Tsja, Psycho... echt heel plezierig om naar te luisteren is het niet, maar het blijft een klassieker binnen de filmmuziek.
Alfred Hitchcock's Psycho, uit 1960, geniet veel waardering. De helft van die waardering is te danken aan Bernard Herrmann's filmmuziek. Gespeeld door een strijkersorkest van 50 man (althans, voor de originele opnamen), kostte de muziek stukken minder. Hitchcocks budget was flink gelimiteerd en Herrmann wilde de regisseur zo een handje helpen door de score goedkoop te houden. Het resultaat is heel interessant.
Deze heropname, uitgegeven door Varèse Sarabande Records, Inc., is bij mijn weten volledig. Alle stukjes muziek zitten erin... Vandaar 40 tracks!
Het hoofdmotief, in meerdere tracks te horen, is gejaagd en zenuwachtig. Dit snel gespeelde en onafhoudend voortstuwende thema is het meest volledig in "The Rainstorm."
Veel tracks hebben echter een rustig suspensief karakter en kennen soms een serene schoonheid. "The City," "Marion" en "Marion and Sam" zijn natuurlijk goede voorbeelden.
Er moet toegegeven worden dat er een flink aantal tracks is dat op elkaar lijkt. Motieven worden veelvuldig gerecycled. Dit zou sommige luisteraars niet kunnen bevallen, hoewel de aanpak helemaal niet verkeerd is. De stijl van de film is er goed door beïnvloed en herhaling van motieven zorgt voor een onderbewuste herhaling van emoties. Functioneel gaat boven goed beluisterbaar!
Hitchcock wilde de moordscène in de douche muziekloos hebben. Herrmann luisterde niet en liet de violen zo hoog mogelijk "hakken," waarna bassen vervaarlijk heen en weer "vegen." "The Murder" komt extra venijnig over na jezelf echt te berusten in het daarvoor geplaatste "The Bathroom"... Hopla, een mijlpaal in de filmmuziekhistorie, dat vele malen door andere componisten lichtelijk is omgevormd en gebruikt.
Dan een detail: John Williams imiteerde de eerste drie noten uit "The Madhouse" voor het begin van zijn "The Stormtroopers" uit Star Wars, alleen te horen op de RCA Victor 2-cd versie. Drie noten gelijk en dan spreken van imiteren? Toch weet ik vrijwel zeker dat Williams een knipoog gaf naar Psycho...
Mijn favoriete gedeelte van deze soundtrack zijn de laatste drie tracks. Eindelijk wordt de tot dan toe vrijwel aaneengesloten massa suspense-score afgebroken door nieuwe motieven. In "The Cellar" wordt met een nieuwe schrijfstijl naar de ontdekking opgebouwd... In "Discovery" begint de muziek te "rennen" en te "achtervolgen" om te eindigen in een scala wegglijdende strijkers... zo gruwelijk! Echt pure witte doek-horrormuziek. De "Finale" is op een stille manier erg ongemakkelijk en eindigt met een afsluitende versie van het startmotief van "The Madhouse." Een perfect trio!
Muziek uit 1960. Niet iedereen zal het boeien, maar probeer jezelf te verdiepen in je kennis. Psycho is een goeie score, eenvoudig zat.