On The Ropes

Dit is de 17e recensie uit een serie van Theodore Shapiro.

Vorige: The Eyes of Tammy Faye
Volgende: Bombshell

De Amerikaanse film On The Ropes is een documentaire die de carrière volgt van drie boksers. De documentaire is geregisseerd en samengesteld door Nanette Burstein (American Teen, Going the Distance) en documentairemaker Brett Morgan (Chicago 10, Crossfire Hurricane, Jane). Samen maakten ze in 2002 de docufilm The Kid Stays in the Picture. Deze documentaire kreeg een groot aantal nominaties, waaronder een oscarnominatie, en won een groot aantal prijzen, waaronder de speciale juryprijs op het Sundance Film Festival.
De film vertelt het verhaal van de opkomst van de drie jongeren uit het getto van de stad. Ze worden van de straat geplukt door Harry Keitt, die zich ten doel heeft gesteld om kansloze jongeren met talent voor boksen, een kans te geven. De film laat zien hoe hij de jonge boksers Noel Santiago, George Walton en Tyrene Manson die kans geeft. Hij leert hen om de goede richting van het leven kiezen, door structuur en discipline. En dat doet hij niet alleen tijdens wedstrijden, maar ook daarbuiten.

De documentaire wordt begeleid door een groot aantal songs. Maar ook is de film voorzien van een score, die gecomponeerd is door Theodore Shapiro.
Een deel van die songs staat op dit soundtrack-album, waarop ook een aantal score-tracks zijn opgenomen.

De songs zijn allemaal rap-songs en je moet echt van dat genre houden om dit album te kunnen waarderen. Het is totaal niet mijn smaak, dus verwacht van mij geen hoge waardering.
Het album opent met de titeltrack, een rap-song die vlot ritmisch is, maar waarbij de rap op een erg eentonige manier gebracht wordt. Het enige is feitelijk het ritme van de rap. Overigens proberen de rappers een verhaal te vertellen, wat ze halverwege op een snelle, niet rijmende manier doen. De begeleiding bestaat alleen uit een beperkte, vrij lichte percussie, een cello en een basgitaar.
Een veel melodieuzere rapsong is 'Brand New Day', die met rustige keyboardklanken opent. Vervolgens vertelt Vultcha zijn verhaal over die begeleidende klanken. Daarbij horen we steeds ook achtergrondgeluiden. Vanaf halverwege wordt het meer een echte ritmische rap, terwijl de melodie van de begeleiding de track nog heel aardig maakt.

De instrumentatie van de track 'Street Thugs' is heel behoorlijk. De sterk aanwezige basloop zorgt samen met de percussie en andere instrumentatie voor een heel behoorlijke begeleiding van de rap, die zelf ook net iets meer te bieden heeft. De rapsong 'Me Verse Me' heeft wat meer een funky kleuring en spreekt daardoor duidelijk minder aan.
De rap in 'Keep it Street' gaat zo rap dat het af en toe nauwelijks te volgen is, ook omdat ze niet goed articuleren. Daarbij worden dezelfde woorden steeds herhaald, wat nogal op de zenuwen gaat werken. Een vrouwenstem zingt er wat funky bovenuit, maar dat maakt het niet fraaier.
Zo bevat het album het album diverse rapsongs in diverse variaties. Qua taalgebruik valt het voor het rap-genre wel mee, want het kan zeker ook slechter. De muziek is gemiddeld redelijk rustige rap, met soms wat eenvoudige, soms wat uitgebreidere instrumentatie. De ene song wordt daarbij wel wat prettiger gerapt dan de andere.

Naast de rapmuziek bevat het album ook nog zeven tracks uit de score van Theodore Shapiro. Hij heeft zijn score heel behoorlijk in de sfeer gehouden van de wereld waarin de jongeren in de film leven. De muziek van Shapiro heeft dan ook een soort independent rock-kleuring, met een funky inslag. Daarvoor heeft Shapiro gebruik gemaakt van elektrische gitaren en drumpercussie. Met de nodige elektronische begeleidende klanken heeft hij zo zijn muziek neergezet, waarbij melodie meestal duidelijk minder relevant is. De enige track die nog redelijk melodieus is, is 'Tyrene's Metros'. Een piano met een rock'n roll-begeleiding zorgt voor een heel aardige track.

Vier van de zeven scoretracks zijn voorzien van allerlei geluiden en stemmen en komen als het ware zo van het geluidsspoor van de film. Soms is dat wel aardig, maar wanneer die pratende stemmen nogal nadrukkelijk aanwezig zijn, dan stoort dat wel. Alleen de tracks 'Tyrene's Metros', 'Hoops' en 'George Leaves Harry' zijn muziektracks zonder soundscape en daarmee aangenamer. 'Hoops' is daarbij wat funky, terwijl 'George Leaves Harry' juist wat jazzy gekleurd is.

Kortom, met dit album van de documentairefilm On The Ropes krijg je vooral een verzameling rap-songs te horen in verschillende variaties. Daar moet wel een beetje van houden. Is niet helemaal mijn ding. Daarnaast bevat het album zeven tracks van de score van Theodore Shapiro. Vier daarvan zijn ruim voorzien van allerlei filmgeluiden en stemmen uit de film, wat soms toch wat irritant overkomt. Drie score-tracks hebben dat niet en zijn gemiddeld wel aardig, met de nodige klanken van elektrische gitaar, bas en percussie, in funk- of jazzstijl. De waardering voor dit album komt daarmee niet hoger dan 52 uit 100 punten.