Seven Psychopaths

De Brits/Amerikaanse film Seven Psychopaths is een satirische misdaadfilm met een komisch en tegelijk ook donker en thrillerachtig randje. De film is geregisseerd door Martin McDonagh (In Bruges, Three Billboards Outside Ebbing, Missouri, The Banshees of Inisherin). Hij is begonnen als schrijver van toneelstukken en overgestapt naar film, waarbij hij voor al zijn eigen producties ook het scenario schreef. De onafhankelijk geproduceerde film is positief ontvangen door de critici, kreeg veel nominaties voor prijzen en was redelijk succesvol in de bioscopen.
Het verhaal draait om scenarioschrijver Marty (Colin Farrell) en zijn vriend Billy (Sam Rockwell), die honden van de straat plukt en ze voor de beloning teruggeeft. Marty's scenario gaat over zeven psychopaten, maar hij heeft nog maar één verhaallijn. Billy plaatst dan een advertentie in de krant, waarmee hij psychopaten oproept om hun levensverhaal aan Marty te vertellen. Zo krijgt hij genoeg stof voor z'n boek, maar voor hem, Billy en anderen zijn er de nodige gevolgen...

De muziek bij deze film is van Carter Burwell, die ook al eerder samenwerkte met regisseur McDonagh bij In Bruges. In de film komen een flink aantal songs voor, waarvan een aantal op dit album zijn opgenomen. De variatie tussen de songs is vrij groot, waarbij er zowel een paar countrysongs als een klassieke aria, als poppy songs te horen zijn.

Eerst over deze songs, die verspreid op het album zijn meegenomen. Het album opent met een typische wat oudere countrysong van Hank Williams, met een simpele melodie en veel gitaargerasp. Daarna volgt de song 'The First Cut is the Deepest', die in 1967 geschreven is door Cat Stevens en uitgevoerd door soulzangeres P.P. Arnold. Later hebben veel artiesten deze song gecovered.
De volgende song is een aria uit Romeo et Juliette van de klassieke componist Hector Berlioz. De aria wordt gezongen door Catherine Robbin. Het is een mooie klassieke, melodieuze aria.
De tegenstelling met de song 'Angela Surf City' is behoorlijk groot. De band The Walkmen brengt deze song met verve, waarbij de percussie stevig aanwezig is. Toch is ook dit best een heel aardige poprocksong. De fraaiste song is echter 'Dirty Dishes' van de Amerikaanse folkrockband Deer Tick. De rustige en melodieuze song wordt gezongen op een prettig getokkelde gitaar.

De veruit langste track van het album, met meer dan tien minuten, is de song 'Country Dumb', waarin Josh T. Pearson een leven als looser bezingt. Dat doet hij een beetje als een troubadour, die zichzelf op getokkelde gitaar begeleidt. Een viool zorgt daarbij regelmatig voor een lichte country-touch. De song is redelijk melodieus, maar tien minuten is wel wat lang.
De volgende is een Duitse song 'Ach, Da Hängt ja der Mond!', wat een van de liederen is die Carl Orff componeerde voor zijn stuk 'Der Mond' uit 1958, die hij baseerde op de sprookjes van Grimm. Een mooie, rustige en klassiek getinte song.
Een tweede song van The Walkmen is 'Stranded', een prettige poprocksong, waarbij vooral de koperblazers bijzonder fraai uitpakken. De laatste song op het album is 'Different Drum' van The Stone Poneys, de band waarmee Linda Ronstadt doorbrak. Ook dit is opnieuw een heel aardige popsong uit de zestiger jaren van de vorige eeuw.

Dan is er de score van Carter Burwell, die overigens niet misstaat bij de songs, maar wel een heel andere kleuring heeft.
De muziek is typerend voor Burwell. Hij houdt zijn melodieën wat aan de melancholieke en dramatische kant, in een stijl die naar het minimalistische neigt. Met een beperkt instrumentarium weet hij overigens een behoorlijk effect te sorteren. Die stijl komt nogal tegendraads over, wat hem buiten Hollywood juist populair maakt. Maar voor de beluisterbaarheid is dat duidelijk minder, want lang niet al zijn muziek op dit album ligt prettig in het gehoor.
Een belangrijk instrument in zijn muziek is de piano, waarbij de track 'All Gray and Shit' een nogal beperkte solo pianotrack is. Maar ook in andere tracks van Burwell komt de piano terug, dan echter aangevuld met strijkers en percussie, een enkele hout- of koperblazer en wat vreemde effecten uit de elektronische trukendoos. De strijkers spelen meestal echter geen prettige harmonieën, maar spelen vaak juist wat tegendraads, waardoor de muziek dan wat ongemakkelijk klinkt. Dat zal overigens prima bij de film passen. Daarover zei Burwell dat hij juist een score gecomponeerd had, waarbij zijn muziek juist niet mee zou gaan met het verhaal van de film, maar meer gekoppeld zou zijn aan de gevoelens die de film moest oproepen. Daardoor is de muziek meer een verklanking van de gewenste sfeer geworden en is die juist niet bedoeld om de spanning te verhogen of komische scenes nog komischer te maken. Die sfeer is dan toch wel een beetje donker gekleurd, met de nodige dramatische elementen en sombere klanken. Dat maakt het allemaal niet tot een erg genietbare score.

Kortom, met dit soundtrackalbum van Seven Psychopaths krijgen we behalve de scoremuziek van Carter Burwell een behoorlijk aantal songs te horen. Die songs zijn gemiddeld heel aardig, al is de ene song duidelijk fraaier dan de andere. De stijl varieert van country tot klassiek en is bij de meeste songs best fraai en melodieus, waarbij ook de meer poppy songs heel aardig uitpakken. De score van Burwell is daartussen geplaatst en omdat zijn muziek overwegend vrij rustig is en zelfs wat minimalistisch valt dat een beetje weg tussen de songs. Zijn muziek heeft een wat sombere en tegendraadse kleuring, waardoor dit niet allemaal even genietbaar is. De songs beslaan ongeveer tweederde van het album en Burwell's score eenderde. De waardering voor de songs is 72 uit 100 punten, voor de score is dat 53 en voor het album levert dat een gemiddelde van 66 uit 100 punten op.