The Cry

Dit is de 32e recensie uit de Lorne Balfe serie.

Vorige: Gemini Man
Volgend: Blackwood

De Brits-Australische tv-miniserie The Cry die geregisseerd is door de Australiër Glendyn Ivin, die zich vooral bezighoudt met tv-series. Het verhaal van deze psychologische thrillerserie is gebaseerd op het gelijknamige boek van Helen Fitzgerald. Deze vierdelige miniserie, die het verhaal steeds via flashfowards vertelt en zo de spanning opbouwt, is door de critici overwegend goed ontvangen.
Het verhaal draait om de Schotse onderwijzeres Joanna (Jenna Coleman), die pas een kindje heeft gekregen met haar veel oudere verloofde Allistair (Ewen Leslie), die al een oudere dochter heeft. Zijn ex wil zelf de voogdij over hun veertienjarige dochter krijgen en heeft een rechtszaak aangespannen. Daarvoor reizen Joanna en hij met hun baby naar Australië. Met een huurauto reizen ze naar de stad, maar wanneer ze onderweg bij een winkel stoppen, blijkt hun baby verdwenen wanneer ze terugkomen bij de auto. Niet alles is echter wat het lijkt...

De muziek bij deze vierdelige tv-miniserie is van Lorne Balfe, die er een vrij ingetogen score voor componeerde. Veel muziek is zelfs behoorlijk aan de minimalistische kant. De muziek is daarbij deels orkestraal, deels elektronisch, waarbij Balfe die laatste vooral inzet met licht vervreemdende klanken en geluiden, om de psychische gesteldheid van de personages te benadrukken. De muziek krijgt dan veelal een wat ongemakkelijke kleuring.
Dat geldt niet echt voor de openings-titeltrack, die nog redelijk vol klinkt. Deze track begint wel met een paar losse pianotonen, maar naderhand komen er steeds meer instrumenten bij, zodat de tweede helft van de track prettig gevuld klinkt. De tweede track kent echter vrijwel alleen losse pianotonen, waarbij later in de achtergrond wat klanken worden toegevoegd.
Ook 'Promise me Now' laat die losse pianoklanken horen, al zijn het dan inmiddels pianoakkoorden geworden. Ook hier komt pas veel later de beperkte begeleiding erbij.

Balfe heeft de score wel redelijk melodieus gehouden, maar die melodieën zijn toch wat triestig gekleurd. Die triestigheid zit eigenlijk wel een beetje door de hele score heen, wat ervoor zorgt dat de muziek toch wat minder aanspreekt. In combinatie met het wat minimalistische karakter van de muziek en de traagheid van een aantal tracks, maakt dat de beluisterbaarheid er allemaal niet beter op. Dat geldt dan met name wanneer Balfe die klanken een wat dreigende ondertoon geeft, wat hij doet door in sommige pianoakkoorden een valse toon mee te nemen, waardoor het allemaal net even iets ongemakkelijk wordt. Voor bij de tv-beelden is dat natuurlijk bijzonder passend, maar om los daarvan te beluisteren is echter wat anders.

Toch heeft Balfe binnen zijn score een aantal fraaie tracks gecomponeerd, in een prettige orkestrale setting. Op het album treffen we een paar van die tracks aan, zoals 'Please, Cry', aan het begin van het album, met fraaie pianoharmonieën, die qua kleuring wel wat aan Giacchino's score voor het thema van 'Lost' doen denken. Ook 'Do You Forgive Me' is zo'n erg fraaie track, waar het album mee afsluit.
Ook in andere tracks komen deze fraaie klanken voor, die ook wel wat langer kunnen duren, maar dan toch vaak afgewisseld worden met meer dreigende klanken.

Kortom, met zijn muziek voor de tv-serie The Cry heeft Lorne Balfe een overwegend wat minimalistische en triestig klinkende score afgeleverd. Een aantal tracks laten niet meer horen dat wat eenzame pianotonen of wat elektronisch meanderende klanken, maar een aantal tracks laten toch wat meer horen. De muziek is deels orkestraal, deels elektronisch, waarbij Balfe ook inzet op vervreemdende elektronische geluiden en klanken, die de dreiging en spanning moeten vergroten. Slechts een paar tracks zijn fraai en melodieus en dat is toch wel erg beperkt voor dit album van bijna vijftig minuten. De waardering komt zo op 57 uit 100 punten.