Songbird

Dit is de achtste recensie in de Lorne Balfe serie.

Vorige: Dopesick
Volgende: Pacific Rim Uprising

De Amerikaanse thriller Songbird is geregisseerd door Adam Mason (Blood River, Junkie, Hangman), die vooral muziekvideo's regisseert. Hij schreef, samen met Simon Boyes, ook het scenario, dat ze baseerden op de corona-pandemie, die tegenwoordig de wereld teistert. Het is dan ook een donkere thriller geworden, die niet in de bioscopen, maar op tv-streamingdiensten te zien is. De film is door de critici behoorlijk slecht ontvangen, waarbij de kritiek ook was dat de film een slaatje uit de lopende pandemie probeert te slaan.
Het verhaal speelt zich af in de nabije toekomst van 2024, wanneer al diverse mutaties van het coronavirus sinds 2020 zijn geweest. Om de samenleving aan de gang te houden, is iedereen verplicht om bij besmetting in quarantaine te gaan. Elke smartphone heeft een temperatuurfunctie, die besmetting kan constateren. Men moet dan in een soort kampen in quarantaine, waar sommigen in verzet komen tegen de opgelegde beperkingen. Nico (KJ Apa) heeft het virus gehad en is immuun. Hij is koerier voor een rijke industrieel, die een handeltje heeft opgezet in illegale immuniteits-ID's...

De muziek bij deze nogal sombere film is van Lorne Balfe. Hij heeft de structuur van de score neergezet, evenals de melodielijnen en die vervolgens uitgezet naar allerlei musici van overal en nergens, om die basistracks te bewerken. De muziek is volledig elektronisch gemaakt en de muzikanten die Balfe inschakelde waren dan ook allemaal synthesizerspecialisten. Die musici konden vervolgens hun tracks terugsturen, waarna Balfe en zijn team ze nog een keer in de mix gooiden, om tot een eindresultaat te komen. Zo gaat het heel vaak bij het produceren van een score. Dat eindresultaat is dan de score zoals hij geworden is.

De film vertelt een somber verhaal en de score klinkt dan ook allesbehalve opgewekt. De toon van de muziek is tamelijk ingetogen, terwijl melodieën slechts beperkt een rol spelen. De openings(titel)track is nog een van de meer melodieuze tracks, met een wat droevige melodie, terwijl de instrumentale harmonieën best prettig in het gehoor liggen. En dat geldt ook voor de track 'Sarah & Nico', met een piano-achtige keyboard klank.
Toch zijn veel tracks vooral wat meer soundscape-achtig, met veel geluiden, klanken en effecten, die in een wat industriële kleuring een tamelijk grimmige sfeer neerzetten. Dreiging en spanning komen in de muziek dan ook veelvuldig terug en waar de muziek echt spannend moet zijn, heeft Balfe een stevige en hoog ritmische percussie ingezet. Dat maakt de muziek er overigens niet beter beluisterbaar op. Maar soms is de muziek ronduit grillig en creepy, zoals in 'Now We Wait', waarin opnieuw de percussie een belangrijk rol speelt.

Een aantal tracks zijn licht melodieus, maar kabbelen dan nogal eens wat doelloos voort, zoals in 'Shelter in Place', maar ook in een aantal andere tracks is melodie van duidelijk ondergeschikt belang en gaat het om de sfeer, die dan vaak dreigend en onheilspellend overkomt. Maar af en toe pakt het juist fraai uit, zoals in 'I Have to let You Go', die langzaam naar een soort van climax toe werkt, al komt die climax nooit echt en is de track na krap twee minuten ineens afgelopen. Zo zijn er ook meer tracks die net wat melodieuzer zijn en juist daardoor net even wat meer aanspreken.
De laatste scoretrack is 'A New World', waarin de muziek behoorlijk zwaar wordt aangezet en een wat bombastische kleuring heeft. Maar de melodie heeft een soort van treurigheid en verlatenheid over zich. Toch klinken de harmonieën nog heel prettig, en dat maakt dit zeker tot een van de fraaiere tracks van het album.

Het album sluit af met een song die niet van Balfe is. De song is geschreven door Roseanna Ellen Brown, die de song ook zingt onder haar artiestennaam Royale. De song past qua stijl heel goed bij de score van Balfe. De muziek is sterk elektronisch gekleurd, waar Brown's sterke stem prima bij past, hoewel haar stem niet echt speciaal is. Een heel aardige song.

Kortom, met zijn muziek voor Songbird heeft Lorne Balfe een nogal sombere score gecomponeerd. Met hulp van vele musici in elektronische muziek heeft hij vooral gefocust op de sfeer in de film, dus in die zin is de score daarin geslaagd. Een aantal tracks zijn wel enigszins melodieus en dat zijn zeker de fraaiere tracks van het album. Maar een groot deel van de score is nauwelijks melodieus en moet het vooral hebben van geluiden, klanken en effecten, die de ene keer rustig voortkabbelen, maar een andere keer veel dreigender zijn of soms zelfs horrorachtige proporties krijgen. Het album eindigt met een heel behoorlijke en goed bij de score passende popsong. Na het een aantal malen beluisteren van het album blijft er iets hangen van een sombere score met af en toe een fraaie melodieuze interval. Maar het is niet genoeg voor een hoge waardering, die dan ook uitkomt op 60 uit 100 punten.