Miracle

De Amerikaanse film Miracle vertelt het verhaal van het Amerikaanse ijshockeyteam tijdens de Olympische Winterspelen in 1980 in Lake Placid. De film is een nauwgezette reconstructie van die spectaculaire spelen voor het Amerikaanse ijshockey. Regisseur Gavin O'Connor liet voor alle verschillende teams 133 echte ijshockeyspelers opdraven, met de gedachte dat het gemakkelijker is om hockeyspelers te leren acteren dan om acteurs te leren ijshockey te spelen. Voor de hoofdrol van Coach Herb Brooks werd Kurt Russell gecontracteerd, die zelf ook een verdienstelijk sportman is. De ongelooflijke overwinning van het Amerikaanse team werd wereldwijd in de pers betiteld als de 'Miracle on Ice'. De film is goed ontvangen en was succesvol.
Het verhaal draait om coach Brooks, die het Amerikaanse ijshockeyteam gaat leiden. Het team van de Sowjet-Unie is dan torenhoog favoriet, waarbij de koude oorlog, die toen nog speelde, dit extra zuur maakte. Het team dat Brooks formeert heeft niet de goedkeuring van de officials van de bond, maar hij krijgt toch groen licht. Bij de trainingen is er de nodige jaloezie en er zijn opstootjes tussen de mannen met korte lontjes. Bij een oefenwedstrijd voor de Games wordt het team door de Russen ingemaakt en de hoop vervliegt...

De muziek voor deze film is van Mark Isham, die een keurige score componeerde, passend bij de gebeurtenissen, maar ook niet meer dan dat.
Isham's muziek is vol orkestraal en zelfs de snare-drums ontbreken niet voor de nodige heroïek, maar het beklijft allemaal niet echt. Bij een sportfilm met een dergelijk waargebeurd verhaal, waarvan iedereen de uitkomst van tevoren weet, hoort muziek die inspeelt op de gevoelens van de kijkers. Maar Isham houdt de muziek vooral neutraal. De orkestrale klanken doen het zonder meer goed en de muziek klinkt bij vlagen geweldig. Ook het thema van de score is heel aardig, maar voor zo'n film toch onvoldoende pakkend. Pas tijdens de laatste paar minuten van de titeltrack komt de muziek echt los en zit er een drive in die de juiste snaar weet te raken. Maar dan is de scoremuziek op dit album al zo goed als op z'n eind gekomen, en dat is toch wel rijkelijk laat.

Het album opent met 'The Team', waarin het thema gepresenteerd wordt. Dat thema is een aardige melodie en met de toegevoegde snare-drums krijgt de muziek iets militaristisch, terwijl de wat tamme melodie en arrangement ervoor zorgen dat de heroïek ontbreekt. Wellicht put Isham hier teveel uit z'n jazz-achtergrond om de muziek uit die wat ongemakkelijke toonsetting te krijgen. Toch klinkt de muziek in z'n algemeenheid best heel aardig, en dat geldt vooral voor de tweede helft van de track, maar het blijft allemaal wat oppervlakkig en voortdurend ligt de saaiheid op de loer.
Dat geldt zeker ook voor de langste track van de score. 'Training' duurt maar liefst ruim zeventien minuten, maar ondanks de orkestrale aanpak spreekt de muziek nauwelijks tot de verbeelding. De paukenslagen maken het af en toe wat steviger, maar de toonsetting is simpelweg te langdradig. In de laatste anderhalve minuut van deze track wordt het dan toch nog spannend, maar dan is het al veel te laat, ondanks dat de muziek dan plotseling veel aansprekender wordt.
'The Games' is op zich een fraaie track, wat vooral komt door de trompet die boven de underscore uitkomt en een extra lading aan de muziek meegeeft in de eerste helft van de track. Toch is de tweede helft van deze track weer wat minder aansprekend.
Daarna volgt de lange titeltrack, een suite die wat somber en saai begint, maar vervolgens breekt de zon door en krijgt de muziek onder begeleiding van snare-drums een opgewekte kleuring.
Het grote middendeel van de track bestaat echter vooral uit spanningsmuziek, waarbij de melodie het onderspit delft. Percussie heeft hier een groot aandeel, maar dit deel van de track spreekt nauwelijks aan. Pas de laatste vier minuten van deze lange track breekt opnieuw de zon door en nu blijft die schijnen. Sterker nog, dit deel vormt het hoogtepunt van de hele score.

Met zijn score voor Miracle heeft Mark Isham daarmee niet de gedroomde score voor een indrukwekkende sportfilm gecomponeerd. De muziek is wel heel aardig en in ieder geval vol orkestraal. Maar een flink deel van de muziek is nogal aan de saaie kant, juist omdat fraaie melodieën teveel ontbreken en de arrangementen ook nogal mager en oppervlakkig zijn. Er zijn zeker wel delen van deze score die erg prettig in het gehoor liggen, met als hoogtepunt de laatste vier minuten van Isham's score. Maar dat is toch wat aan de magere kant.

Na de vier tracks van Isham's score volgen nog drie songs. De eerste is een heel aardige en harmonieuze song, die een beetje aan Simon & Garfunkel doet denken. Vervolgens zingt de J. Geils Band een heel aardige popsong, ook met een redelijk harmony-gehalte. De afsluitende song is van Jay Ferguson die in hetzelfde poprockgenre past, maar toch wat minder aanspreekt.
Alle drie songs komen uit de zeventiger jaren en passen daarmee in het tijdsbeeld van de film.

De waardering voor Isham's score komt op 70 punten, evenals die voor de songs. Het album als geheel komt daarmee logischerwijs ook op 70 uit 100 punten.