Laat ik beginnen te zeggen dat dit absoluut een van de mooiste scores aller tijden is, en zeker van 2018! Ik heb deze bewaard voor mijn 1000ste recensie!
De Mexicaanse productiemaatschappij Dos Corazones Films produceert films waarin geloof, hoop en liefde centrale thema's zijn. Hun laatste animatiefilm
Max & Me vertelt ook zo'n verhaal, dat bovendien waargebeurd is en speelt tijdens de 2e wereldoorlog.
Het verhaal begint in het heden, waarin een oudere man, Gunther (stem van Hector Elizondo) een ontmoeting heeft met een rebelse puber DJ (stem David Henrie). Dan vertelt hij hem het verhaal van priester Maximilian Kolbe, die tijdens de oorlog vele Joden hielp. Toen hij daarvoor opgepakt werd, belandde hij in Auschwitz. Als daar dan op een gegeven moment een aantal gevangenen zullen worden opgesloten om de hongerdood te sterven, pleit er een van hen vanwege z'n vrouw en kinderen voor genade. Priester Kolbe biedt aan om in zijn plaatst te gaan...
De score voor dit aangrijpende verhaal is gecomponeerd door Mark McKenzie, die al eerder voor Dos Corazones Films de geweldige muziek schreef voor
The Greatest Miracle (El Gran Milagro). En nu is daar
Max & Me...
Ik dacht dat de mooiste filmmuziek al gemaakt was, maar dit moet nodig bijgesteld worden. Wat McKenzie hier neergezet heeft is muziek met een emotionele impact die z'n weerga niet kent. Wat zeker meehelpt is dat de vioolsolo's gespeeld worden door niemand minder dan Joshua Bell, die z'n sporen al ruimschoots verdiend heeft. De muziek krijgt daardoor in een aantal tracks een extra emotionele lading, zodat het bijna rechtstreeks in je hart belandt. Dat geldt overigens voor de meeste tracks!
De score van McKenzie is vol orkestraal en dat lijkt tegenwoordig steeds zeldzamer te worden. Toch worden ze nog steeds gemaakt en zorgen componisten ervoor dat de muziek de film niet overschreeuwt. McKenzie zorgt daarvoor, zodat de muziek bij de film past als inkleuring van gevoelens en emoties en daarmee een noodzakelijke extra dimensie verzorgt. En McKenzie weet met zijn muziek zelfs ver boven die dimensie uit te stijgen.
Gelijk al de eerste track 'I Am' weet McKenzie voor kippenvel te zorgen. Natuurlijk helpt de viool van Bell daar ook aan mee, terwijl het arrangement melodieus en gevoelig is en door de lichte melancholie je in het hart weet te raken.
De film vertelt een verhaal van hoop en dat klinkt duidelijk door in de score. Steeds laat de prachtige muziek die kleine zonnestralen doorschijnen door de duisternis van de oorlog. En steeds weten de violen van het orkest of van Bell, als beeld van die zonnestralen, van die hoop en van het geloof, weer kippenvel op te roepen. Een track als 'A Mother's Prayer' kan met de solo's van Bell dan alleen maar diepe emotie oproepen, en je moet slikken om niet te gaan huilen...
Daarvoor zorgen niet alleen de prachtige melodieën, maar ook de instrumentaties. Zo hoor je tokkelende gitaren voorbij komen, een solo piano, of een jongenssopraan of vrouwenstem als indrukwekkende ondersteuning van het drama dat zich in de film afspeelt en de hoop die daar doorheen schijnt.
Naast alle prachtige en hoopvolle muziek, hoor je toch ook in de score de tragiek van het verhaal doorklinken in de donkerder gekleurde tracks. Maar McKenzie weet ook die tracks melodieus en harmonieus te houden en laat hij het arrangement voor die meer duistere kleur zorgen, die daarmee iets tragisch krijgt. En toch klinkt ook dan steeds op een vreemde manier iets van hoop door de muziek heen, zoals in tracks als 'In the Trenches' of 'Nazi Brutality'.
McKenzie weet met zijn melodieën en orkestraties een kracht en impact neer te zetten, met thema's die bijna vleugels krijgen, met arrangementen die je bij de kladden grijpen en niet meer loslaten. En dat voor een score bij een film die technisch z'n beperkingen heeft. Maar die door de filmmaatschappij worden gecompenseerd door flink uit te pakken bij het budget voor de muziek, want McKenzie kon de score opnemen met een groot orkest en virtuose solisten en koren. En dat hoor je terug op dit album van grote klasse.
Naar het einde van de score tovert McKenzie met volle orkestrale klanken en koorstemmen op zijn fantastische themamelodie muziek tevoorschijn, die langzaam uitloopt naar een fantastische climax, zoals in 'Triumph over Fear' en vooral ook de afsluitende 'Heaven's Welcome', die probleemloos de gevoelige snaar weten te raken. Als dan in die laatste track de koorstemmen van engelen over de trompetten heen schallen is dat zulke overweldigende en ontroerende muziek dat je de tranen niet meer tegen kunt houden.
Kortom, met zijn score voor
Max & Me heeft Mark McKenzie opnieuw bewezen een begenadigd componist te zijn, die in staat is om magistrale muziek te componeren, met een melodieuze en symfonische kwaliteit die je gedurende de volle speeltijd van het album laat genieten. Met een grote emotionele impact door zowel ingetogen als uitbundige muziek weet McKenzie steeds opnieuw alle hoeken van je hart te raken. Indrukwekkend! De waardering voor deze fantastische score kan niet anders dan maximaal zijn, met 100 uit 100 punten!