Le téléphone rose

De Franse film Le Téléphone Rose is een komedie die geregisseerd is door Edouard Molinaro (La Cage aux Folles, L'Emmerdeur, La Mort de Belle, Chasse à l'Homme). Het scenario is van Francis Veber, met wie Molinaro vaker heeft samengewerkt. De film is heel behoorlijk ontvangen door de critici, niet in het minst vanwege de goede chemie tussen de beide hoofdrolspelers.
Het verhaal draait om Benoît Castejac (Pierre Mondy), die een fabriekje van z'n vader heeft geërft, maar nu afkoerst op een faillisement. Om dat te voorkomen zoekt hij de oplossing in een fusie met een veel groter Amerikaans bedrijf. Dat bedrijf stuurt z'n PR-man Levêque (Daniel Ceccaldi) naar Parijs, samen met zijn 'nicht' Christine (Mireille Darc), om met Benoît te onderhandelen. Maar de bedoeling is dat Christine hem verleidt, zodat de Amerikaanse eigenaar Morrison (Michael Lonsdale) het bedrijf van Benoît goedkoop in handen krijgt...

De muziek bij deze film is van Vladimir Cosma, die hier voor het eerst met Molinaro samenwerkte. Dat is kennelijk goed bevallen, want ze zouden nog vaker samenwerken.
Van de score van Cosma is slechts een tamelijk kort album uitgekomen, met acht tracks en een speelduur van niet meer dan ruim zestien minuten. Dat is toch wel wat beperkt.

Cosma heeft voor deze film een tamelijk jazzy gekleurde score gecomponeerd, die in een nogal eenvoudige instrumentatie is opgezet. De muziek heeft vooral een elektronische sound, omdat Cosma behoorlijk gebruik gemaakt heeft van keyboards en synthesizers. De muziek klinkt dan ook nogal losjes of zelfs wat minimalistisch, wat versterkt wordt doordat het 'orkest' niet meer is dan keyboard, percussie, een paar gitaren en synthesizer, waarbij die laatste ook af en toe een strijkerachtige sound produceert, om de klank van het geheel wat voller te maken.

Toch bevat het album een paar wat meer akoestische tracks. Zo laat 'Rendez-vous Galant' en wat lager klinkende trompet horen, in een lichte bluesy/jazzy melodie, die best heel aardig is. Een andere nog veel prettiger track is 'Dîner au Georges V', waarbij Cosma de jazzy stijl heeft losgelaten en de muziek juist een heel opbeurende kleuring heeft meegegeven. De wat afwijkende melodie is hier erg prettig en zorgt voor een wat meer zonnige kleuring, waarbij echte strijkers de muziek heel genietbaar maken, zelfs met de elektronische keyboardbegeleiding en aparte geluidjes.

Het korte album sluit af met 'Castejac in Love', waarbij je een soort romantisch liefdesthema zou verwachten, maar niets is minder waar. Het klinkt eerder als het lopen van een blauwtje, want de muziek heeft opnieuw die jazzy mineure kleuring, waar je acuut van in een dip raakt. Geen fraaie track en zeker niet voor een afsluiter.

Kortom, met zijn muziek voor de komedie Le Téléphone Rose heeft Vladimir Cosma een nogal niet-komedie-achtige score gecomponeerd. De muziek past eerder bij een tragedie dan bij een komedie. De jazzy kleuring helpt meestal ook niet mee om de muziek wat aantrekkelijker te maken, net als de geluiden of klanken in sommige tracks, die het er eveneens niet beter op maken. De beperkte instrumentatie zorgt nogal eens voor een wat kale kleuring van de muziek, die nogal minimalistisch aandoet, maar door de elektronische klanken ook nog steriel overkomt. Slechts twee tracks pakken positief uit, waardoor de waardering voor dit korte album niet hoger komt dan 58 uit 100 punten.