Mamba

De Italiaanse thriller Mamba kreeg buiten Italië de titel Fair Game, een soort van algemene titel die veel meer films hebben. Het betekent dan meestal zoiets als 'Makkelijke Prooi'. De film is geregisseerd door Mario Orfini, die er flinke horroreffecten aan meegaf. De film is deels in de V.S. en deels in Italië gemaakt. De film schijnt behoorlijk geflopt te zijn.
Het verhaal draait om Gene (Gregg Henry), die net moeizaam gescheiden is van zijn vrouw Eva (Trudie Styler), die z'n bezitterige houding en negatieve gedrag helemaal zat was. Hij besluit wraak te nemen en regelt ergens een Afrikaanse slang, een levensgevaarlijke mamba, die hij middels injecties nog agressiever maakt en van een zendertje voorziet. Deze slang laat hij los in Eva's woning, waarvan hij de ramen en deuren vastzet. Ook de telefoon stelt hij buiten werking. Tegelijk ziet hij kans om ook Eva van een eigen zendertje te voorzien. Op z'n computer kan hij daarmee zowel de slang als Eva's bewegingen volgen en wacht hij op wat komen gaat...

De muziek bij deze horrorthriller is van Giorgio Moroder, die ook de uitvoerend producent van de film was.
Voor de film heeft Moroder een vijftal songs gecomponeerd, waarmee het album opent. Drie van die songs zijn heel aardige elektro-popsongs. Twee daarvan worden gezongen door Edie Lehmann en eentje door de vrouwelijke lead van de band Koreana. De song 'One on One' van Joe Pizullo is een stuk ruiger en funkyer, waarbij 'Heaven Now' zelfs een reggae-achtig kleuring heeft. Deze beide songs vallen niet echt in de smaak. Overigens hebben alle songs een hoog jaren-tachtig-gehalte en komen daarbij soms wat gedateerd over.
Wat deze songs met de horror van de film te maken hebben is voor mij een raadsel, maar dat geldt eigenlijk ook wel een beetje voor de vier score-tracks die op de vijf songs volgen. Nu heb ik de film niet gezien en kan daar dus niet goed over oordelen.

De score is typerend voor de muziek van Moroder en heeft wel een beetje de klankkleur van de muziek die Moroder aanvullend op de muziek van Klaus Doldinger voor The NeverEnding Story schreef.
De track 'Opening' is een heel aardige, met een vlotte melodie, die nog het meeste wegheeft van The Neverending Story. Met een vlot en helder ritme weet Moroder er een heel aardige track van te maken.
Ook de track 'Love Theme' is eigenlijk best heel aardig, al moet je wel wat van die elektronische tachtiger jaren klank houden. De elektronisch geproduceerde 'zuchtgeluiden' geven bijna een zwoele tint aan de rustige en melodieuze muziek, maar gaan naderhand toch wel wat storen.
In de track 'Suspence' voert Moroder de spanning flink op. De elektronische klanken krijgen via het arrangement een bepaalde lading, waarbij melodie duidelijk ondergeschikt gemaakt is. De muziek wordt aangedreven door elektronische percussieklanken. De track is echter ruimschoots voorzien van dialoog uit de film en dat maakt de track behoorlijk minder aantrekkelijk, terwijl de muziek van Moroder dat hier ook al niet was, dus dubbel onaantrekkelijk.
Het album sluit af met de langste track van ruim vijf minuten. 'Chase' is een nogal stevige track geworden, met de elektronische percussie die regelmatig flink uitpakt. Tegelijk zit er een behoorlijk tempo in de muziek, maar om het met de tracktitel een chase of achtervolging te noemen, daarvoor is het tempo toch wel wat te laag. De melodie is daarbij niet leidend en de muziek beoogt de spanning door te laten lopen. Maar dat is niet heel goed gelukt.

Kortom, met zijn muziek voor Mamba of Fair Game heeft Giorgio Moroder in 1988 een volledig elektronische score gemaakt in zijn typerende eigen stijl en klankkleur. Het soundtrackalbum begint echter met vijf songs, die ook door Moroder zijn gecomponeerd in een elektropop-achtige stijl. Een paar songs zijn heel aardig, maar ook een paar zijn dat juist niet. Van de scoretracks zijn de eerste beide tracks heel behoorlijk beluisterbaar en redelijk melodieus. Dat geldt echter niet voor de beide laatste tracks, die beduidend minder melodieus zijn en waarbij een track is voorzien van onprettige dialoog uit de film. De waardering voor het geheel van dit album komt zo op 61 uit 100 punten.