Le Dernier combat

De Franse film Le Dernier Combat speelt zich af in een wereld waarin zich een grote ramp heeft afgespeeld, waarbij de mensheid is gedecimeerd. De regie was in handen van Luc Besson (La Femme Nikita, The Fifth Element, Taken, The Lady, Lucy), die hiermee zijn eerste grote speelfilm maakte. Eigenlijk is de film een groot experiment, want in de film wordt niet gesproken. Er schijnen slechts twee woorden in te worden gezegd. Daarnaast is de film in cinemascope opgenomen en in zwart-wit. Dat maakt de wereld die de film laat zien extra onheilspellend. De critici waren heel behoorlijk te spreken over deze film, die redelijk bezocht werd.
Het verhaal draait om 'de man' (Pierre Jolivet). Er worden immers geen namen uitgesproken. Hij woont ergens in een kantoorpand in een woestijnachtige omgeving, waar hij bezig is om van allerlei onderdelen van verlaten auto's en andere apparaten een soort vliegtuig te bouwen. In die woestijn woont een groepje mensen, die 'de dwerg' (Maurice Lamy) gevangen houden. Ze hebben allerlei spullen, en 'de man' gaat naar hen toe omdat hij wat nodig heeft. Maar hij steekt hun leider neer en steelt een accu, waarna hij met zijn vliegtuig weet te ontsnappen...

De muziek bij deze film is van Eric Serra, die daarmee een score componeerde voor zijn eerste grote film. Hij had al eerder met Besson samengewerkt aan de korte film L'Avant Dernier, waarmee beiden de filmwereld inrolden. De samenwerking tussen Besson en Serra duurt sindsdien voort en Serra heeft vrijwel alle films van Besson van een score voorzien. Voordat hun samenwerking begon was Serra gitarist en basgitarist in diverse pop- en rockbands in Frankrijk. Die ervaring heeft hij duidelijk meegenomen in de score voor deze eerste grote film.

De gitaar speelt een vrij grote rol in deze score, waar de elektronische rockmuziek een flink stempel op drukt. De muziek heeft tegelijk al duidelijk het experimentele karakter waar Serra zo ongeveer patent op heeft. Overigens zal dat zeker passend zijn voor de film waarvoor hij de muziek maakte.
Het album opent met de titeltrack, waarin we het thema van de score te horen krijgen. Die nogal jazzy melodie spreekt echter niet aan, vooral omdat deze in een soort urban stijl gezet is. De rockdrums zijn nadrukkelijk aanwezig, evenals keyboards en synthesizers, waaruit Serra allerlei elektronische geluiden heeft gehaald. De themamelodie wordt echter door koperblazers gebracht in een nogal funky-jazzy kleuring. Aan het eind van het album komt deze track nog een keer in de reprise.

De track 'Parking' laat nogmaals het thema horen, maar nu in een veel hogere versnelling. 'Ballade de Nuit' heeft een soort afstandelijke galm en is nogal minimalistisch, waarbij de muziek vooral uit losse klanken en geluiden bestaat. Alleen de jazztrompet op de achtergrond laat iets van een funky melodie horen. Maar drie minuten lang hiernaar luisteren valt nog niet mee.
De poprock kleuring komt terug in 'Attaque de la Tour', waarin de basgitaarklanken en de drumpercussie steeds sneller gaan. De jankende elektronische geluiden op de achtergrond maken dit tot nogal vervreemdende muziek.

De kleuring wordt heel anders in 'Envol'. De muziek is dan wat melodieuzer, voor zover Serra dat toelaat, en wat ingetogener, maar het blijft vrij funky klinken. De muziek heeft een wat poppy-elektronische stijl, met funky basgitaarloopjes en keyboardklanken. De korte track 'Feu' laat opnieuw de jazztrompet sterk naar voren komen. In 'Ruines Pt.1' horen we zowaar een heel aardige melodie, die met elektronische klanken van een synthesizer gebracht wordt. Ook piano en popdrums spelen een grote rol, evenals de gitaar. Deze track, in een tamelijk popmuziek-achtige stijl is een van de fraaiere op het album.
Met 'Alcool' brengt Serra eveneens een vrij rustige popmuziekachtige track. Halverwege valt de saxofoon in, die in een nogal scheurende stijl er, ondanks funky elementen, nog een heel aardige track van maakt. Deze track komt terug als afsluiter, in een nieuwere opname, waarin de gitaar een wat prominentere rol speelt.

De snel gespeelde trompet speelt een hoofdrol in 'Face à Face', dat opnieuw een nogal funky karakter heeft. Een aparte track is 'Le Monstre', waarin Serra zwaar vervormde stemklanken gebruikt, wellicht om het monsterachtige te benadrukken. Maar niet fijn om naar te luisteren. Met 'Blessure' horen we gewone pianoklanken in een heel aardig arrangement, samen met basgitaar en keyboard. Deze track hoort zeker bij de best beluisterbare van het album.
Dat geldt weer veel minder voor de tokkelend gespeelde track 'Ruines Pt.2', die later nog een keer terugkomt in een herziene versie.
De wat dof klinkende gitaar en piano spelen opnieuw samen in 'La Découverte Pt.1' en opnieuw is dat best heel aardige muziek. In 'Pt.2' is de piano vervangen door een keyboard, wat duidelijk minder aantrekkelijk is.

Kortom, met zijn muziek voor Bessons eerst grote speelfilm Le Dernier Combat heeft Serra eveneens zijn eerste grote score gecomponeerd. Dat heeft hij gedaan in een nogal junky-jazzy stijl, met veel pop-elementen. Zo horen we regelmatig drumpercussie, basgitaar en elektrische gitaar voorbij komen, evenals keyboard en synthesizer. Een flink aantal tracks zijn voorzien van allerlei elektronische of zelfs vervormde klanken en geluiden, wat die muziek niet erg aantrekkelijk maakt om naar te luisteren. Toch zijn er zeker een paar tracks die best heel aardig zijn en die de waardering voor dit score-album nog op 59 uit 100 punten brengen.