Waar de gemiddelde vijfjarige huilend de bioscoopzaal van WALL•E uit liep, terwijl de gemiddelde filmfan met veel bewondering naar het witte doek keek, zijn de rollen bij Madagascar II / Madagascar: Escape 2 Africa / Madagascar II: Escape to Africa omgekeerd. De mannen van de Dreamworks studio wisten ditmaal de naam van de film nog niet duidelijk op de posters te zetten, wat ondergetekende maar een originele marketingtruc noemt. Hoe dan ook, Dreamworks doet waar het goed in is en dat is het uitbuiten van succesjes. Waar de animatiestudio beroemd werd met slimme en vooral komische verwijzingen (ofwel: het belachelijk maken van alles) gemixt met kinderachtige humor laten scenaristen dat eerste vooral achterwegen en krijgt de kijker vooral die kinderachtige humor voorgeschoteld. Aangezien ook Dreamworks weet dat een fictiefilm een drama bevat schreven diezelfde scenaristen (het zou ongetwijfeld de bezigheidstherapie tijdens de schrijversstakingen zijn geweest) een splinterdun verhaaltje om al deze humor heen wat over het algemeen een saaie film oplevert. Maar helaas, is het voor het publiek met een gemiddelde leeftijd ver boven de ‘poep en pies fase’ weer gieren geblazen als leeuw Alex en zijn vrienden schuddend met het achterwerk in beeld verschijnen.
Het meest spijtige is nog dat, de ooit zeer gewaardeerde filmcomponist Hans Zimmer zich nog steeds leent voor een project van Dreamworks, wat ongetwijfeld contractuele verplichting betreft. Eerder dit jaar schreef Zimmer in samenwerking met John Powell een aardige score die zeker voor herhaling vatbaar is. Madagascar: Escape 2 Africa zet de tot noch toe trouwe Hans Zimmer fan aan het denken over de loopbaan van de Oscarbekroonde man.
Hans Zimmer en Afrika: van ‘A World Apart’ naar ‘Madagascar II’
Al vanaf de tijd dat Zimmer scores schreef in Engeland is de man actief met Afrikaanse muziek. ‘A World Apart’ is zijn eerste score waarin Afrikaanse muziek te horen is. Hierin laat Zimmer horen wat een muzikale kracht en vernieuwing hij in petto heeft. Het klinkt cliché, maar Zimmer combineert typische synthesizer muziek uit de jaren’80 met overweldigende Afrikaanse zang. De manier waarin Zimmer een Afrikaanse melodie met zijn keyboard arrangeerde viel op. Eenmaal in Amerika werd hij gevraagd om de muziek van de film ‘The Power of One’ te verzorgen. Hierin experimenteert hij door zijn score volledig uit Afrikaanse koren te laten bestaan. Zimmer overtreft zichzelf en schreef misschien wel zijn beste score ooit.
Een doorbraak betekende The Power of One echter niet, wat misschien aan de kwaliteit van de film te wijten is. Het bezorgde Zimmer wel voor de weg naar zijn doorbraak, aangezien het de aanleiding was om Zimmer te vragen voor ‘The Lion King’. Behalve zijn doorbraak is ‘The Lion King’ ook het einde geweest van de ‘good old school’ scores van Zimmer als ‘A World Apart’, Driving Miss Daisy, ‘The Power of One’ en Backdraft. Zimmer schreef in samenwerking met Lebo M. een score die perfect aansloot op de liedjes van Elton John, maar zijn score was behalve dat ook erg opvallend en zeer goed.
Na The Lion King werd Zimmer langzaam minder actie met Afrika. Gladiator is verruit zijn beste Afrikaans getinte score sinds The Lion King en sinds Gladiator ging het berg afwaarts. ‘Tears of the Sun’ was voor velen een tegenvaller. Zimmer liet dit jaar al horen dat hij na een rijke ervaring met Oosterse muziek ook onoriginele, Oosterse troep kon schrijven (Kung Fu Panda was stukken minder mooi dan zijn eerdere Oosterse scores). Dit doet Zimmer met het tweede deel van Madagascar in het kwadraat. Appels en peren vergelijken? Nee, het verhaal van Madagascar II is aanvankelijk een ‘rip-off’ van The Lion King.
Het commercieel klinkende album:
Voor het eerste deel van ‘Madagascar schreef Zimmer een aantal thema’s die niet veel liefde en diepgang beschreven, maar tenminste voor een beetje luisterplezier zorgden. Helaas werd het album om zeep geholpen door de songs die een irriterende werking hadden. Spijtig genoeg zijn het bij Madagascar II niet alleen de songs die het album om zeep helpen, maar ook de score van Zimmer. Hij gaat als een draak om met zijn thema’s die afschuwelijk worden uitgewerkt door een toevoeging van niet passende instrumenten of techno beats.
Het album begint zeker niet onaardig met de track ‘Once Upon A Time In Africa’. Jawel, Dreamworks probeert zelfs grappig te zijn met de tracklist. Verder staat ook uitbuiting centraal in deze track. Het meest opvallende thema van Madagascar, ‘Zoostars Breakout’ wordt meerdere malen herhaald. Stiekem had ondergetekende gehoopt op een revolutie rond dit thema met een paar goede Afrikaanse instrumenten erin verwerkt en een volledige nieuwe uitwerking. Helaas slaat Zimmer de plank volledig mis. De track hangt nergens samen en de vernieuwingen in het thema betreft de introductie van een Oosters klinkende fluit. Enkel op de achtergrond hoort men Afrikaanse houtblazers, maar de ongeloofwaardigheid neemt toe als complete motieven uit ‘Kung Fu Panda’ hun intrede maken waardoor er sprake is van een culturele botsing. Heel af en toe is er een moment waar het thema de goede kant op gaat, maar helaas wordt de nek dan omgedraaid als de eerste actiemuziek van de score te horen is waarin zich totaal geen samenhang bevindt. Tevens klinkt die actiemuziek als een mengelmoes van diverse, verschenen scores van Zimmer.
De commerciële nasmaak aan de soundtrack komt onder andere door de vele nietszeggende popmuziek als ‘The Traveling Song’. Een net iets te lang rocknummer waarin helaas een afschuwelijke technobeat verwerkt zit. Ook ‘Party! Party! Party!’ weet niet veel te beloven. Voor deze track waarin een Afrikaans koor verwerkt wordt in een irritante en afgezaagde melodie is drie minuten net iets te veel van het goede. Zimmer weet op één of andere manier elke keer weer een bekend thema uit de vorige Madagascar score te introduceren wat klinkt als mosterd na de maaltijd.
Wie de moeite heeft genomen de cd door te laten draaien tot en met track vier belandt op het toppunt van het uitmelken van een commercieel succes. ‘I Like To Move It’ is namelijk in een nieuw jasje gestoken en dat doet de verschrikkelijke song niet veel goeds. Het genre van de song is nog niet helemaal duidelijk. Rap wordt gemixt met hiphop en trance met de inbreng van een elektrische gitaar? In ieder geval is de uitwerking van de song nog dramatischer dan de originele versie, waarin zich in ieder geval ene vaste lijn bevond.
Een terugkerend ritueel voor de Madagascar soundtracks lijkt het toevoegen van reeds uitgebrachte filmmuziek, klassiekers. Ditmaal ‘The Good, The Bad and The Ugly’. Het thema wordt echter niet in zijn waarde gelaten. Het toevoegen van een elektrisch koortje, circusgeluiden en een accordeon is maakt van het prachtige werk van Ennio Morricone een debacle.
Om geen woorden vuil te maken over ‘Big And Chunky’ is ‘Chums’ met de gitaar van Heitor Pereira zeker niet onaardig. Een diepgaand stuk muziek is dit niet, maar het thema ook wel bekend als ‘Best Friends’ doet het goed in het oor. De toevoegingen zijn goed en het geheel is best aangenaam. Toch is het spijtig om te zeggen dat ‘New York, New York’ veruit het beste en tevens meest coherente nummer van het album is. Vanaf hier zakt het album tot een dieptepunt. ‘Volcano’ is een barslecht nummer met een verschrikkelijke technobeat en ook ‘Rescue Me’(toepasselijke titel) heeft hieraan te lijden. Alsof de beat van het onlangs verschenen, tevens slechtste Madonna album ooit, in de soundtrack is geïntegreerd. ‘More Than A Feeling’ van Boston slaagt gelukkig wel maar weet het dubieuze geheel van een soundtrack niet te verbeteren. Later worden thema’s nog meerdere malen herhaald met elke keer weer een rare variatie waarin de techno beat niet ontbreekt.
Hans Zimmer kwam ooit tot het idee Afrikaanse muziek te combineren met synthesizerklanken. Dit deed hij op een fenomenale manier met liefde. Zimmer lijkt die tijd vandaag de dag in nieuw leven proberen te blazen door verschillende muziekstijlen met elkaar te combineren. Echter lukt dat dit keer niet met zoveel liefde als de vorige keer. Het geheel klinkt, mede dankzij het constant terugkeren van bepaalde thema’s en popmuziek erg commercieel en inplaats van het combineren van verschillende muziekstijlen klinkt deze muziek als een culturele botsing. Tevens schreef Zimmer geen enkel nieuw thema. Enkel nieuwe motieven die geen samenhang vormen maken vaak plaats voor een thema uit Madagascar anno 2005. Conclusie blijkt simpel: men wil geen songs meer in een animatiefilm, enkel popsongs. De score moet hier prima op aansluiten, zoals de score van Zimmer voor The Lion King prima aansloot op de liederen van Elthon John. Dit brengt één nadeel met zich mee: een debacle van een commercieel klinkende score waarin een aantal verschrikkelijke beats zitten. 'I Like To Move It', maar niet op Madagascar: Escape 2 Africa.