. Dan springt de film elf jaar verder en neemt vader Frank Gumm (Aidan Devine) zijn drie dochters mee naar Hollywood in de hoop dat ze zullen doorbreken. Dochter Frances neemt dan haar artiestennaam Judy Garland aan. Na haar vaders overlijden breekt ze door met The Wonderful Wizzard of Oz, maar haar leven gaat niet van een leien dakje met een aantal huwelijken en scheidingen. In het tweede deel trouwt ze met Sid Luft (Victor Garber), waarna haar carrière toch weer een goede wending krijgt...

De muziek bij deze film is van William Ross, die vooral bekend is van z'n bijzonder fraaie symfonische en melodieuze filmmuziek. Maar het tijdsbeeld van deze tv-miniserie vroeg om een ander type muziek. De muziek heeft dan ook nogal een gedateerd karakter, waarbij voor de jazzy stijl opvalt. Het big-band-achtige karakter van de muziek speelt met veel houtblazers en koperblazers een grote rol.
De muziek is prima beluisterbaar en past uitstekend in die tijdsperiode van de veertiger en vijftiger jaren van de vorige eeuw.

Het album bevat een achttal originele songs van Judy Garland, hoewel het niet steeds de complete versies zijn, maar slechts een deel van elke song. Alleen 'The Man that Got Away', 'Swanee' en 'Over the Rainbow' zijn volledige versies. De opnames van de songs zullen vast wel gefinetuned zijn, maar toch blijven ze een beetje 'oude dozerig' klinken. Vaak ligt ook het tempo van de songs hoger, soms zelfs veel hoger, dan de muziek van de score van Ross. Dat is niet per se minder aangenaam, maar past wat minder, vooral ook omdat de kwaliteit wat gedateerd klink.

Er zijn best wel een aantal tracks die wat meer orkestraal zijn gecomponeerd, zoals het wat melancholieke 'Ojai Retreat' of de meer uitbundige 'Preview Overture'. Maar ook diverse andere tracks zijn net even wat meer orkestraal ingevuld en hebben wat minder dat jazzy kleurtje. Dat maakt die tracks duidelijk aangenamer om naar te luisteren. Hoewel het vrij ingetogen big-band-achtige karakter van veel tracks niet echt vervelend is, moet je er wel een beetje van houden. De score eindigt overigens met rustige, zelfs wat triestige klanken van strijkers, die de score daarmee fraai afsluiten, waarna nog twee songs van Garland volgen.
Het is niet helemaal mijn 'ding', maar ik waardeer dit album toch met 70 uit 100 punten, vanwege de prettig ingetogen sfeer van de muziek.