Public Enemies
Schrijf je nu in!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
| # | Track | Lengte | |
|---|---|---|---|
| 1. | Ten Million Slaves | 4:09 | |
| 2. | Chicago Shake | 3:10 | |
| 3. | Drive To Bohemia | 1:12 | |
| 4. | Love Me Or Leave Me | 3:22 | |
| 5. | Billie's Arrest | 2:21 | |
| 6. | Am I Blue? | 2:52 | |
| 7. | Love In The Dunes | 1:50 | |
| 8. | Bye Bye Blackbird | 3:48 | |
| 9. | Phone Call To Billie | 1:44 | |
| 10. | Nasty Letter | 5:06 | |
| 11. | Plane To Chicago | 3:24 | |
| 12. | Guide Me O Thou Great Jehovah | 1:37 | |
| 13. | Gold Coast Restaurant | 2:04 | |
| 14. | The Man I Love | 3:08 | |
| 15. | JD Dies | 3:57 | |
| 16. | Dark Was The Night, Cold Was The Ground | 3:19 | |
| 47:03 |
Schrijf zelf je recensie
Toon recensies in andere talen
Elliot Goldenthal is een componist die al meerdere watertjes heeft doorzwommen. In het verleden wist de man te verbazen met zijn avant-gardistische sound voor “Alien 3”, het stijlvolle en melodieuze “Frida”, het epische “Titus” en het Straussiaanse “Final Fantasy: The Spirits Within”. Genoeg vakkennis en ervaring om te verbazen. En laten we eerlijk zijn, Goldenthal blijft één van de meest experimentele filmcomponisten van het voorbije decennia. Het is dan ook eventjes schrikken dat de componist een veilige weg bewandeld voor zijn nieuwe score “Public Enemies” en heeft geopteerd voor filmmuziek volgens het boekje. De bezetting is een standaardorkest met een grote strijker- en kopersectie geheel in de stijl van de jaren ’30, maar Goldenthal voegt er een handvol synthesizers aan toe. De score is kort gewiekt en staat verspreidt tussen liedjes en pittige big band deuntjes, wat best jammer is, want de cohesie raakt hierdoor een beetje zoek.
Toegegeven, de songs zijn stuk voor stuk klassieker gebracht door ronkende namen als Billy Holiday en Otis Taylor. Vaak kennen ze een jazzy of blues inslag en doen heerlijk retro aan. Helaas zet Goldenthal de dertiger sfeer niet echt door in zijn score. Veelal houdt de componist het bij stijlvolle en rustige underscore, vooral gefixeerd op de strijkers. De tracks zijn veelal kort en hebben een klassieke inslag. “Drive to Bohemia” is een sobere maar stijlvolle track gedragen door de diepe bassectie van het koper en de strijkers. Er is een trage transgressie die evenwel dreigend overkomt. De dialoog tussen strijkers en blazers is repetitief maar wordt van tijd tot tijd even doorbroken door een ingetogen pianosolo. Zo ook bij “Billy’s Arrest” waar de zwaar beladen pianosolo wordt verdrongen door apathische strijkers die een hoog melodramatisch gehalte kennen. Heel mooi en dreunend traag. Even emotioneel is “Love in the Dunes” waar Goldenthal even teruggrijpt naar de rustiger en atmosferische momenten van “Final Fantasy: The Spirits Within” met een tedere piano die wordt gedragen door dromerige, fluïde synthesizers. Het geheel doet erg Thomas Newmaneske aan!
“Phone Call to Billie” is opnieuw erg sobere underscore maar kent toch enige melodische progressie. Het is vooral zachte vioolmuziek met een innemende, warme solo voor de bariton sax. Het dramagehalte kent opnieuw een piek in “Plane to Chicago” met aanzwellende strijkers en brommende tuba en trombones. Het is nog maar eens het bewijs dat Goldenthal weg weet met het rijke klankenpalet van een symfonisch orkest. In “Gold Coast Restaurant” krijgen we voor het eerst de typische Goldenthalklank voorgeschoteld; een onsamenhangende, koude en vooral bevreemdende compositie vol tegenstrijdigheden. En toch zit in de orkestrale vlagen een zeker ritme en structuur. Het toont nog maar eens de kunde van de man. Met “JD Dies” bouwt Goldenthal zijn muziek op tot een kleine finale voor het orkest. Crescendo is hier de boodschap en de score track vormt traag maar zeker het hoogtepunt van het album.
“Public Enemies” is een iets makkelijker Goldenthalscore. Het avant-gardisme moet even wijken voor rustige underscore. De muziek is niet zo rijk als die van “Frida” en zeker niet zo pompeus als die van “Titus”, maar toch weet Goldenthal te begeesteren. Er zit een soort van tragiek in zijn muziek, die in veel van de hedendaagse drama’s ontbreekt. Leg “The Road to Perdition” naast deze soundtrack en je zal veel gelijkenissen vinden tussen Newman en Goldenthal. Alleen is Newmans muziek meer geënt op de melodieuzere kant van de muziek, waarbij Goldenthals muziek eerder op de achtergrond blijft, maar zeker even doeltreffend is. “Public Enemies” is bijgevolg een degelijke score, die wat gewenning nodig heeft. Wie een melodieuze score zoekt, blijft best mijlenver weg van deze soundtrack. Maar wie een degelijke misdaadscore zoekt, met trage en dramatische suspense score zal deze score zeker verslinden. Net als bij James Newton Howards score voor “Michael Clayton” zullen er evenveel voorstanders als tegenstanders zijn. Jammer dat Decca opteerde voor een song compilatie met enkele stukjes score die verscholen zitten tussen Billie Holiday en Otis Taylor. “Public Enemies” is een degelijk soundtrack voor de liefhebbers. Goldenthal fans zullen misschien even de tijd nodig hebben om deze cd te appreciëren, maar geloof me vrij, na een tijdje blijkt deze soundtrack toch bevredigend.
Toegegeven, de songs zijn stuk voor stuk klassieker gebracht door ronkende namen als Billy Holiday en Otis Taylor. Vaak kennen ze een jazzy of blues inslag en doen heerlijk retro aan. Helaas zet Goldenthal de dertiger sfeer niet echt door in zijn score. Veelal houdt de componist het bij stijlvolle en rustige underscore, vooral gefixeerd op de strijkers. De tracks zijn veelal kort en hebben een klassieke inslag. “Drive to Bohemia” is een sobere maar stijlvolle track gedragen door de diepe bassectie van het koper en de strijkers. Er is een trage transgressie die evenwel dreigend overkomt. De dialoog tussen strijkers en blazers is repetitief maar wordt van tijd tot tijd even doorbroken door een ingetogen pianosolo. Zo ook bij “Billy’s Arrest” waar de zwaar beladen pianosolo wordt verdrongen door apathische strijkers die een hoog melodramatisch gehalte kennen. Heel mooi en dreunend traag. Even emotioneel is “Love in the Dunes” waar Goldenthal even teruggrijpt naar de rustiger en atmosferische momenten van “Final Fantasy: The Spirits Within” met een tedere piano die wordt gedragen door dromerige, fluïde synthesizers. Het geheel doet erg Thomas Newmaneske aan!
“Phone Call to Billie” is opnieuw erg sobere underscore maar kent toch enige melodische progressie. Het is vooral zachte vioolmuziek met een innemende, warme solo voor de bariton sax. Het dramagehalte kent opnieuw een piek in “Plane to Chicago” met aanzwellende strijkers en brommende tuba en trombones. Het is nog maar eens het bewijs dat Goldenthal weg weet met het rijke klankenpalet van een symfonisch orkest. In “Gold Coast Restaurant” krijgen we voor het eerst de typische Goldenthalklank voorgeschoteld; een onsamenhangende, koude en vooral bevreemdende compositie vol tegenstrijdigheden. En toch zit in de orkestrale vlagen een zeker ritme en structuur. Het toont nog maar eens de kunde van de man. Met “JD Dies” bouwt Goldenthal zijn muziek op tot een kleine finale voor het orkest. Crescendo is hier de boodschap en de score track vormt traag maar zeker het hoogtepunt van het album.
“Public Enemies” is een iets makkelijker Goldenthalscore. Het avant-gardisme moet even wijken voor rustige underscore. De muziek is niet zo rijk als die van “Frida” en zeker niet zo pompeus als die van “Titus”, maar toch weet Goldenthal te begeesteren. Er zit een soort van tragiek in zijn muziek, die in veel van de hedendaagse drama’s ontbreekt. Leg “The Road to Perdition” naast deze soundtrack en je zal veel gelijkenissen vinden tussen Newman en Goldenthal. Alleen is Newmans muziek meer geënt op de melodieuzere kant van de muziek, waarbij Goldenthals muziek eerder op de achtergrond blijft, maar zeker even doeltreffend is. “Public Enemies” is bijgevolg een degelijke score, die wat gewenning nodig heeft. Wie een melodieuze score zoekt, blijft best mijlenver weg van deze soundtrack. Maar wie een degelijke misdaadscore zoekt, met trage en dramatische suspense score zal deze score zeker verslinden. Net als bij James Newton Howards score voor “Michael Clayton” zullen er evenveel voorstanders als tegenstanders zijn. Jammer dat Decca opteerde voor een song compilatie met enkele stukjes score die verscholen zitten tussen Billie Holiday en Otis Taylor. “Public Enemies” is een degelijk soundtrack voor de liefhebbers. Goldenthal fans zullen misschien even de tijd nodig hebben om deze cd te appreciëren, maar geloof me vrij, na een tijdje blijkt deze soundtrack toch bevredigend.
Public Enemies is de nieuwe film van Heat regisseur Michael Mann. De film heeft simpel gezegd een droom cast en crew. Michael Mann is van de partij met zijn geprezen team van filmmakers, terwijl we voor de camera een flink aantal goede acteurs terug vinden. Waaronder Johnny Depp, Christian Bale en Marion Cotillard. Public Enemies is een film over een van de meeste gezochte mannen van Amerika, John Dillinger. In de jaren dertig kan niemand bankovervaller Dillinger en zijn bende stuiten. Zijn ontwapenende charme en zijn gedurfde ontsnappingen maken hem geliefd bij vrijwel iedereen. De avonturen van Dillingers bende, met de psychopaat Baby Face Nelson en Alvin Karpis, worden door veel mensen gevolgd. J. Edgar Hoover, oprichter van de FBI, roept Dillinger uit tot Staatsvijand nummer één. Met alle gewelddadige gevolgen van dien!
Van componist Elliot Goldenthal hebben we een flinke tijd niets vernomen. Het is dan ook een verrassing dat de man voor een dergelijke grote productie mag aantreden. Helaas blijkt als snel dat Goldenthal niet genoeg de muzikale ruimte krijgt in de film. Zo werd er gekozen voor bestaande popsongs van onder anderen Otis Taylor. Otis' muziek doorspekt zowel de trailers als de speelfilm. En dat is met name muziek afkomstig van banjo's en ukeleles, onder het vaak krakerige en rokerige gezang van Taylor zelf. Zodra Elliot Goldenthal z'n ding mag doen, komt dit totaal niet uit de verf. Sterker nog, de verf komt nergens uit het potje. Er is allereerst geen thema te bekennen. Dat is, zoals velen al opmerkten, een groot gemis bij een dergelijke prent. Vervolgens is te horen dat Goldenthal veel gebruik maakt van elektronische instrumenten, waardoor de muziek ietwat gemakkelijk overkomt. Nummers bestaan dan ook vooral uit lang uitademende strijkers en synthesizers en is veelal zielloos. Zelfs in een van de meest ontroerende stukken van de film (JD Dies) komt er weinig emotie aan te pas.
Elliot Goldenthal heeft het maar moeilijk en lijkt telkens voor de verkeerde producties te kiezen. Met S.W.A.T. was eigenlijk hetzelfde aan de hand: te weinig ruimte voor orkestrale uitspattingen. Terwijl Goldenthal dat als geen ander kan, weten we van soundtracks als Titus en Alien 3. Hopelijk krijgen we binnenkort muziek te horen van de man, zoals we het gewend zijn. De soundtrack van Public Enemies kan technisch gezien worden overgeslagen!
Van componist Elliot Goldenthal hebben we een flinke tijd niets vernomen. Het is dan ook een verrassing dat de man voor een dergelijke grote productie mag aantreden. Helaas blijkt als snel dat Goldenthal niet genoeg de muzikale ruimte krijgt in de film. Zo werd er gekozen voor bestaande popsongs van onder anderen Otis Taylor. Otis' muziek doorspekt zowel de trailers als de speelfilm. En dat is met name muziek afkomstig van banjo's en ukeleles, onder het vaak krakerige en rokerige gezang van Taylor zelf. Zodra Elliot Goldenthal z'n ding mag doen, komt dit totaal niet uit de verf. Sterker nog, de verf komt nergens uit het potje. Er is allereerst geen thema te bekennen. Dat is, zoals velen al opmerkten, een groot gemis bij een dergelijke prent. Vervolgens is te horen dat Goldenthal veel gebruik maakt van elektronische instrumenten, waardoor de muziek ietwat gemakkelijk overkomt. Nummers bestaan dan ook vooral uit lang uitademende strijkers en synthesizers en is veelal zielloos. Zelfs in een van de meest ontroerende stukken van de film (JD Dies) komt er weinig emotie aan te pas.
Elliot Goldenthal heeft het maar moeilijk en lijkt telkens voor de verkeerde producties te kiezen. Met S.W.A.T. was eigenlijk hetzelfde aan de hand: te weinig ruimte voor orkestrale uitspattingen. Terwijl Goldenthal dat als geen ander kan, weten we van soundtracks als Titus en Alien 3. Hopelijk krijgen we binnenkort muziek te horen van de man, zoals we het gewend zijn. De soundtrack van Public Enemies kan technisch gezien worden overgeslagen!
Elliot Goldenthal moest schijnbaar even bijkomen nadat hij voor Frida een welverdiende Oscar binnen sleepte. Want na Frida (2002), zijn er slechts twee scores van de man uitgekomen, SWAT en Across the Universe, beiden middelmatig. Public Enemies is een rustige score geworden, als je nagaat dat de film zich afspeelt in de roerige jaren 30 van de Verenigde Staten. Een decennium waarin gangsters de straten van Chicago, Los Angeles, San Fransisco en New York bevolkten, en waarin de maffia bijna machtiger werd dan de politie zelf. Een rustige score, vol mooie strijkersarrangementen, intens pianospel en weelderige motieven, totaal niet wat je verwacht van de componist van het zenuwslopende Heat.
De muziek die Elliot Goldenthal voor Public Enemies heeft geschreven vormt een ietwat wiebelig geheel. Het zijn vooral de strijkers en de synthesizers die met de eer strijken, maar enkele keren komen er ook wat klassiekere instrumenten bij kijken. Het feit dat er niet echt een herkenbaar hoofdthema is, is absoluut een gebrek. Dat was nooit echt de sterkste kan van Goldenthal. De man moet het hebben van zijn losse momenten, waarin werkelijk hemelse muziek kan maken. Ik vermoed echter dat deze uitgave redelijk onvolledig is. Er is veel te weinig Goldenthal en veel te veel Jazz/Blues. Natuurlijk hoort dat bij het tijdperk, fans van Billie Holiday en Otis Taylor komen volop aan hun trekken, maar ik had liever een wat volledigere score willen hebben. Goldenthal laat ons met een enigszins onbevredigend gevoel achter, want Public Enemies is mooi, maar heeft ook zijn gebreken. Er is geen herkenbaar thema in te horen, en soms is het tempo veel te traag, en verslapt de interesse (Drive to Bohemia haalt zelfs het slaapverwekkende niveau van David Julyan's The Prestige). De mooiere kant is te horen in Billie's Arrest, waarin we worden getrakteerd op sterk samenspel tussen zware blazers en dramatische strijkers. En niet te vergeten Love in the Dunes, waarin de piano net zo liefdevol als tragisch klinkt. Hopelijk komt er meer materiaal van Goldenthal op een complete uitgave, want het smaakt net iets te sterk naar meer. Dit jaar zal Goldenthal ook een filmadaptie van William' Shakespear’s The Tempest van muziek voorzien, en dat is goed nieuws, want dat betekent dat de componist in ieder geval weer de smaak te pakken heeft.
De muziek die Elliot Goldenthal voor Public Enemies heeft geschreven vormt een ietwat wiebelig geheel. Het zijn vooral de strijkers en de synthesizers die met de eer strijken, maar enkele keren komen er ook wat klassiekere instrumenten bij kijken. Het feit dat er niet echt een herkenbaar hoofdthema is, is absoluut een gebrek. Dat was nooit echt de sterkste kan van Goldenthal. De man moet het hebben van zijn losse momenten, waarin werkelijk hemelse muziek kan maken. Ik vermoed echter dat deze uitgave redelijk onvolledig is. Er is veel te weinig Goldenthal en veel te veel Jazz/Blues. Natuurlijk hoort dat bij het tijdperk, fans van Billie Holiday en Otis Taylor komen volop aan hun trekken, maar ik had liever een wat volledigere score willen hebben. Goldenthal laat ons met een enigszins onbevredigend gevoel achter, want Public Enemies is mooi, maar heeft ook zijn gebreken. Er is geen herkenbaar thema in te horen, en soms is het tempo veel te traag, en verslapt de interesse (Drive to Bohemia haalt zelfs het slaapverwekkende niveau van David Julyan's The Prestige). De mooiere kant is te horen in Billie's Arrest, waarin we worden getrakteerd op sterk samenspel tussen zware blazers en dramatische strijkers. En niet te vergeten Love in the Dunes, waarin de piano net zo liefdevol als tragisch klinkt. Hopelijk komt er meer materiaal van Goldenthal op een complete uitgave, want het smaakt net iets te sterk naar meer. Dit jaar zal Goldenthal ook een filmadaptie van William' Shakespear’s The Tempest van muziek voorzien, en dat is goed nieuws, want dat betekent dat de componist in ieder geval weer de smaak te pakken heeft.