Starsky & Hutch

Dit is de zevende recensie uit een serie van Theodore Shapiro.

Vorige: Starsky & Hutch (soundtrack)
Volgende: The Invitation

De Amerikaanse film Starsky & Hutch is een actiekomedie, die geregisseerd is door Todd Phillips (The Hangover I, II, III, Old School, Due Date). In de zeventiger jaren van de vorige eeuw keek ook ik regelmatig naar de gelijknamige tv-serie over het stel rechercheurs die een beetje elkaar tegenpool waren. De film nam die populaire tv-serie als uitgangspunt en maakt er een soort prequel van, waarin de beide agenten elkaar voor het eerst ontmoeten. De sfeer en humor van de tv-serie lijken goed getroffen en de critici waren dan ook overwegend behoorlijk positief. Ook in de bioscopen was de film een succes.
Het verhaal draait om David Starsky (Ben Stiller), die elke overtreder van de wet achter de tralies probeert te krijgen, en Ken Hutchinson (Owen Wilson), die daar veel relaxter mee omgaat. Hutch schuwt zelfs niet om met criminelen samen te werken en zo de topmensen te kunnen arresteren. Maar beide laten ze nogal eens hun testosteron de dienst uitmaken, waardoor hun baas besluit dat ze 'voor straf' maar eens moeten samenwerken. Wanneer er een lijk aanspoelt, krijgen ze de opdracht om uit zoeken hoe dat zit. Al snel stuiten ze op drugscriminelen, waarbij twee cheerleaders hen op een plezierige manier verder helpen. Ook komt Huggy Bear (Snoop Dogg), hun informant met een tip, waarna Starsky en Hutch als coole 'easy riders' maar eens bij de eigenaar van motorzaak op bezoek gaan...

De muziek bij deze film is van Theodore Shapiro, die er een treffende score voor componeerde. Hij heeft heel goed het zeventiger jaren sfeertje van de oude tv-serie in zijn muziek verwerkt, waarvoor de nodige elektronische effecten zijn gebruikt. In de film zijn ook een aantal wat gedateerde songs te horen uit die tijd. Van een deel van die songs is een soundtrack album uitgekomen. Van Shapiro is alleen de muziek met het hoofdthema van de film daarop meegenomen. Deze recensie gaat over het score-album, met alleen de muziek van Theodore Shapiro.

Dat album begint met een nogal grimmige, donkere track met spannende klanken. Niet de fraaiste opening. Het eigenlijke hoofdthema volgt in de tweede track. Dan komen ook de voor die tijd typerende muzikale effecten sterk naar voren. De muziek heeft dan een behoorlijke funky kleuring, met schelle koperblazers, frivole houtblazers, elektrische gitaren en drumpercussie, compleet met die nogal gedateerde keyboard loopjes en Hammond-orgel klanken. Tegelijk zijn in de verschillende tracks allerlei effecten te horen van elektrische gitaren, die zo typisch bij de funky stijl horen van de politieseries uit die zeventiger jaren. Het klinkt dan ook allemaal erg gedateerd, maar uiteraard is dat precies wat de bedoeling was van de makers van de film.

Er zijn slechts een paar tracks op dit album die een wat meer orkestrale stijl hebben, maar ook dan is er wel een beperkt element aanwezig die voor de tijdskleuring zorgt. Ook ontbreekt wat meer jazzy muziek niet, met slechts een paar tracks in deze stijl. Veel spannende scenes in de film worden begeleid door tamelijk minimale klanken van slechts wat grommende geluiden, losse pianoklanken of keyboardeffecten. De actiemuziek heeft dan weer een flink up-tempo karakter, met opzwepende koperblazers en stevige drumpercussie.

Het album sluit af met de 'End Titles', wat gelijk ook de langste track van het album is. Eigenlijk is het een compilatie van de thematiek van de score, waarin het hoofdthema een aantal keren de revue passeert. De koperblazers, stevige drumpercussie, de houtblazers en de elektrisch gitaren spelen in een stevig tempo de muziek die zo typerend is voor het tijdsbeeld dat de film neerzet.
Op deze laatste en nog een enkele track na, zijn de overige tracks erg kort, want de speelduur van het album is net een half uur, terwijl er meer dan dertig tracks op staan.

Kortom, met zijn muziek voor de buddy-cop-film Starsky & Hutch heeft Theodore Shapiro een uitstekende score gecomponeerd die perfect past in het tijdsbeeld van de zeventiger jaren van de vorige eeuw. De muziek heeft een nogal funky kleuring, waar vooral de koperblazers, de drumpercussie en de effecten van de elektrische gitaren voor zorgen. Het is een stijl die in de zestiger jaren al opkwam en doorliep in de zeventiger jaren. De muziek doet dan ook duidelijk nogal gedateerd aan, wat ook de bedoeling was. Maar als luisteraar naar dit album met de score valt het mij daardoor nog niet helemaal mee. Vooral de funky kleuring ligt mij niet zo, waardoor ik een luisterwaardering geef van 59 uit 100 punten.