Diva

De Franse film Diva is een thriller die geregisseerd is door Jean-Jaques Beineix (Betty Blue, Roselyne et les Lions), die daarmee zijn eerste lange speelfilm maakte. De film is door de critici erg goed ontvangen en won ook de nodige prijzen, waaronder vier Cézars. Ook in de bioscopen deed de film het goed. Het is al jaren een cult-klassieker.
Het verhaal draait om Jules (Frédéric Andréi), die een baantje heeft als brommerkoerier. Hij is gek op opera en tijdens een voorstelling van de Amerikaanse Cynthia Hawkins (Wilhelmenia Fernandez) ziet hij kans om dat illegaal op te nemen op een cassettebandje. Twee criminelen die toevallig achter hem zaten willen dat bandje hebben en doorzoeken later zijn woning. Ondertussen heeft Jules een ontmoeting met een prostituée, die hem een cassettebandje in de koerierstas steekt, terwijl de politie haar in de gaten hield. Vervolgens wordt zij omgebracht, maar inspecteur Saporta wil persé dat bandje vinden...

De muziek bij deze spannende thriller is van Vladimir Cosma, die er een aparte score voor componeerde. Hij won een Cézar voor zijn muziek.
Dit expanded album begint met de tracks van de Original Score voor Diva, waaraan alleen het Ave Maria is tussengevoegd.

Het hoogtepunt van het album is de openingstrack 'La Wally'. Deze aria is gecomponeerd door Alfredo Catalani en door Cosma opnieuw gearrangeerd. Het is een prachtige aria met de allure van Puccini, die erg fraai gezongen wordt door sopraan Wilhelmenia Wiggins Fernandez, die in de film ook de rol van de zangeres speelt.
Sopraan Fernandez zingt op het album ook het bekende 'Ave Maria' van Bach en Gounod. Ze wordt hierbij echter alleen begeleid door de piano, waardoor deze heerlijke melodie, die mooi gezongen wordt, toch wat aan de magere kant blijft.
Een andere track waarin de stem van Fernandez te horen is, is 'Tuileries sous la Pluie', maar hierin zingt ze zonder enige instrumentale begeleiding alleen een melodie. Cosma leidt dat kort in op zijn piano. Niet echt geweldig.

Na de prachtige openingstrack volgt 'Promenade Sentimentale', een solo piano track, waarbij de piano door Cosma zelf bespeeld wordt. Deze track komt verderop in een reprise terug als achtste track, waarbij Cosma ook zelf weer solo de piano bespeelt. De melodie staat nogal in mineur, waardoor deze track een wat sombere sfeer heeft en daarmee nauwelijks aanspreekt.

De film is een thriller en de track 'Voie Sans Issue' laat dat goed horen. In een pop-achtige stijl met drums, basgitaar, keyboard en elektrische gitaar wordt de muziek met nauwelijks enige melodie neergezet in een wat grimmige kleuring, die niet prettig in het gehoor ligt.

De track 'Gorodish' is een van de vele nogal vreemde tracks op dit album. Hierin speelt een soort dulcimer de hoofdrol, waarbij met een soort metalen lepels op metalen snaren wordt geslagen. De muziek heeft een wat Oosters sfeer, vooral omdat de dulcimer niet echt een melodie speelt, maar als een soort gamelan op een nauwelijks ritmische manier z'n klanken produceert.
Ook de track met de vreemde titel 'Le Zen dans l'Art de la Tartin' heeft zo'n Oosterse kleuring, waarin een soort blokfluit speelt op een underscore van wat gong-achtige percussie, samen met een bongo-achtig druminstrument. Ook hier is de muziek niet erg ritmisch.
Een hele vreemde track is 'Lame de Fond'. Hierin is een soort elektronische lage pulserende gromklank die aan- en afzwelt voorzien van een soort grillige fluit- of zoemtoon. Dit is met goed fatsoen geen muziek te noemen, maar een hoogst irritante lang voortslepende, soms wat etnisch klinkende soundscape.
Dat soundscape-achtige geldt ook voor 'Métro Police', waarin elektronische klanken, zonder enige melodie de kleuring bepalen. Er hangt een soort heldere snel-ritmische toonsetting overheen, die opnieuw zorgt voor een hoog irritatiegehalte.
In de track 'L'Usine Désaffectée' hoor je alleen maar geluiden, die lijken te zijn gemaakt door met natte vingers over met water gevulde wijnglazen te wrijven, maar dan met een wirwar van geheel willekeurige toonhoogtes en klanken, wat een soort onaangename industriële soundscape oplevert. Ook 'Le Curé et l'Antillais' is soundscape zonder enige melodie, en hetzelfde geldt voor 'La Baignoire et la Mer'.

De track 'Prelude de la Suite en Ré Mineur' is van Johann Sebastian Bach, waarin een cello solo de wat sombere melodie speelt. De track 'J'Aime pas les Ascenseurs' is meer typische traditioneel klinkende Franse muziek, waarin een accordeon een heel aardige melodie speelt, begeleid door wat beperkte percussie.
Vervolgens komt de melodie van 'La Wally' van Alfredo Catalani opnieuw voor het voetlicht, maar nu in een solo pianoversie, waarin niet Cosma, maar Raymond Alessandrini de piano bespeelt. De melodie blijft prachtig, maar de solo uitvoering is wat mager.
Het album sluit af met een jazzversie van 'Promenade Sentimentale', uitgevoerd door Chet Baker en z'n vrienden.

Als voorlaatste track is nog het thema uit de film 'Le Chien de Monsieur Michel' meegenomen, waarvan ik de meerwaarde niet kan inzien. Dit heeft immers niets met de film Diva te maken.

Kortom, met zijn muziek voor de film Diva heeft Vladimir Cosma een niet erg aantrekkelijke score gecomponeerd. Toch heeft hij er een Cézar voor gewonnen, hoewel de reden daarvoor mij een compleet raadsel is. Op dit Expanded score album is in ieder geval buiten de openingstrack niet veel om van te genieten. En 'La Wally' is daarbij ook nog eens helemaal niet van Cosma. Zelfs de solo pianotracks vallen niet mee en de instrumentale versies van de aria evenmin. Een traditioneel Frans getinte track is wel aardig, maar de overige tracks van Cosma's score zijn vooral melodieloze, soms wat Oosters getinte soundscape van vooral geluiden. De waardering voor dit Expanded album komt niet hoger dan 40 uit 100 punten.