The Hurricane Heist

Dit is de zesde recensie in de Lorne Balfe serie.

Vorige: Duet
Volgende: Dopesick

De Amerikaanse actiefilm The Hurricane Heist is geregisseerd door Rob Cohen (Dragonheart, Daylight, The Fast and the Furious, Alex Cross). Omdat de 'heist', de roof plaatsvindt tijdens een orkaan van de zwaarste categorie, zou de film aanvankelijk 'Category 5' gaan heten. Toch is er gekozen voor de huidige titel omdat die specifieker het verhaal benoemt. De critici waren niet erg lovend over de film, die ook aan de kassa's van de bioscopen te weinig opleverde.
Het verhaal draait om Breeze Rutledge (Ryan Kwanten), een onderhoudsmonteur en zijn broer Will (Toby Kebbell), die tornado's jaagt. Als er in het stadje Gulfport een zware orkaan nadert, krijgt agent Casey Corbyn (Maggie Grace) opdracht om Breeze en Will op te roepen voor een stroomuitval bij een bank. Een paar andere agenten blijken echter de bank tijdens de orkaan te willen beroven, en hebben daarvoor een paar ICT-specialisten ingehuurd om de kluis te openen, maar omdat de generator niet werkt, moeten ze een omweg zoeken. Daar komen Will, Breeze en Casey achter, die dat vervolgens proberen te voorkomen...

De muziek bij deze actiethriller is van Lorne Balfe, die er een behoorlijk stevige score voor componeerde. Niet dat de muziek veel aantrekkelijker is dan andere thrillerscores, maar Balfe heeft zijn spannings- en actiemuziek toch een enkele keer voorzien van heel korte, maar aangename gedeelten, waarin je dan even een mooie gitaarloopje hoort. Ook hoor je soms Inception-achtige elementen voorbij komen. De muziek is hoofdzakelijk elektronisch, maar orkestrale klanken ontbreken niet helemaal, althans zo klinkt het.
Niet alle tracks bestaan overigens uit dreigende of spannende actiemuziek, want er is ook tijd voor introspectie, weliswaar beperkt, maar toch. En het zijn met name die tracks, die op een bepaalde manier voor wat aantrekkelijker muziek zorgen.

Het album opent met de titeltrack, waarin we het thema te horen krijgen. Eigenlijk is het meer een thematisch motief dan een echt melodisch thema, terwijl de elektronische component zwaar de overhand heeft. De muziek is bombastisch, met veel heftige percussie en elektrische gitaarklanken, terwijl de hoofdmelodie uit de synthesizer komt. Het laatste deel van de track is dan weer veel ingetogener en laat een tweede themamelodie horen. Deze openingstrack laat zo al een flink stuk dreiging horen die in de rest van de score vaak terugkomt.
De track 'Brothers' laat als tweede track de meer ingetogen kant van de score horen. Er is een elektronische onderlaag van klanken, waarop na ruim een minuut een lage gitaarklank begint door te breken, eerst voorzichtig, daarna steeds meer naar de voorgrond, samen met licht aanzwellende synthesizerklanken, in een harmonisch spectrum. Ruim voorbij de helft voegt Balfe dan nog de nodige percussie en pianoklanken toe, terwijl de muziek nog iets meer aanzwelt. Op drieënhalve minuut blijven daarna alleen de pianoklanken over. Een fraaie track.
Ook tracks als 'Back in Utah' en 'The Garage' laten tamelijk ingetogen muziek horen, hoewel de melodie dan erg mager is. Dat geldt ook deels voor 'The Rutledge Boys go to Work', die echter naar het einde wat steviger en melodieuzer wordt.

Wat vanaf de derde track volgt is vooral bombastische, maar melodieloze heftigheid, waarin vooral percussie de hoofdrol speelt. Maar meestal ontbreken ook de elektrische gitaarklanken niet. Het totale gebrek aan melodie maakt het allemaal nogal nietszeggend. Slechts een paar keer komt een van de twee themamelodieën, of eigenlijk motieven, weliswaar voorbij, maar het blijft allemaal vooral bestaan uit tamelijk grimmige en grillige heftigheid.
Een aparte track hierbij is 'Follow Me', die tamelijk ingetogen begint, met fraaie pianoklanken. Maar vanaf ruim driekwart minuut begint de heftigheid weer los te barsten, om een halve minuut later weg te vallen tot bijna stilte, waarbij je alleen in de verte allerlei klanken lijkt te horen, als een soort soundscape, die door lijkt te lopen in de track 'Twist of Fate'.

Het album sluit af met 'The Storm', waarin middenstrijkers een stevig arpeggio lijken te spelen, met heftige percussie en synthesizergeweld er vol overheen. Halverwege valt dat weg en blijft een soort dreigende soundscape over, waarna vanaf ruim twee minuten de lage gitaarklanken uit 'Brothers' weer terugkomen en de track zo toch nog tot een goed einde brengen.

Kortom, met zijn muziek voor de actiethriller The Hurricane Heist heeft Lorne Balfe een nogal bombastische score gecomponeerd, die hoofdzakelijk bestaat uit melodieloze heftigheid, waarin zware percussie en elektrische gitaar de hoofdrollen spelen, samen met de underscore van synthesizerklanken. Slechts een paar tracks zijn een stuk rustiger, maar ook hier is het ontbreken van prettige melodieën de reden waarom ook deze tracks niet of nauwelijks aanspreken. Eigenlijk zijn er slechts twee tracks, of anderhalf, die wel plezierig beluisterbaar uitpakken, met fraaie melodieuze lage gitaarklanken. Toch is dat veel te weinig voor een behoorlijke waardering. Die komt dan ook niet hoger dan 51 uit 100 punten.