Karol: Un Papa Rimasto Uomo

De tweedelige tv-miniserie Karol: Un Papa Rimasto Uomo is gemaakt als opvolger van de succesvolle miniserie Karol, un Uomo Diventato Papa, over het leven van paus Johannes Paulus II, voordat hij paus werd. De regie was opnieuw in handen van de Italiaan Giacomo Battiato, met de Pool Piotr Adamczyk, die voor de tweede maal de rol van Karol op zich nam.
Deze tweede miniserie gaat verder waar de eerste gestopt is, bij de inauguratie van Karol Woytila tot paus Johannes Paulus II en volgt zijn leven als paus tot aan zijn dood in 2005.

De muziek voor de oorspronkelijke miniserie is gecomponeerd door Ennio Morricone, en hij is ook weer gevraagd voor de muziek van deze opvolger. Die muziek heeft hij gecomponeerd in een ingetogener en wat dramatischer kleuring als die voor de originele tweedelige serie.
Waar in de vorige film een deel van de muziek best aangenaam is, in een tamelijk volle orkestratie en met soms mooie melodieën is dat in deze score nauwelijks aan de orde. Veel muziek is behoorlijk minimalistisch, waarbij regelmatig hele stukken bijna of helemaal solo worden gespeeld op de diverse instrumenten. Daarnaast neigt een groot aantal tracks flink naar de dissonante kant. Dat geeft de muziek weliswaar een bepaalde spanning mee, maar het maakt de beluisterbaarheid er niet beter op.

Het album opent met de wat melancholieke track 'Karol e l'Amore' uit de eerste film, die de koppeling maakt met dit tweede score-album. Vervolgens komt de titeltrack voor het voetlicht, wat eigenlijk de enige fraai vol orkestrale track is, die later op het album nog een keer opnieuw voorbij komt. Het verschil is dat de eerste versie de leidende melodie op de klarinet presenteert en later ook op de blokfluit, terwijl de latere versie hier de strijkers op de voorgrond plaatst.
Een andere track die twee keer op het album voorkomt is 'Più del Dolore', waarin een viool en een altviool als het ware met elkaar in gesprek zijn. Voortdurend wisselen ze elkaar af of spelen kort samen, terwijl contrabassen voor een wat grommende underscore zorgen. Ook in de 'reprise-versies' komt dat op die manier terug, alleen in de laatste reprise is dat geen gesprek tussen viool en altviool, maar tussen klarinet en cello.
Dit samenspel van twee of drie instrumenten past Morricone vaker toe in deze score, zoals ook in 'Tre Piccoli Frammenti', waarin de viool en altviool zijn aangevuld met een cello, maar dan zonder een gesprek te voeren. De drie verschillende melodieën zijn wel aardig en het tilt de track nog naar het niveau van de kamermuziek. Ook in 'Politica Sacra' komt dit samenspel voor, maar dan als separate orgelklanken, die daarmee toch wat minimalistisch blijven klinken.

Veel vaker dan voor de eerste heeft Morricone voor deze tweede film koorklanken ingezet. Voor het eerst hoor je die in de tamelijk ingetogen track 'Vieni Spirito Santo', die gevolgd wordt door de veel opgewektere en uitbundiger koorklanken in 'Canto di Gioia', een track die evenwel maar kort duurt. In de track 'In Memoria' worden de koorklanken begeleid door stijkers en vooral houtblazers, in een erg trage en tragische kleuring.
Ook in 'Avvenne a Piazza San Pietro' worden uitbarstingen van koorklanken toegepast, terwijl in de lange track 'Le Voce della Storia' de koorklanken van voornamelijk vrouwenstemmen zonder instrumentale begeleiding zingen. Dat doen ze dan wel op een wat van het harmonieuze afwijkend arrangement, terwijl mannenstemmen er regelmatig als korte zangstoten doorheen zingen, wat niet erg aangenaam overkomt.

Morricone is een componist die muziek componeert die vaak nogal tegendraads is. Dat tegendraadse karakter hoor je ook in deze score duidelijk terug. Met soms veel dissonante klanken en geluiden roept Morricone dan een nogal onheilspellende sfeer op, zoals in 'Tortuoso' of 'Auschwitz', maar ook in delen van de underscore doet Morricone dat, zoals in 'Nel Cosmo', waarin een heel fraaie melodie door een cornet wordt gespeeld, op tamelijk dissonante underscore. Pas later wordt die underscore wat harmonischer.
'Insidie Tra le Colonne' is een voornamelijk licht dissonante track, die qua melodie wat grillig en willekeurig overkomt, waardoor dit niet fraai is om naar te luisteren. Hetzelfde geldt voor 'Viaggiatore', die met z'n stemgeluiden en aparte percussie soms zelfs wat Arabisch aandoet.

Het album voor deze tweede film sluit af met dezelfde track waar het album van de eerste film mee begon. Dit is een van de weinige wat fraaiere tracks, samen met de titeltracks van dit tweede deel. De koorklanken met flinke orkestrale ondersteuning doen het heel behoorlijk, al is de melodie niet steeds even fraai.

Kortom, met zijn muziek voor Karol: Un Papa Rimasto Uomo, ofwel Karol, een Paus die mens bleef, heeft Ennio Morricone een voor de film prima score gecomponeerd - en daar gaat het natuurlijk ook om - die echter om los van die film te beluisteren niet echt meevalt. Vooral de melodieën zijn nauwelijks pakkend en de vele koorklanken zijn regelmatig wat grillig en te beperkt melodieus om aansprekend te zijn. Ook is veel muziek nogal aan de minimalistische kant en sommige tracks zijn vooral dissonant of zitten net naast de harmonie. Ondanks dat deze score veel meer koorklanken kent dat de eerste film is de muziek toch veel minder aansprekend. De waardering komt dan ook niet hoger dan 59 uit 100 punten.