Weinig heeft een film en zijn score me zo geboeid en aan mijn zetel gekluisterd als “Snow Falling on Cedars”. Het verhaal op zich, naar een roman van David Guterson, is al een toonbeeld van hoe een interessante plotlijn en adembenemende beelden een film kunnen maken of kraken. Regisseur Scott Hicks (The Shining) weet van wanten. Op een erg poëtische manier brengt hij het verhaal van Ishmael en Hatsue tot leven. In een door weer en wind geteisterd vissersdorpje wordt het lijk van Carl, een jonge visser en vader van een stel kinderen, teruggevonden in zijn visnetten. Bijna direct wordt er met een beschuldigende vinger gewezen naar Kazuo, een jonge Japanse visser en ooit goed bevriend met Carl. Al vlug blijkt dat de lokale populatie nog erg bevooroordeeld is. De Japanse aanval op Pearl Harbor tijdens de Tweede Wereldoorlog is immers nog lang niet vergeten en vergeven. Ishmael (prachtig vertolkt door Ethan Hawke) schrijft voor het lokale dagblad en start al vlug zijn eigen onderzoek naar de verdachte omstandigheden van Carl’s dood. Wanneer hij echter nieuw bewijsmateriaal vindt dat in het voordeel van Kazuo pleit, twijfelt hij of hij dit wel openbaar wil maken. Kazuo’s vrouw is immers de mooie Hatsue, die in een vergeten zomer het hart van Ishmael wist te veroveren, maar de relatie brak onder druk van haar familie toen ze werd geïnterneerd in een gevangeniskamp voor Japanners tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Hicks brengt het prangende verhaal, vol flashbacks en geraffineerde verhaallijn, schitterend in beeld en laat ook de natuur, die het dorp in een ijzige ban houdt, aan het woord. De fabelachtige muziek van James Newton Howard is op zich een personage uit de film. Zijn thema’s vertegenwoordigen de wind en de sneeuw die alles bedekken; ook de waarheid! En hierin ligt dan ook de sterkte van de soundtrack. De muziek is constant aan het woord en zit verweven met de scènes. Zodoende vertelt de cd het verhaal van liefde en trouw op zijn eigen manier. Hiervoor gebruikt Howard een combinatie van strijkers, zachte percussie, naadloos geïntegreerde synthesizers en de Los Angelos Master Chorale. Hij vult deze aan met typisch Japanse instrumenten als de Shakuhachi. Het resultaat is een score om bij weg te smelten. Deze muziek is de incarnatie van wat filmmuziek moet zijn: muziek die de film naar een hoger level brengt, muziek die de emoties versterkt en als nietsvermoedende factor zich toch onder je huid weet te zetten. Dat de muziek werkelijk bloedmooi is, is mooi meegenomen.
De soundtrack start echter met een ietwat moeilijke track. De dreigende shakuhachi komt hier een eerste keer ter sprake. “Lost in The Fog” is een atmosferisch nummer dat een heerlijk dreigende sfeer creëert die niet zou misstaan in een thriller. Opmerkelijk is vooral de vergelijking met de muziek die John Williams componeerde voor “Memoirs of a Geisha”. We weten dus waar hij de mosterd heeft gehaald. Inspiratie uit source muziek is voor de handliggend. De eerste echt interessante track is ‘Carl’s Fishing Nets” waar voor het eerst de solo cello van Ron Leonard, aangevuld door strijkers een haast mysterieuze main titles mag inzetten. Bij dit nummer voel je direct al de natuurelementen als sneeuw en wind die door de melodie zit geweven en cumuleert door een spaarzame percussiesolo tot een eerste kennismaking met het geweldige thema van Howard met lichte hints naar zijn vocale thema. De strijkers blijven de soundtrack domineren met aangename thematische uitwerkingen voor cello en viool. Hier en daar schemeren spaarzame synthesizereffecten doorheen de muziek, maar nooit worden ze storend of irritant. Ze vormen een vreemde eenheid met de melodie. “Hatsue and Ishmael Kiss” is een van die nummers die er boven uit springt door zijn dramatische opbouw met zachte vocale begeleiding en de shakuhachi die samen met de percussie het ‘herinnering thema’ aanmoedigt. Het verleden wordt verder onder de loep genomen in de volgende serie nummers. “Kendo” is veelal een harde en eenzijdige track die perfect de relatie weergeeft tussen de strenge vader en de jongen Kazuo. “Driftwood Hideaway” poneert dan weer een solo sopraan en “The Strawberry Field” laat ons kennis maken met het zachte en dromerige liefdesthema voor ‘Snow Falling on Cedars’. Hier neemt de viool het samen met de blazers tegen de melancholische melodie, een schreeuw naar een lang vervlogen romantiek, haast poëtisch in zijn minimalistische opvatting, teder en soms breekbaar met een vleugje onverdoezelde hartstocht naar het einde van het nummer. Schitterend gewoon! Een eerste chorale track vinden we onder “The German Soldier”. Het nummer begint erg angstaanjagend en thrillerachtig met een kippenvelmoment door de shakuhachi, maar wordt dan op een haast magische manier op sleep touw genomen door het koor. Het thema wordt verder uitgewerkt in een zes minuten durend hoogtepunt “The Evacuation” waar James Newton Howard een haast surreële montage heeft gemaakt bij één van de meest pakkende scènes uit de film. De glijdende cello in “Snow storm” introduceert het natuur thema opnieuw en biedt een waardevolle afwisseling: beslist een klein pareltje dat gerust mag worden toegevoegd aan de schitterende cellosolo in “Snow Drive”. Het thema voor de sneeuw en natuurgeweld is hier op een vocale manier benaderd en is een uitzonderlijk staaltje van genialiteit.
Dat de film een verhaal is vol pijn en liefde stelt “Susan Marie Remembers” waar een zacht orgel en strijkers samensmelten tot een haast tergende melodie vol verlangen en emotie. Heerlijk gewoon! Ook het haast synthetische “Typing” is tintelend verfrissend en biedt een heerlijke voorbode voor de grandeur die te wachten staat. Het majestueuze “Tawara” is het hoogtepunt van het album en één van de beste muziek die James Newton Howard ooit schreef voor een film, als het niet één van de beste nummers is die ooit voor een film werden gecomponeerd. Dit nummer kan door zijn ingehouden gratie, de schitterende opbouw, de uitspatting voor orkest en koor, zeker tippen aan Howard Shore’s grandioze composities voor “The Lord of the Rings”. De melodie is zo herkenbaar, de emoties zo voelbaar dat de noten haast tastbaar worden. Met een hoog requiem gehalte dat eindigt in dreigende percussie is deze muziek aan te raden om te spelen op het luidste volume van je stereo. Gecombineerd met de ijzingwekkende maar prachtige beelden is dit een waar genot, een cultureel en muzikaal orgasme om bij weg te smelten!
Na deze apotheose volgen echter nog pareltjes van muziekstukjes, die misschien niet opvallen door hun grootsheid of pompeuze melodie, maar eerder introvert maar lieflijk en zacht, gedragen door violen je hart zeker zullen veroveren. “Humanity on Trial” is bijvoorbeeld de score voor het schitterende pleidooi door de advocaat van Kazuo, indrukwekkend gespeeld door Max van Sydow, dat wordt ondersteund door een dialoog tussen viool en cello. “Snow Angels” en “Can I Hold You Now” vormen het emotionele einde van de film en bieden een aangenaam spel aan tussen violen en cello in een onderdrukte en eerbiedwaardige sfeer die dit album perfect afsluiten. De End Credits maken een mooie resumé van alle thema’s uit de film in een prachtige suite met solo sopraan!
Na zoveel moois wordt een mens echt stil. James Newton Howard bewijst met deze cd dat hij een topcomponist is en gevoelens perfect weet om te zetten naar muziek. Deze cd is een parel, een schatkamer vol fraaie ideeën, goed uitgewerkte melodieën, adembenemende orkestraties van de beste orchestrators die Hollywood op dit moment te bieden heeft. Deze cd heeft geen aanprijzing meer nodig. Het is in één woord goddelijk! Rest mij nog één ding te doen: wie deze soundtrack niet in zijn verzameling heeft staan, mag zich zelf geen echte filmmuziekliefhebber noemen!