City of Joy

City of Joy verscheen in 1992 en werd geregisseerd door de Brit Roland Joffé die reeds samen werkte met Ennio Morricone voor The Mission. Zijn keuze viel dus wederom op de Italiaanse Maestro en dit leverde natuurlijk wederom een prachtscore, die weliswaar minder bekendheid en waardering kreeg dan de alom bekende The Mission.

Vanaf de eerste track, Main Title, raakt Morricone de juiste snaar en eist hij je volledige aandacht met een prachtige melodie voor koor, orkest en ethnische instrumenten als panfluit e.d. Een beetje als The Mission zal men denken, maar toch klinkt het heel anders. Ook al gebruikt hij de zelfde methode, nl. 2 verschillende melodieën die in mekaar verweven worden, heeft de man genoeg inspiratie om niet in herhaling te vallen en te bewijzen dat hij een grootmeester is in muziek schrijven. De eerste melodie komt ook terug in een aantal andere tracks (1, 3, 7, 9, 12, …). Ook al treden er ethnische instrumenten op horen we geen traditioneel gepingel die jammer genoeg teveel de Indische muziek moet voorstellen volgens menig andere componisten. De tegen-melodie komt minder vaak terug, enkel in track 5. Deze is dan ook het enig vrolijker nummer van de score, sitar à la Morricone. Het klinkt erg aanstekelijk.
Naast die twee thema’s geeft Morricone ons ook een thema voor de spanning (bvb. track 11 en 13) en dit is er eentje geworden die zo typisch hem is dat je onmiddellijk zou erkennen dat het van zijn hand komt. In de verste verte denk ik stiekem een beetje aan het Pazuzo-thema uit The Exorcist II, maar minder dissonant en toch dreigend.
Een van de beste tracks naar mijn bescheiden mening is ‘For a daughter’s dowry’. Het biedt ook het meest afwisseling. Een blokfluit brengt het hoofdthema en wordt wat later bijgestaan door een zacht koor en het orkest. De strijkers vallen in met hun tremolo’s en ook een vrouwestem begeleid door een klavecimbel, maar ook een synthesizer. Gewoon subliem.
In ‘Monsoon’ komt het hoofdthema ook nog eens terug maar iets rapper en opgewekter dankzij een vrolijke trompet en het opwellend orkest.
In ‘The Worm Turns’ en ‘The Labyrinth’ komt de spanning terug naar boven, maar in ‘The Labyrinth’ klinkt het spannings-thema wat melodieuzer. We horen flarden van het thema die ons naar een donker, tragisch einde brengen.
De volgende track: ‘To Calcutta’ is de langste maar in mijn ogen ook de saaiste en minst aangename. Het is een samenhang geworden van dissonante klanken. Het klinkt een beetje als een wirwar door en ligt daarom dus minder prettig in het gehoor en bijgevolg wat langdradig.

City of Joy is dus een uitmuntende score van Morricone die jammer genoeg een beetje te onbekend gebleven is. Misschien is dit te wijten aan alle moeilijkheden die de film gekend heeft bij het maken, budgetmoeilijkheden, kritiek van de media, beschuldigingen van moord, … noem maar op. Het enige minpunt die ik kan bedenken, is het feit dat de score top is van bij het begin maar het einde is toch wat teleurstellend, maar dit is ongetwijfeld gerelateerd aan het einde van de film. Moest de volledige soundtrack even goed geweest zijn, zou ik het ongetwijfeld een 10 gegeven hebben. Dus trek ik 1 puntje af voor het licht teleurstellende einde: 9/10