Fandango

De Amerikaanse film Fandango is een komedie, die geregisseerd is door Kevin Reynolds (Robin Hood Prince of Thieves, Waterworld, The Count of Monte Christo, Risen), waarmee hij zijn eerste bioscoopfilm schreef en maakte. Dat deed hij naar aanleiding van zijn korte film Proof, die hij maakte tijdens zijn filmstudie aan de universiteit. Na zijn studie kwam hij bij Steven Spielberg terecht, die hem op basis van Proof hielp bij de productie van een volwassen versie, die Spielberg ook produceerde. De film was een groot succes en Reynolds naam was gevestigd. De film werd een cultklassieker.
Het verhaal speelt in 1971 en draait om een aantal studenten op het afstudeerfeest van de universiteit. Die studenten zijn Gardner Barnes (Kevin Costner), die het net uit heeft met z'n vriendin, Kenneth Waggener (Sam Robards), die verloofd is, Phil Hicks (Judd Nelson), die gek is op z'n officierstraining, en Lester (Brian Cesak), die bijna altijd bewusteloos is. Ook bij hun groep hoort Dorman (Chuck Bush), student van een seminarie. Omdat een paar vrienden opgeroepen zijn om in Vietnam te gaan vechten, besluiten ze nog een road trip, een lange autotocht te maken, om nog van alles te beleven...

De film is ruimschoots voorzien van allerlei songs uit de zestiger en begin zeventiger jaren, naast de muziek van Alan Silvestri, die er een score voor componeerde die prima aansloot bij de belevenissen en de songs in de film, zelfs bij de temp tracks die Reynolds gebruikt had. Toch kregen uiteindelijk de songs de voorkeur en bleef veel van Silvestri's score ongebruikt. De meeste muziek op het door Intrada in hun Special Collection serie in 2013 uitgebrachte album is dan ook helemaal niet in de film te horen.
In die tijd was Silvestri een opkomend componist, die vooral elektronische muziek voor z'n films componeerde. Het succes van de film Romancing the Stone nam hem mee in de lijn omhoog, waarna Fandango op z'n pad kwam. Spielberg was kennelijk onder de indruk want hij wilde Silvestri's muziek voor de door hem geproduceerde film Back to the Future. De rest is geschiedenis.

De muziek verklankt de belevenissen van de studenten in de ene keer een rustig tempo, dan weer in wilde klanken, in opgewekte, zelfs vrolijke muziek, en dan weer in een sombere of zelfs dramatische toonsetting. Allerlei kleuringen van de muziek komen voor het voetlicht, maar Silvestri heeft alle muziek in een soort western-americana-stijl geplaatst.
De score komt deels uit de elektronische trukendoos, waar Silvestri toen inmiddels ruimschoots ervaring mee had, en deels van akoestische en orkestrale instrumenten.

Het album opent met de niet gebruikte track 'Road Trip', met elektronische snelle percussiegeluiden en een jankende sax, die er een jazzy kleuring aan geeft. De nogal sombere kleuring maakt dit niet tot een fraaie opener. De spanning neemt toe in 'Desert Track', met donkere koperblazers, terwijl 'The Train' juist iets meer van de komedie-kant laat horen. De strijkers en tjilpende geluiden zorgen voor een soort euforische kleuring, maar ook de spanning neemt toe, wanneer koperblazers een viertonig motief inzetten en percussie steviger wordt.
In 'Grave Stone' krijgt de muziek juist een wat dramatischer klank, waarbij een solo cello een melancholieke melodie speelt. Een heel aardige track, die echter niet in de film terecht gekomen is.

De track 'Desert Dream' heeft een nogal dromerig karakter door de elektronische, wat ijle en heldere klanken die Silvestri laat horen. Het komt nogal minimalistisch over, maar zal vast uitstekend in de film passen. De dreigende muziek van 'Fatal Fall' laten de onnozelheid van sommige van jack-ass-achtige uitstapjes horen. Ook 'Plane Take Off' en 'Plane Ride' komen nogal grillig en donker over, met stevige orkestrale klanken. Alleen het eerste stukje van de de Take-Off-track komt in de film voor, omdat Reynolds het nog grilliger wilde hebben dan Silvestri in zijn muziek gebracht heeft. Silvestri's dreigende en grillige orkestrale klanken zijn in andere actiefilms bijna een soort handtekening van hem geworden.

De laatste track die nog in de film terecht is gekomen is 'Desert Walk', waarin opnieuw een solo cello samen met strijkers zorgen voor fraaie, wat meer introspectieve muziek. Zelfs een getokkelde gitaar weet er een fraaie kleuring aan te geven, totdat een volle orkestrale klank een Americana-achtige sfeer neerzet, wellicht vanwege grootse uitzichten tijden de wandeling van de groep in de film.
Een van de fraaiste tracks van het album is 'Wedding', waarin Silvestri een elektrische gitaar een belangrijke rol geeft. De vlotte track klinkt een beetje als een popsong zonder tekst. Waar je romantiek zou verwachten is dat duidelijk een misrekening, al komt de muziek vanaf halverwege daar een stuk dichterbij, met ingetogen en fraaie strijkerklanken, die zacht uitlopen.
De banjo komt voor het eerst aan bod in 'Dance', waarin ook een elektrische gitaar een vlot deuntje wegtokkelt. Deze western-achtige en vlotte track is nog heel aardig.
Met 'Goodbye Friend' heeft Silvestri zijn muziek voor de slotscènes van de film gecomponeerd en er spreekt dan ook een zekere weemoed uit de muziek, waarin grootse orkestrale muziek omlijst wordt door diverse solo instrumenten. Een fraaie track, die echter niet gebruikt is.
'Spanish Guitar (Duet)' is een plezierig klinkend op twee gitaren getokkeld duet, met een licht melancholisch tintje, terwijl 'Wild Percussion' alleen een wat militair klinkend tromgeroffel laat horen.
De laatste track op het album is een alternatieve, en wat meer ingetogen versie van 'Desert Walk', die zelfs bijna een wat minimalistische stijl heeft. Piano, getokkelde gitaar, harp, maar ook strijker en koperblazers spelen hun rol. Ook elektronische klanken ontbreken niet, maar maken de muziek er niet fraaier op.

Kortom, met zijn muziek voor klassiek geworden road-movie Fandango heeft Alan Silvestri een wellicht passende score gecomponeerd, maar het grootste deel daarvan werd vervangen door songs of andere muziek, vooral ook van Pat Metheny. Met dit Intrada album zijn ook de ongebruikte cues van de score weer boven water gekomen. Het is een score in een lichte western-americana-stijl, waarin toch de orkestrale muziek de overhand heeft. De elektronische klanken nemen echter ook een behoorlijk rol in, terwijl gitaar- en banjogetokkel niet ontbreekt, evenmin als de elektrische gitaar. De muziek is overwegend vlot, maar de melodieën spreken wat minder aan. Daarmee komt de waardering voor dit album op 68 uit 100 punten.