Edward Walker: Who do you think will continue this place, this life? Do you plan to live forever? It is in them that our future lies. It is in Ivy and Lucius that this way of life will continue. Yes, I have risked! I hope I am always able to risk everything for the just and right cause. If we did not make this decision, we could never again call ourselves innocent, and that in the end is what we have protected here: innocence! That, I'm not ready to give up.
August Nicholson: Let her go. If it ends, it ends. We can move towards hope, that's what's beautiful about this place. We cannot run from heartache. My brother was slain in the towns, the rest of my family died here. Heartache is a part of life, we know that now. Ivy is running toward hope, let her run. If this place is worthy, she'll be successful in her quest.
In de wereld van de filmmuziek zijn er heel veel samenwerkingen tussen regisseurs en componisten. Een paar voorbeelden zijn: John Williams met Steven Spielberg, Hans Zimmer met Christopher Nolan en natuurlijk James Newton Howard met M. Night Shyamalan. Deze laatste regisseur heeft een vreemd parcours achter de rug. Fel geliefd in zijn hoogdagen, uitgescholden in zijn val, en afgemaakt toen hij het dieptepunt had bereikt. En toch kijken liefhebbers der filmmuziek altijd uit naar films van die man. Want elke film is voorzien met een score van niemand anders dan James Newton Howard. Aangezien het oktober is, de ‘griezelmaand’ en Shyamalan de ‘meester van suspense’ is; zal ik deze maand iedere score voor een Shyamalan film bespreken. Vanaf de film waar een klein jongentje geesten spot tot de film waar de zoon van Will Smith tracht te overleven op aarde. In een maand dat ik graag SHYAMALAN MAAND noem.
THE VILLAGE
(Recensie bevat spoilers)
Het jaar is 2004. Het jaar dat er alweer een Shyamalan film in de zalen kwam. De man was intussen al aan zijn val begonnen. Het publiek aanvaarde zijn films niet meer zoals ze dat deden met The Sixth Sense. Signs was met gemengde gevoelens ontvangen, volledig onterecht trouwens en deze The Village deed het tij jammer genoeg niet keren. Niet volledig onterecht trouwens. De film heeft trouwens wel een mooi uitgangspunt. Een geïsoleerde gemeenschap die in angst leeft voor de wezens die Those We Don’t Speak Of worden genoemd. Dat zorgt natuurlijk voor de nodige angstaanjagende scenes. Dit is een typische film waar de zaken die goed werken, echt goed werken. Andere zaken zijn dan terug te belachelijk voor woorden. Beide punten zal ik eens even staven met een voorbeeld. Wat werkt in deze film? Eerst en vooral zijn filosofie. Maar dat kom je maar te weten op het einde. De gemeenschap leeft niet in de jaren 1800 zoals de film indiceert, maar we in de huidige maatschappij. De mensen die het dorp hebben opgebouwd waren gewoonweg getormenteerd door de huidige maatschappij en besloten om eruit te stappen. Wie erover nadenkt, gaat zich met dat idee kunnen verzoenen. Wie van ons is nog nooit door de maatschappij klein gekregen? Wie van ons heeft nog nooit gedacht, als ik zou kunnen ontsnappen naar een rustige plek om tot rust te komen, ik zou het doen? Ik denk niemand, want anders zouden we niet op reis gaan. De film faalt in zijn geheel door de trage opbouw. Net wanneer het verhaal op gang begint te komen, zien we de End Credits. En dat is jammer. Want er zat heel veel potentieel in de film. Ook het gezever van The Bad Color etc. kon mij niet bekoren.
Voor de muziek koos Shyamalan terug voor James Newton Howard. En toegegeven, van die samenwerking is The Village één van de betere collaboraties. U weet intussen mijn mening van de voorgaande scores, maar zelfs de verbluffende score van Signs wordt omver geblazen door dit meesterwerk van orkestrale schoonheid. Orkestrale schoonheid dat vooral door de viool van Hillary Hahn wordt benadrukt. Het was een zeer bizarre keuze. Een horrorscore schrijven waar de piano en de viool de fundatie is. Maar het is een keuze die zeer goed heeft gewerkt. Het resultaat is een beklijvende score die zich niet echt voordoet als een horrorscore, maar als het moment rijp is, bibber je toch terug van uw stoel.
Als we naar de muziek zelf kijken en we smijten de score open hebben we terug twee grote delen. Je hebt het fantastische thematische materiaal en je hebt de suspense muziek. Laten we eens kijken naar de muziek van The Village.
Howard schreef drie grote thema’s voor de score. Het eerste thema is dat voor het dorp zelf. Een thema dat de mooie natuur beschrijft, de kleine beekjes waar het water over de stenen stroomt en misschien dan wel het mooiste geluid ter wereld kan maken. Voor het eerst te horen in Noah Visits. Een track dat trouwens de toon zet van de gehele score. Vanaf 1:30 krijg je dat voor het eerst te horen. Hahn speelt de basis voor het thema op haar viool en de strijkers spelen erboven op zonder dat de basis verdwijnt. Het is een vrij rustig thema en klinkt uiterst mysterieus. Je maakt kennis met het dorp, maar merkt aan de muziek dat er iets scheelt. Dat er geheimen voordoen. Het thema komt gedurende de score veel aan bod. Vooral in de tweede track genaamd What Are You Asking Me. Deze track fungeert trouwens als een mooie samenvatting van de thema’s. Want wat horen we in het begin?
De geweldige pianist Randy Kerber opent de track. En dan komt het liefhebbers der filmmuziek! Het hoofdthema van The Village. En met gemak één der beste hoofdthema’s die we hebben van Howard. Hahn begint het thema te spelen en je bent verbaasd. Je bent verbaasd van de schoonheid, je bent verbaast van de zeker ingetogenheid dat het thema bevat. De combinatie trouwens van piano en viool is nog nooit zo mooi naar voren gebracht als hier. Het klinkt romantisch, het klinkt kil, het klinkt mysterieus. Het bevat alles waar de film voor staat. Weg is de bombastische muziek die we vandaag de dag veel horen. Dit is integer, dit is rustig, dit is Perfectie met een grote P. En dan heb ik nog maar gesproken over de eerste kennismaking van het thema. Je krijgt het fantastisch veel te horen.
De meest memorabele versie is Those We Don’t Speak Of. Na een drietal minuten horrormuziek pur sang kom het. De strijkers wellen op, Hahn komt erbij en je krijgt het thema in zijn volle glorie te horen. Op zijn meest romantische manier. Wat mij uitermate bijblijft, is het feit dat de overgang zo goed is. Je verwacht het niet na zo’n angstaanjagende muziek, toch werkt het! En het werkt fantastisch.
Dan heb je nog The Gravel Road! Waar het thema in Those We Don’t Speak Of zo memorabel werkt, krijg je het in The Gravel Road voor het eerst in zijn ware glorie te horen. Hahn speelt de eerste basis van het thema en Kerber speelt het thema op de piano. En dan verwisselen ze van melodielijn. Zonder dat je het door hebt in het begin. Dat is één van de redenen wat deze track maakt tot wat het vandaag is! Een klassieker, een meesterwerk. Het thema is perfect, de instrumentatie is perfect, de uitvoering is perfect. Want dat hoor je in het spel van Hahn. Ze gaat zo op in de melodie dat ze speelt dat het gewoonweg aanstekelijk werkt. In het midden van de track krijg je een kort intermezzo vooraleer de track terug begint op te bouwen tot een hoogtepunt om u tegen te zeggen. Ook het orkest komt er meer en meer bij, alsnog blijven Hahn en Kerber de focus van het orkest. Het beste nummer van deze gehele score!
Er is nog een derde thema voor de wezens. Dat is dan terug het horrorgedeelte van de score. in Those We Don’t Speak Of krijg je het voor het eerst te horen. Veel percussie, veel blazers en bloedstollende strijkers. Je zit op het puntje van uw stoel, en dat moet ook zo. Het thema van de wezens doet soms wel eens denken aan Signs. En iedereen die de score van Signs kent, zal moeten benadrukken dat het geen slecht teken is.
Buiten deze thema’s wil ik nog één track bespreken. Namelijk The Vote. Dat is een meesterwerk met een grote M. Niet om de mooie variatie van het hoofdthema dat in het begin te horen is. Neen, het is het thema op het einde dat de track maakt wat hij is. Een emotioneel thema die je naar je strot ramt. Woorden kunnen het gevoel van deze muziek niet beschrijven. Dus luister zelf en oordeel zelf.
Een laatste stukje wil ik spenderen aan het product zelf. De muziek is niets op aan te merken, maar de presentatie laat weer alle wensen over. Weg is chronologische volgorde! Weg zijn de geweldige Main Titles en de End Credits. In de plaats van een mooie suite op het einde krijgen we een nietszeggende track op het einde. En dat is jammer. Want uw nederige recensent heeft de End Credits eraan geplakt en dat is het een voller product, een betere samenvatting van een fantastische, steengoede score die terecht genomineerd was voor een Oscar. Maar opnieuw heeft James Newton Howard niet gewonnen. Sommige liefhebbers der filmmuziek gaan mij neerknallen met mijn volgende statement. De winnaar dat jaar heeft terecht gewonnen!
Conclusie.
The Village is zeker en vast een hoogtepunt in deze Shyamalan maand. Geweldige thema’s, geweldig spel door Hahn en Kerber en natuurlijk de geweldige orkestraties. Eigenlijk zou iedere liefhebber der filmmuziek deze score hebben staan. Het is een moderne klassieker, een meesterwerk van het eerste uur. Alleen al voor The Gravel Road moet je deze score in huis halen! Een tien is het enige cijfer dat hier op zijn plaats is. Een tien voor een score dat over een dorp gaat vol mensen die op vlucht zijn voor de maatschappij, een maatschappij die op vlucht is voor monsters, monsters die deel uitmaken van een legende, de legende van The Village.