Dit is de 26e recensie uit de Lorne Balfe serie.
Vorige:
Terminator Genisys (original score)
Volgende:
Mission: Impossible - FalloutDe Amerikaanse SF-film
Terminator Genisys is de vijfde in de serie Terminator films die in de bioscopen verschenen zijn. Deze versie is geregisseerd door Alan Taylor, die vooral tv-series regisseerde, maar met Thor: The Dark World een succesvolle film maakte. In plaats van voort te borduren op de Terminator verhalen hebben de producenten een reboot gemaakt, waarmee de serie een nieuw begin wilde maken, met een andere wending van het verhaal. Vanwege dat nieuwe begin kreeg de film dan ook de subtitel Genisys. Een opvallende overeenkomst met de allereerste Terminator film van regisseur James Cameron is eigenlijk dat Arnold Schwarzenegger opnieuw in de rol van de Terminator kroop. De film is door de critici nogal mager ontvangen, maar was toch behoorlijk succesvol in de bioscopen.
Het verhaal draait om John (Jason Clarke) in 2029 en Sarah Connor (Emilia Clarke) in 1984. In 2029 wordt de wereld door het Skynet systeem beheerst, waardoor het leven van de mensen op het spel staat. John Connor en zijn verzetsgroep proberen Skynet uit te schakelen, maar Skynet probeert dit te voorkomen door in het verleden in te grijpen en een Terminator-robot terug in de tijd te sturen. In 1984 moet deze robot de moeder van John Connor doden, zodat hij nooit geboren zal worden en nooit kan uitgroeien tot de leider van het verzet. Het verzet stuurt iemand achter de Terminator aan, maar dan blijkt Sarah al beschermd te worden door een oud type Terminator (Arnold Schwarzenegger), die hergeprogrammeerd is...
Dit is de vijfde film uit de serie, die begon met twee door Brad Fiedel gecomponeerde elektronische scores, die bij velen goed in de smaak vielen en als origineel werden bestempeld. Marco Beltrami nam de derde film voor z'n rekening met een geheel orkestrale score, die veel minder goed ontvangen is. De score van Danny Elfman voor de vierde film viel nog minder in de smaak.
Na de vijfde film volgde in 2019 nog een zesde, Terminator: Dark Fate, met een score van Tom Holkenborg, die zich vroeger Junkie XL noemde. Hij timmert al een aantal jaren aan de weg met grootschalige actiefilmproducties. Zijn score voor deze zesde terminatorfilm is redelijk goed ontvangen.
Aanvankelijk zou Christophe Beck de score voor de vijfde film verzorgen en fans van de Terminator serie hielden hun hart vast. Beck is immers vooral bekend van z'n vele dertien in een dozijn comedy scores, hoewel hij de laatste jaren wat hoger geclassificeerde films op z'n bord krijgt. Maar toen Beck afhaakte kwamen de producenten bij de studio van Hans Zimmer terecht en nam Lorne Balfe het stokje van Beck over. Ook hierbij was men niet erg optimistisch en volgens vele recensenten is dat terecht gebleken, want ze vonden de score te generiek, te lawaaierig en te uitwisselbaar met andere films.
De score die Lorne Balfe componeerde heeft in de film prima gefunctioneerd. Een deel van de kritiek op zijn score was dat Balfe te weinig teruggreep op Fiedels centrale thema voor Terminator en daarmee teveel z'n eigen ding wilde doen. Toch heeft Balfe het hoofdthema van Brad Fiedel nog in de 'End Credits' sterk naar voren laten komen, wellicht als een soort van tribute aan Fiedel. Het is de track die op het Original album 'Terminated' meekreeg en het album afsloot. Op dit complete album volgen daarna echter nog een aantal tracks.
Van Balfe's score is een original album uitgekomen, maar in hetzelfde jaar kwam op het internet ook dit uitgebreide album uit, met maar liefst twee uren muziek van de score. De muziek staat als losse cues op dit album, vergelijkbaar met zogenaamde 'recording sessions'. Het is daarmee een album met vrijwel de complete score van de film. De vier laatste tracks zijn aangemerkt als 'suites', waarbij een paar cues met dezelfde muzikale sfeer bij elkaar gezet zijn en gemixt tot een track. Deze 'suites' staan dan ook als 'tracks' op het Original album.
De score is door Balfe vrijwel geheel elektronisch gecomponeerd. Een groot deel van de muziek bestaat echter vooral uit elektronische geluiden, klanken en effecten en werken daarmee nogal als een soort agressieve soundscape. Balfe heeft zijn muziek daarmee een nogal grote mate van dreiging en spanning meegegeven in een sterk aanwezige actiemodus. Deze muziek is overwegend weinig melodieus en kent vaak hooguit wat toonwisselingen of beperkte melodieuze motieven. Daarmee is een groot deel van de score niet erg aantrekkelijk om naar te luisteren. Deze muziek zou je vooral onder de noemer 'lawaai' kunnen plaatsen.
Binnen dat lawaaierige kader zijn overigens af en toe ook akoestische instrumenten te horen, maar die maken de muziek nauwelijks toegankelijker, vooral vanwege dat gebrek aan melodie. Ook opvallend is dat Balfe zijn lawaai vaak van behoorlijk wat galm heeft voorzien, waardoor dit een wat industrieel karakter krijgt, alsof de actie in een grote hal plaatsvindt. Ook komt de muziek door het vele gebruik van percussie daardoor wat bombastischer over. Niet dat het daar prettiger beluisterbaar van wordt overigens.
Toch zijn er verspreid over het album een aantal bijzonder fraaie tracks te ontdekken. Dat zijn dan typisch de tracks waarin melodie juist wel de hoofdrol speelt. Dan weet Balfe steeds een prima melodie neer te zetten in vaak erg aantrekkelijke arrangementen. In deze tracks zijn de akoestische instrumenten ook veel nadrukkelijker aanwezig. Deze fraaie tracks zitten vooral aan het eind van het album en dat blok begint feitelijk met 'Sacrifice', wat een prachtige melodieuze track is. Ook 'What if I Can't', de 'End Credits' en de vier suites zijn alle vier fraaie tracks. Al deze zeven tracks staan ook op het Original album.
De vier suites bestaan echter uit delen van cues die we ook eerder op het album al gehoord hebben en die deel uitmaken van het beperkte rijtje fraaie cues. Daarnaast zijn er nog een paar cues aanwezig die eveneens fraai zijn en niet op het Original album staan, maar dat is erg beperkt.
Daarmee is dit complete album van
Terminator Genisys een album met twee keer zoveel muziek als het Original album, maar die extra muziek bestaat vooral uit nauwelijks melodieuze muziek die de spanning en de dreiging moet vergroten. Het zijn daarmee overwegend nogal lawaaierige tracks, terwijl een flink deel van de meer melodieuze muziek al opnieuw in de suites is meegenomen die aan het einde van het album staan. Deze suites staan ook als tracks op het Original album. Daardoor voegt dit album met de volledige score van de film nauwelijks iets toe aan dat Original album, integendeel, want je moet je nog veel meer door allerlei lawaaierige soundscape heen worstelen. De waardering voor dit uitgebreide album komt dan ook met 61 uit 100 punten lager uit dan die voor het Original album.