Confess, Fletch

De Amerikaanse misdaadkomedie Confess, Fletch is gebaseerd op het gelijknamige boek van Gregory McDonalds, die daarmee zijn bekendste roman schreef. De film is geregisseerd door Greg Mottola (Adventureland, Paul, Keeping up with the Joneses), die ook meeschreef aan het scenario. De film kent twee voorgangers en lijkt daarmee een soort derde deel te zijn, met het personage Fletch als centrale figuur. In de beide eerste films uit 1985 en 1989 nam Chevy Chase de hoofdrol voor z'n rekening, hier is dat Jon Hamm. De film is behoorlijk goed ontvangen door de critici, maar kreeg slechts een beperkte release in de bioscopen en kwam al snel op de betaalkanalen terecht.
Het verhaal draait om Irwin Fletcher, ofwel 'Fletch', die door zijn vriendin Angela (Lorenza Izzo) naar de VS wordt gestuurd. Haar stinkend rijke vader is ontvoerd en zijn kostbare schilderijen zouden zijn losgeld moeten zijn. Maar laten die schilderijen nou net gestolen zijn door een Amerikaanse kunsthandelaar, een zekere Horan (Kyle MacLachlan). Eenmaal in de VS huurt Fletch een huis, maar als hij binnenkomt, ligt daar een dode vrouw. Hij vermoedt dat zijn huisbaas Owen (John Behlmann) met de moord te maken heeft. Dan is daar ook nog de stiefmoeder van Angela, die Fletch opzoek en ook meer lijkt te weten, net als Angela zelf...

De score voor deze misdaadkomedie is van David Arnold, die al eerder met regisseur Mottola samenwerkte voor zijn film Paul uit 2011. Van zijn score is (nog) geen album uitgekomen. Wel is van de muziek uit de film dit soundtrackalbum uitgekomen, met daarop drie tracks uit de score van Arnold. De andere twaalf tracks zijn voornamelijk jazztracks van bekende artiesten uit de jazzwereld.
Het album opent met Arnolds track 'Tunnel Escape', waarin hij een jazzy deuntje presenteert in een pink-panther blues-achtige stijl. Het is eigenlijk wel een aardige track nadat je deze een paar keer beluisterd hebt. De keyboardklanken en de percussie maken er samen met de koperblazers een vlotte track van.
Vervolgens horen we instrumentale jazztracks van Horace Silver op z'n jazztrompet, van Ike Quebec op z'n saxofoon, net als Hank Mobley. Ook tenorsaxofonist Dexter Gordon is aanwezig, evenals jazztrompettist Chet Baker. Jazzdrummer Art Blakely staat op het album met zijn bekendste nummer 'Moanin'.
Dit zijn allemaal artiesten uit de oude doos, maar het album bevat ook een aantal modernere tracks, zoals de rustige, elektronische ambient klanken van Zmeyev, een Russische artiest die veel met jazzy invloeden werkt. 'Chilled Room' is best een fraaie track en hoort voor mij bij de fraaiste van dit album.
Dan staan er ook nog een aantal songs op het album. De eerste is eigenlijk niet echt een song, maar Astrud Gilberto leent haar stem als leidend instrument aan de track 'Portugese Washerwoman'. Ook Chet Baker's track 'Let's Get Lost' is een song. En dat geldt ook voor de veel modernere song 'Dirty Water' van multi-artiest Trombone Shorty, die hiermee een moderne jazz-achtige song gemaakt heeft, die hij zelf zingt. Ook de song 'Before the Tear Drops' van Vintage Trouble uit 2013, heeft een moderne en vlotte jazzy kleuring, met een bluesy touch.
Een wat aparte song is 'Lathi', die gemaakt is door de Indonesische band Weird Genius en gezongen wordt door Sara Fajira. Het is eigenlijk een prettige up-tempo popsong, met wat aparte klanken en geluiden.

Dan zijn er ook nog de scoretracks van David Arnold, die allemaal iets van een bluesy-jazzy kleuring hebben. Dat geldt niet alleen voor de al vermelde openingstrack, maar zeker ook voor de afsluitende track 'Picasso'. Dit is een vlotte, stevige track, met een wat meer ingetogen intermezzo halverwege. De koperblazers gaan flink aan de bak.
De korte, vlotte track 'Fletch in the Alley' is meer drumpercussie en elektrische gitaar, samen met keyboardklanken. De koperblazers komen pas aan het eind.

Kortom, met dit soundtrackalbum voor de film Confess, Fletch, heb je een vooral jazzy gekleurd album in handen. Dit album is uitgegeven door het label Blue Note, die bekend staat als een typisch jazz label. De meeste tracks zijn wat oudere jazztrack van vrij bekende jazzartiesten. Een aantal tracks zijn veel moderner en die moderne tracks staan in het laatste derde deel van het album. Daar staan ook twee tracks van de score van David Arnold, waar hij, evenals aan zijn openingstrack een nogal jazzy-bluesy kleuring gaf. De muziek op dit album is best wel toegankelijk voor een jazzalbum en ook de score tracks van Arnold zijn wel aardig, ook al is jazz niet mijn 'ding'. Mijn waardering komt daardoor toch nog op 63 uit 100 punten.