2005 was het jaar van vele blockbusters: Star Wars 3, het einde van de saga kwam uit, ook nog een Harry Potter, en War Of The Worlds. En nog een paar andere, waarvan ik al ben vergeten waarover ze gingen.
Wel, Star Wars was een hoogtepunt, Harry Potter was voor mij een teleurstelling, maar War Of The Worlds was een echte topper!! De fantastische film bood voor elk wat wils: vooral de apocalyptische scènes staan in het hoofd gegrift. Soms dreef Spielberg de spanning tot ongekende hoogten. En die zat in de kleinste dingen. Het geluid van de tripods bijvoorbeeld: effectief hoe griezelig ze klonken. Of de man in het huisje, of de tuin die de Aliens aanleggen op aarde. Het was niet alleen griezelig qua effecten, maar ook psychologisch, in feite.
War Of The Worlds was een remake van The War Of The Worlds, in 1953. Die film stond in de filmgeschiedenis bekend als de spectaculairste film ooit. Wel, ja, als je het in zijn tijdsgeest plaatst, en als je bedenkt dat ze het helemaal hebben moeten rooien zonder computers, blue screens, en wat nog allemaal, wel ja, dan was het inderdaad een spectaculaire film. Nu doen de special effects wat gedateerd aan, maar eigenlijk zijn ze nu nog tijdloos.
Die film was gebaseerd op het boek van H.G. Wells, waarvan in de jaren 30 een historisch luisterspel werd gemaakt, door Orson Wells. Dat luisterspel klonk zo echt dat het een ware volksverhuizing op gang bracht, want mensen dachten namelijk echt dat er een invasie van aliens plaatsvond.
Orson Wells was er dus in geslaagd om met geluid het beangstigendste luisterspel ooit te maken. Nu, filmmuziek ligt niet in de buurt, maar toch... Tegenwoordig een film zonder muziek? Dan moet de film op zich al echt beangstigend zijn (Cloverfield). Wel, wie beter dan John Williams zou voor War Of The Worlds griezelige, angstaanjagende muziek kunnen maken?
De proloog "Prologue" voldoet aan de verwachting. Het is filmmuziek die je in een soort van trance brengt. Het doet onwennig aan, mysterieus, en dan komt de verteller. Dat maakt het plaatje compleet. Williams drijft naar het einde toe de spanning op. Waardoor je eigenlijk al direct in het verhaal zit. Goed, dus de verwachtingen lopen op.
The Ferry Scene borduurt verder, en Williams laat dit echt compleet apocalyptisch klinken. Natuurlijk, want de Ferry scène is ook compleet apocalyptisch. Blazers, drums, het is een perfecte mix van instrumenten, en perfect geschreven muziek waardoor Williams het effect verkrijgt dat hij in alle waarschijnlijkheid wou bekomen: chaos, paniek, griezeligheid. Williams laat hier wederom zien dat hij toch één van de grootste componisten ooit is, want hij drijft tevens de spanning op, en in combinatie met de beelden zit je op het puntje van je stoel. Echt een waar genot. Toch ook weer niet lichtzinnig. En dit hoor je vooral in The Intersection Scene. Monotone muziek, maar echt doeltreffend, spannend, griezelig. Vooral héél donker, en zoals Arvid Fossen zei, dit is inderdaad één van zijn donkerste scores die hij heeft gemaakt. The Intersection Scene is in feite opgebouwd uit twee delen, het monotone deel, en het "muzikalere" deel. In dat tweede stuk overheersen dissonante klanken, maar Williams laat het toch nog goed klinken, waardoor je nooit de neiging hebt om het af te zetten, of niet meer te luisteren. In tegendeel, Williams kan je boeien, als en alleen als je de film hebt gezien, en je dus de muziek kunt situeren in de film. Dan is Williams zijn muziek als het ware een herbeleving van de film.
Dramatiek komt ook aan bod, Ray And Rachel. Droevig, maar nooit zo intens droevig als zijn vorige scores. Het is gevoelvol, maar daar eindigt het ook.
En de laatste tracks zijn nooit echt meer zo spannend als het eerste gedeelte van de score. Williams presenteert in zijn The Reunion nog een leuke pianobegeleiding.
Dus Williams heeft hier een knap werk geleverd. Maar, als leek of zelfs als Die Hard fan van Williams, deze score is alleen maar goed als je de film gezien hebt. Je kan de muziek situeren. Want zoals Joris Hermy zegt, er is geen thema, dus de muziek is nergens op elkaar aansluitend, ze is niet bindend. En dat kan een score juist zo geweldig maken dat thema, maar aangezien het hier ontbreekt, en we hier niet spreken over één brok lichtzinnige muziek van de Maestro, is het sowieso beter dat men de film eerst gezien heeft. Natuurlijk, sommige kanten kan je gewoon niet ontkennen, zoals dat Williams hier heerlijk spannende muziek heeft afgeleverd. Maar dat feit is niet genoeg. Zoals Arvid Fossen ook zei, de muziek heeft een hele grote impact in de film. En eerst de muziek en dan de film, tjah, dan gaat die impact gewoonweg verloren. En juist dat element maakt van War Of The Worlds zo'n schitterende film: het is één van de meest woeste filmen ooit, die zowel psychologisch als met zijn special effects een grote indruk maakt. Spielberg maakte van deze film een apocalyptisch geheel. En dat maakt Williams muziek net zo goed, dat zijn muziek zo'n groot aandeel heeft in de film, maar toch op zekere hoogte onzichtbaar blijft.