Bros
(Digital)

De Amerikaanse romcom Bros is geregisseerd door Nicolas Stoller (Forgetting Sarah Marshall, Get Him to the Greek, Neighbors), die samen met hoofdrolspeler Billy Eichner het scenario schreef en meewerkte aan de productie van de film. De productiemaatschappij spendeerde zo'n anderhalf maal de kosten van de film zelf aan marketing. Desondanks was de film een grote flop, hoewel critici overwegend positief waren.
Het verhaal draait om Bobby Lieber (Eichner), een alleenstaande radiomaker. Als hij vervolgens naar een LHBTIQ-prijsuitreiking gaat, wint hij daar zowaar een prijs. Dan ontmoet hij Aaron (Luke Macfarlane), die verzuimd heeft om te doen wat hij altijd graag wilde, en ze worden meer dan vrienden. Samen weten ze een rijke man een donatie van een paar miljoen dollar laten te doen voor het noodlijdende museum, waar Bobby inmiddels bedrijfsleider van geworden is. Ook andere mensen en bedrijven geven geld, maar wanneer Bobby een tentoonstelling wil openen, veroorzaakt een van zijn onderwerpen zoveel ophef dat de geldstroom in de knel komt...

De muziek bij deze gay-film is van Marc Shaiman, die zelf ook openlijk homo is. Zijn laatste echte filmscore was voor Mary Poppins Returns uit 2018, en hij heeft tussendoor het nodige tv- en theaterwerk gedaan. Van zijn score is een relatief kort album uitgekomen, met nog geen twintig minuten speeltijd.
Het album opent met een song, waarvan de muziek is gecomponeerd door Shaiman en die prettig gezongen wordt door hoofdrolspeler Billy Eichner. Het is een mooie, licht romantische en country-achtige song. De getokkelde gitaar speelt dan ook een belangrijke rol. De melodie fungeert als themamelodie voor de film, een melodie die in een aantal tracks van de score terugkomt.

De score van Shaiman heeft enigszins een wat 'stadse' kleuring, omdat een flink aantal tracks een lichte jazzy touch hebben. Dat geldt ook voor de eerste beide scoretracks. Pas bij 'Walk 'n Talk' hoor je de meer bekende stijl van Shaiman terug, met fraaie romantische getinte harmonieën, die op de piano gespeeld worden. Dat geldt ook voor 'Attempt to Break Up', waaraan nog een paar strijkers zijn toegevoegd.
Piano en strijkers komen dan weer terug in 'Provincetown Montage', waar lichte percussie zorgt voor een vlotte touch. In 'New York Montage' horen we dezelfde melodie, maar dan in een veel vlottere stijl, die overigens ook fraai is.

Een aparte track is 'Lincoln Back in Closet', waarin eigenlijk alleen allerlei soorten hoge percussie te horen is. Niet zo fraai. Daarna volgt echter een van de mooiste tracks van het album, met 'Streisand?', waarin de muziek een heerlijke romantische kleuring heeft. Ook 'City Bike Talk' is erg fraai, en heeft wat meer een melancholieke tint.
De vlotte stijl horen we weer in 'Hey, What's Up', zonder overigens in de jazzy kleuring te vervallen. Een fraaie track.
Het album sluit af met 'Proposal', waarin gitaar, piano, strijkers en percussie prachtig samenspelen en dit tot een fraaie, warme afsluiter maken, die veel te kort duurt. Eigenlijk duurt het hele album veel te kort.

Kortom, met zijn score voor Bros heeft Marc Shaiman weer laten zien (of eigenlijk horen) dat hij nog steeds prachtige muziek kan componeren. Een deel van de muziek op dit album heeft een licht jazzy tintje, wat een beetje een urban feel geeft, maar de meeste tracks laten de meer romantische kant van Shaiman horen. Zelfs wanneer de muziek vlot klinkt, blijft het allemaal fraai en harmonieus klinken. De piano speelt op dit veel te korte album een hoofdrol, maar wordt vaak aangevuld met lichte strijkers en lichte percussie, wat tot een erg aangename luistersessie leidt. De waardering komt op 80 uit 100 punten, waarbij de korte speelduur toch een paar punten kost.