Le Dîner de Cons

De Franse komedie Le Dîner de Cons is gebaseerd op het toneelstuk van Francis Veber, die ook het script schreef en de regie van de film deed. De film kreeg in Frankrijk zes César-nominaties en won er drie. Het was een groot succes in Frankrijk. In 2010 kwam in de VS een remake uit met de titel Dinner for Schmucks, met in de hoofdrollen Steve Carell en Paul Rudd.
Het verhaal draait om een wekelijks diner dat door de Parijse uitgever Pierre Brochant (Thierry Lhermite) wordt georganiseerd en waarbij de gasten die hij uitnodigt elk iemand moeten meebrengen waarvan ze vinden dat er een steekje aan los zit. Het doel is om die rare gasten zoveel mogelijk belachelijk te maken, zonder dat zij dat zelf in de gaten hebben. Aan het eind van het diner wordt dan de grootste sukkel gekozen. Brochant vindt dan de perfecte sukkel in François Pignon (Jaques Villeret), die ambtenaar is op het ministerie van Financiën en zijn hobby is gebouwen maken van lucifers. Brochant heeft als hobby het ontduiken van belasting, dus dat wordt een leuk diner. Maar vlak voor tijd bezeerd Brochant z'n rug en moet (door Pignon) geholpen worden. Als dan ook nog z'n vrouw bij hem wegloopt, ziet hij in Pignon de enige manier om haar terug te winnen...

De muziek voor deze vrolijke Franse komedie is van Vladimir Cosma. Een aantal tracks van de score maakte hij samen met jazz-gitarist Philip Catherine en gitarist Romane.
Het album opent met de titeltrack, die in een orkestrale versie gespeeld wordt met beide gitaristen Philip Catherine en Romane, die hun klanken spelen tegen de achtergrond van fraaie en vlot gespeelde violen. De muziek heeft een lichte jazzy kleur, maar de vrolijkheid spat er vanaf, waardoor het erg plezierig wegluistert.
Deze titelmelodie komt nog een aantal keren terug, waarvan de derde track een solo-gitaarversie is die door Philip Catherine gespeeld wordt, maar zonder orkestrale ondersteuning en dat is toch iets minder fraai dan de openingstrack.
Als twaalfde track komt deze melodie nogmaals in een solo-versie voorbij, maar nu gespeeld door Romane. Beide gitaristen zijn duidelijk virtuozen en doen niet voor elkaar onder.
Het album sluit ook af met deze titelmelodie, die opnieuw volledig solo wordt gespeeld door beide gitaristen, wat je na zes minuten wel zo ongeveer gehoord hebt, ondanks de vlotte en prettige melodie.

De muziek die Cosma voor de film heeft gecomponeerd is op zich heel aardig, maar vaak wat aan de minimalistische kant, wat voor een komedie wel een beetje standaard is. De muziek is overwegend vlot en vrolijk, waarbij de getokkelde gitaar een grote rol speelt in veel tracks. Ook 'Con a grande Vitesse' is zo'n vlotte track, die sterk in de lijn ligt van de titeltrack, waarvan de melodie ook in deze track terugkomt.
Een wat vreemde gitaartrack is 'Marlende Sasseur, Nymphomane', waarbij de gitaar op een nogal funky manier getokkeld wordt, wat ervoor zorgt dat de hele track in zo'n funky sfeer terecht komt, wat duidelijk minder fraai is.
De track 'Départ de Christine' is een gitaartrack, met een wat tragische ondertoon, en waarin ook de titelmelodie weer even voor het voetlicht komt. Zo bevat het album een behoorlijke collectie tracks waarin het getokkel op de Spaanse gitaar een grote rol speelt. Dat klinkt vaak best heel vrolijk, hoewel de lichte jazzy ondertoon in een aantal tracks de muziek soms wat zeurderig maakt.

De score bevat een paar tracks die duidelijk afwijken van de overige tracks. Zo is 'Cheval Controleur Fiscal' een behoorlijk spannend gecomponeerde track, zowel in melodie als in arrangement, terwijl 'Nincompoop' een nogal funky stijl stijl heeft, compleet met staccato koperblazers. De track 'Louche Connexion' is een solo-pianotrack. De getokkelde snaren van de gitaar zijn hier vervangen door de gehamerde snaren van de piano. Jammer alleen dat er geen orkestrale begeleiding is, waardoor de muziek wat kaal overkomt.

De tweede track op het album is de enige song, die gezongen wordt door Georges Brassens. Het is een song uit 1961, waarbij hij zichzelf begeleidt op gitaar. Wellicht is deze song in de film terecht gekomen omdat de tekst gaat over het malloot of gestoord zijn, waar het woord 'con' voor staat, zowel in de tekst van de song als in de titel van de film. De song is een typische ouderwetse Franse chanson, zonder verdere orkestrale begeleiding.

Kortom, met Le Dîner De Cons heeft Vladimir Cosma een heel aardige score gecomponeerd voor deze succesvolle Franse komedie. De vele op gitaar getokkelde muziek is vaak vlot en vrolijk, maar heeft een lichte jazzy ondertoon, waardoor er ook iets van tragiek in de muziek doorklinkt. Veel muziek is wat aan de minimalistische kant en enigszins typerend voor een komedie. Een paar tracks wijken van deze standaard af, waardoor er wel enige variatie op het album is. De titeltrack komt een aantal keren voorbij en na de lange slottrack, die ook weer solo getokkeld wordt, ben je er wel een beetje klaar mee. De waardering voor dit album komt desondanks uit op 70 uit 100 punten.