Smokin' Aces


Lakeshore Records (0780163393927)
电影 | 发布: 2007 | 电影发行: 2006 | 格式: CD, 下载
 

现在订阅!

保持更好的信息,并访问收藏家信息!





 

# 跟踪   持续时间
1.Surveillance (I-Spy and the F.B.I.)8:02
2.Yo'te Queiro (Oh Ma Corazon)4:01
3.Smokin' Aces - Its Buddy's World...10:08
4.Three for the Roadkill2:44
5.Welcome to Tahoe!2:36
6.Shellshock (Another Day, Another Dollar!)8:04
7.Aftermath (Body Count)7:06
8.Dead Reckoning3:15
 45:55
提交您的评论 隐藏其它语言的评论

 

Smokin' Aces - 05/10 - 评论 Lammert de Wit, 提交于 (荷兰人)
De 'black comedy' misdaadfilm Smokin' Aces is geregisseerd door Joe Carnahan (Narc, The A-team, The Grey). De actiethriller is in de pers nogal gemengd ontvangen. De grote hoeveelheid geweld en gevloek was daarop van invloed. Toch was de film in de bioscopen een behoorlijk succes, wellicht ook door de grote hoeveelheid bekende namen die eraan meededen, ook uit de muziekwereld. Dat heeft allicht extra fans van Common of Alicia Keys getrokken, die voor het eerst in een film speelden.
Het verhaal draait om Buddy 'Aces' Israel (Jeremy Piven), een criminele goochelaar uit Las Vegas. Maffiabaas Sparazza (Joseph Ruskin) heeft een prijs van een miljoen dollar op zijn hoofd gezet. Aces probeert intussen te regelen dat de FBI hem immuniteit en bescherming biedt voor informatie. Richard Messner (Ryan Reynolds) en Donald Carruthers (Ray Liotta) worden met die taak belast, en ook vakbondsman Jack Dupree (Ben Affleck) en zijn maten wensen 'Aces' opgesloten te krijgen, maar de prijs op zijn hoofd is te aantrekkelijk voor allerlei bonusjagers uit het criminele milieu...

De score bij deze harde en gewelddadige film is van Clint Mansell. Deze recensie gaat over het Original Score album, waarop acht gemiddeld vrij lange tracks zijn opgenomen, met een totale speelduur van ruim drie kwartier.

Mansell componeerde al eerder de nodige nogal psychedelische muziek voor een aantal films. Ook in deze score komt die wat expirimentele kleuring naar voren. Tegelijk is er ook ruimte voor fraaie en ingetogen introspectie. Maar ook is de muziek soms wel erg minimalistisch aan de ene kant en stevig rockend aan de andere kant. Die variatie maakt dit toch nog tot een redelijk behoorlijk beluisterbaar album.

Het album opent met een lange track die nogal in het psychedelische spectrum zit en vaak meer iets heeft van soundscape dan van filmmuziek. Er wordt een nogal onheilspellende sfeer neergezet, waarop na een paar minuten een rock-achtige gitaarsound wordt gezet. Op zo'n vijf minuten plaatst Mansell eventjes een rustige geraspte elektrisch gitaar op de underscore, maar even later gaat hij helemaal los met een stevige rocksound, compleet met drumpercussie en raggende gitaar, waarna de underscore dreigend uitloopt.
De tegenstelling met de tweede track kan bijna niet groter zijn. Hier horen we een Zuid-Amerikaans getokkelde gitaar op een tamelijk ingetogen manier spelen, compleet met castagnette-klanken, als een soort flamenco, op een elektronisch voortkabbelende underscore. De track is redelijk melodieus en doet soms wat denken aan Howard Shore's muziek voor The Departed.
De derde en langste track van het album begint met een soort funk-rock van elektrisch gitaren en drumpercussie, compleet met stoten van koperblazers. De achtergrond van Mansell als gitarist wordt hier wel duidelijk. Na ongeveer vier minuten gaat dit over in fraaie en ingetogen pianoklanken op een wat onheilspellende elektronische underscore. Dat onheilspellende blijft de laatste minuten vooral de sfeer van de track bepalen, nu met jankende gitaren, wat er een wat psychedelisch kleurtje aan geeft.

'Three for the Roadkill' is vooral een wat minimalistische underscore track, die alleen aan het eind even een uitbarsting van gitaren geeft. De kortste track van het album, 'Welcome to Tahoe!', begint met nogal ruig gitaargeweld, dat wat chaotisch overkomt. Daarna blijft er alleen een wat industrieel klinkende underscore over. Geen fraaie track.
Dat is dan weer een tegenstelling met 'Shell Shock', die eigenlijk best heel fraai begint, met mooie volle gitaarklanken op de elektrische gitaar. Maar na twee minuten verzandt de muziek weer in weinigzeggende soundscape-achtige underscore, die later weer een minuut lang opgevuld wordt met diezelfde mooie gitaarklanken, om daarna weer te verzanden in wat meanderende underscore.
Ook 'Aftermath' bestaat voornamelijk uit wat meanderende underscore. Er zitten af en toe wel interessante elementen in, maar het kabbelt allemaal wat saai voort. Pas de laatste minuut wordt het melodieuzer en fraaier en doet wat aan de muziek van Brian Tyler denken, die ook goed met de gitaar uit de voeten kan.
De afsluitende track 'Dead Reckoning' is toch wel het hoogtepunt van de score. De muziek bouwt met gitaren en underscore rustig op naar een geweldige climax. Halverwege pakken de elektrische gitaren bijzonder fraai uit, met een vlotte melodie en stijl die in de verte wat aan de track Lux Aeterna uit Mansell's score voor Requiem of a Dream doet denken. Het heeft hetzelfde pulserende ritme in de gitaarmuziek en enigszins dezelfde klankkleur. Met een mooie underscore die fraai harmonisch bij de opzwepende gitaarmuziek past is dit een fraaie afsluiter van het album.

Kortom, met zijn muziek voor Smokin' Aces heeft Clint Mansell een aparte score gecomponeerd. Nu zijn we aparte scores wel van hem gewend, maar dit album, dat allicht veel underscore en soundscape van Mansell's opnames heeft weggelaten, valt toch wat tegen, juist vanwege die vele wat minimalistische underscore en vele soundscape-klanken. Een deel van de muziek is wat psychedelisch gekleurd en ook komen rock- en funkinvloeden voorbij, die niet altijd even fraai zijn. In de gedeelten die wel fraai zijn betreft dat vooral de meer ingetogen gitaar- of pianomuziek, die op kalme underscore geplaatst is. De laatste track is niet ingetogen en toch erg fraai, met mooi en stevig gitaarspel op harmonische underscore. De waardering voor dit score-album als geheel komt desondanks op slechts 53 uit 100 punten.
Smokin' Aces - 08/10 - 评论 Maurits Petri, 提交于 (荷兰人)
Clint Mansell wist al eerder goud te behalen met The Fountain en weet met Smokin’ Aces wederom die richting op te gaan.
Smokin’ Aces gaat over 1 man die vermoord moet worden, waar een gigantisch geldbedrag tegenover staat. Echter, 6 groepen professionele huurmoordenaars zitten achter de goede man aan. In het hotel waar het slachtoffer bevindt voltrekt zich even later een kat en muis spel, waar niet alleen de huurmoordenaars elkaar het leven zuur maken, maar ook de politie en de FBI de stuipen op het lijf jagen. De kijker wordt ook geen moment gespaard. De zwartgallige humor en de snoeiharde actie laat je geregeld sidderen.

Clint Mansell heeft het voor elkaar weten te boksen dat zijn muziek niet naar de achtergrond is geduwd door de commerciële nummers, waar vooral de elektronische band ‘The Prodigy’ een grote vinger in de pap heeft. Veel muziek die je hoort komt namelijk uit hun synthesizers. Mansell weet je te verrassen en dat begint al gelijk bij track nummer 1. “Surveillance” is een donker nummer met vooral veel bloedstollende underscore, maar weet je wel te boeien tot het eind.

In ‘Yo'te Queiro’ brengt Mansell een track die erg lijkt op ‘Nyah’ van Hans Zimmer uit MI:2. Spaanse gitaren, schitterende vioolarrangementen en hier en daar wat percussie maken dit tot een van de mooiste tracks van het album, wat al zo weinig tracks heeft (8!). Keer op keer kippenvel tot in je kruin met deze uitgebalanceerde track.
Helaas is ‘Its Buddy's World...’ daarentegen het minste nummer van het album. Een saai popnummer, met een zeer irritante elektrische gitaar maken dit geen plezierige luisterervaring.
“Three for the roadkill’ is weer Clint Mansell ten voete uit. Cello’s en violen maken het je zeer ongemakkelijk in deze sinistere track, waarbij je de suspense werkelijk kan voelen.
“Welcome to Tahoe!” is weer een erg goede track, waarbij de elektrische gitaar het hoofdthema van Smokin’ Aces verrassend wegspeelt. Uitlopend in een zee van violen weet ook dit nummer je wel te bekoren. “Shellshock” is ook een van de beste nummers van het album, maar is niet heel bijzonder te noemen. Echter, “Aftermath (Body Count)” is wél bijzonder te noemen. Dit emotionele nummer, waarbij in de film de dode lichamen worden geteld en bekeken van de agenten die zijn doodgeschoten, is echt schitterend en adembenemend. In “Dead Reckoning”, het nummer wat de film naar de spannende ontknoping brengt, zit een zeer aanstekelijk thema, gespeeld door elektrische gitaren begeleidt door vioolarrangementen. Op 1:16 breekt dit thema los en heeft wel iets weg van een nummer van U2. Prachtige filmmuziek, die je niet gauw zult horen.

Clint Mansell weet met Smokin’ Aces de filmmuziekluisteraar zeerzeker te pleasen met dit nieuwe album, alleen heeft de Music Supervisor van de film een verkeerde keuze gemaakt door de commerciële nummers de film haast te laten overnemen. De soundtrack van Mansell zal dan waarschijnlijk minder verkocht worden dan de soundtrack met de popnummers en dat is jammer. Laten we hopen dat dit album, met zijn vrij korte speelduur, niet ondergewaardeerd zal worden. Beluister ‘m en ontdek dat Mansell zeker in z’n nopjes was gedurende het produceren van Smokin’ Aces.
Een goed album, korte speelduur en enkele tracks die wat minder zijn. Een 8!

其他版本 Smokin' Aces (2006):

Smokin' Aces (2007)
Smokin' Aces (2007)


报告错误或发送给我们附加信息!: 登录

 



更多