De film The Lake House is een mooie, romantische en gevoelige film van Alejandro Agresti, met Sandra Bullock en Keanu Reeves in de hoofdrollen. Het verhaal draait om een briefwisseling via een postbus bij het huis aan het meer, waar ze beide hebben gewoond. De briefwisseling verschuift echter steeds twee jaren in de tijd, want Alex (Reeves) leeft in 2004 en Kate (Bullock) leeft in 2006 op het moment dat ze elkaars brieven ontvangen. Die briefwisseling gaat vervolgens twee jaren door en beiden raken via die brieven zeer op elkaar gesteld, maar vanwege het tijdsverschil komt de dag van morgen voor Kate bij Alex pas over twee jaar. En in die twee jaar kan er bij Alex van alles tussenkomen. Dat maakt het wachten soms onverdraaglijk...
De score voor deze prachtige film is gecomponeerd door Rachel Portman die er een mooie score voor maakte.
Het album opent echter met een aantal songs, een klein deel van de songs die in de film voorkomen. Het zijn overwegend romantisch getinte songs; sommige zijn wat zoetig, andere wat zeurderig, gemiddeld zijn ze wel aardig.
Dan de score van Portman, die opent met het mooie thema van de score. De score voor The Lake House is een mooie, rustige en romantisch getinte score, die fraai orkestraal klinkt, met vooral strijkers en houtblazers. De melodieën zijn mooi en komen meestal goed uit de verf, waarbij veel tracks hun eigen solo-instrument in de lead hebben. Dat is soms viool, gitaar, cello of piano, maar vaak zijn het vooral de gezamenlijke strijkers die de sfeer bepalen.
Die vooral romantische sfeer heeft overigens vaak een licht dramatische ondertoon. Ook past Portman effecten toe die een zekere mate van spanning toevoegen aan sommige tracks. Door die inkleuring van tracks klinkt de score wel romantisch en harmonieus, maar toch niet zoetig.
De openingstrack met piano en dwarsfluit als leidende instrumenten luistert heerlijk weg en kent wel die zoetige kleur wanneer het thema gebracht wordt. In de tweede track klinkt dat thema iets frisser. Tough Week is een wat somber getinte track, terwijl Mailbox veel melancholieker is en Sunsets wat vrolijker, met de vioolklanken in een staccato-achtige stijl. Toch blijft de melancholie hangen, ook als de gitaar en klarinet de lead overnemen.
Alex's Father brengt weer het thema in een wat meer dramatisch getinte sfeer. Als Portman dan met violen varieert op het thema klinkt dat erg fraai, wat het sombere er af haalt. Toch blijft de sfeer wat aan die dramatische kant hangen. Het is wel een van de mooiere tracks vanwege de prachtige melodieën en harmonieën, al zweeft de muziek vrij langzaam voorbij.
In Il Mare is de klankkleur ook erg melancholiek, maar het klinkt prachtig en gevoelig, mede door de combinatie van piano en cello, met violen op de achtergrond. In Tell Me More is de tokkelende gitaar het leidende instrument, maar melodie en arrangement zijn wat saai en zeuren een beetje. De cello komt weer terug in She's Gone, maar spreekt hier niet zo aan. Wait For Me doet dat in de eerste helft wel in een prachtige vioolsetting als lead en als underscore. Vanaf de tweede helft van de track geeft Portman er een spannende sfeer aan met erg donkere strijkers die monotoon vibreren. Mooi gemaakt.
You Waited is de voorlaatste track en een van de meer romantische tracks, die opent met de solo klarinet, waarbij violen en cello's het daarna overnemen in een gedragen setting. De dwarsfluit moet de sfeer compleet maken, maar de melodie slaagt daar net niet in. Het afsluitende I Waited laat weer de piano horen op een bed van violen, waarbij ook weer de themamelodie naar voren komt. Maar ook bij deze track komt de melodie net niet echt tot bloei en blijft net even teveel in die melancholieke sfeer hangen, wat toch jammer is, want de afsluitende tracks zijn vaak zo bepalend voor het gevoel waarmee je achterblijft na het beluisteren.
Kortom, na een handvol heel aardige openingssongs volgt een mooie score van Rachel Portman met een harmonieuze en romantische sfeer, waarbij melancholie en dramatiek ervoor zorgen dat het niet overdreven zoetig wordt. Toch komen niet alle tracks even goed uit de verf. Ook de afsluitende tracks zijn net niet opbeurend genoeg om de waardering boven de 78 uit 100 te tillen.