Wall - E (voluit: Waste Allocation Load Lifter Earth- Class), de nieuwste telg van Pixar, maakt me eigenlijk wel benieuwd. De film handelt over een robot die afvalt verzameld, zich afvraagt wat het nut van zijn bestaan is, en die verliefd wordt op een andere robot. Het klinkt vrij on - "kinderlijk", hoewel Pixar en Disney voortdurend met zulke films op de proppen kwamen. Wel, volgens de geruchten is er ook vrij weinig dialoog, en waar Finding Nemo de misstappen van de mens hier en daar terloops aankaartte, word je hier met je neus op de feiten gedrukt. Het blijkt ook een somber verhaaltje te zijn.
Dus, ik ben benieuwd. In afwachting van de film luister ik maar naar de muziek. En die bekoort van de eerste tot de laatste minuut. De openingstrack, Put On Your Sunday Clothes, wordt gezongen door niemand minder dan Michael Crawford, het eerste "Phantom Of The Opera", de succesmusical van Andrew Lloyd Webber. Hij is ook bekend van de serie over een irritante onhandige snul, iets met Spencer. Anyway, hier zingt hij dus in een jazzy song. Niet onaardig, vrij leuke opener.
Maar dan komt de eigenlijke soundtrack en die overstijgt al meteen de openingstrack. Je hoort meteen de hand van Thomas Newman. Een vrij sombere track 2815 AD, een pessimistische noot om mee te beginnen.
Vervolgens komt de voorstelling van Wall - E. Een leuke track, niet holderdebolder speciaal, maar toch, het kenmerkt het personage. Ik hoor er weer een typisch Disney personage in, dat de wereld goed wil doen, maar ja... wachten tot de film uit is, en dan oordelen.
Eve, is de voorstelling van de vrouwelijke Robot, de robot waarop Wall - E, verliefd op wordt. Mooi gemoedelijk, zoals Newman het goed kan.
Dan volgen twee vrij korte tracks die me niet echt boeien. De track list is wederom vrij lang, maar de meesten lopen in elkaar over, dus echt veel hinder heb je er niet van. Toch, met zulke korte tracks kan je niet echt een uitgewerkt thema maken, maar dat doet Newman in de langere tracks. Of, zoals zo vaak eerder gezegd, waarom bundel je die tracks gewoon niet? Waarschijnlijk heeft het met de film te maken, dus wederom: wait and see.
En dan volgt het melancholische La Vie En Rose. Niet door Edith Piaf, La Môme, maar door de wereldberoemde Louis Armstrong. Mede door deze bijdrage krijg je wederom die Jazzy stijl, en jazz leent zich perfect voor melancholie. Somber, maar toch iets dat je vrolijk maakt. En dan wordt de bedoeling wel duidelijk: het wordt géén typische Pixar film, je kan het zo aan de muziek zeggen. Voor de kinderen zal het wel plezant zijn om naar te kijken, maar er ligt, zoals eerder gezegd, een onderliggende boodschap onder. Het verhaal wordt gebruikt om de mens met zijn neus op de feiten van de milieu problematiek te drukken. Maar enige voorzichtigheid is hier geboden. Een oordeel vellen over de film zonder hem gezien te hebben, is zeer riskant. Dus wederom: wait and see.
First Date is dan weer een leuke track, maar dan onmiddellijk gevolgd door weer een sombere track. Newman liet het zien in Road To Perdition, en The Shawshank Redemption, maar hij kan heel goed de somberheid treffen, die de film al dan niet creëert.
En Eve Retrieve is dan een vrij grote breuk met de score, actievol, om het zo te zeggen, maar vrij groots ook. The Axiom is een mystieke, liefdevolle track, die scherp contrasteert met de vorige. Het klinkt eigenlijk allemaal zo'n beetje jaren 70 - 80. Vrij gemoedelijk, liefdevol, somber, en niet zo modern als de meest recentste scores. Dit vormt dan weer een contrast met de tijd waarin het zich afspeelt. De verre toekomst, met muziek die uit de vroegste jaren van de film komt.
Nu, na deze track zijn we nog niet in de helft van het album. Dus er staan een dertigtal nummers op, waarvan sommige samen nog geen volle 2 minuten duren. Hinderlijk? Nu meer als in het begin. Newman geeft dan echt wel uitstekende aanzetten, maar gaat er dan minder op in, en in de volgende track werkt hij weer een heel thema uit, dat niet minder slecht is, maar een slecht vervolg is op de vorige track.
M-O vind ik zo'n voorbeeld. 46 seconden, maar ik had er graag een vervolg aan gehoord, maar dat kwam niet. De track daarop, Directive A - 113, is dan wederom een breuk met het voorgaande, is somber, zwartgallig om het zo te noemen, en wordt dieper uitgewerkt. Het zal alles met de film te maken hebben: Wait and See.
Mutiny deed me in de verte denken aan Battle Of The Heroes. Een spannende aanzet, trompetgeschal, maar dat ebde vrijwel snel weg en veranderde in een vrij donkere track.
Hier viel het me weer op hoe weinig variatie Newman in de muziek bracht, maar het me niet stoorde. Om de één of andere manier zou het niet passen in dit album. En die muzikale variatie, die voor mij toch vrij essentieel is, is al geweest en komt nog (Fixing Wall - E). Dus geen probleem, en toch is deze track even sterk als de vorige, of de volgende.
Fixing Wall - E vind ik een jammerlijke "verrader". Net zoals "Death Of Qui Gon", die een deel van de plot verraad. Maar ja, het is wel één van de sterkste tracks van het album. Gevolgd door het al even tserke Rogue Robots.
Korte tracks genoeg, de meeste duren 2 minuten gemiddeld, en dan is er toch één track, langer dan 5 minuten. En die is dan nog niet van Newman, maar van Peter Gabriel, Down To Earth. Het past compleet in de geest van het album, doet de oren een plezier, en het is weer zo'n melancholische track.
Newman komt weer op de proppen met een leuk album, maar of dit album me volgende keren zal kunnen boeien? Wait and See, mijn motto doorheen deze recensie, komt hier weer op de proppen. De muziek is verre van slecht, vrij gevarieerd, maar op sommige momenten zo monotoon, dat ik toch wel liever Finding Nemo wou opzetten. Newman heeft hier niet echt muziek geschreven waarvoor je de film moet zien, maar soms denk ik dat het toch aangeraden is om dat eerst te doen voor deze score te beluisteren. Als er inderdaad weinig gesproken wordt in de film, dan onthoud je de muziek sowieso. En kan je elke sequentie wel herinneren. Wait and See.
De muziek bevat ook een zekere mystiek, die aantrekt, waardoor je soms gebiologeerd naar luistert. En misschien is dat de kracht van Wall - E, zowel als film als muziek. Je blijft ernaar kijken, ondanks ... Je blijft er naar luisteren, ondanks ...
Ja, Newman, hij mag toch nog zulke scores schrijven.