LBJ

Dit is de negende recensie in de Marc Shaiman serie.

Vorige: The First Wives Club
Volgende: The American President

De Amerikaanse film LBJ is een biografische dramafilm over het leven van de Amerikaanse president Lyndon Baines Johnson. De film is geregisseerd door Rob Reiner, die de film mede produceerde, en met een scenario van Joey Hartstone. In 2016 kwam ook de film All the Way uit, die eveneens gaat over president Johnson. De film is door de critici daarmee vergeleken en kwam als de mindere uit de bus, met een gemiddeld wat magere beoordeling, mede omdat de film wat minder over spannende politieke intriges zou gaan en wat meer als biografie werkt. Ook het publiek was kennelijk niet enthousiast, want de film flopte aan de kassa's van de bioscopen.
Het verhaal begint wanneer Kennedy (Jeffrey Donovan) nog president is. Johnson (Woody Harrelson) is dan nog vice-president. Maar hij moet vol aan de bak wanneer Kennedy in Dallas vermoord wordt in 1963. Johnson moet alle zeilen bijzetten om het land door die crisis te loodsen, waarbij hij tegelijkertijd ook Kennedy's politieke erfenis wil volgen en het land weer tot rust en acceptatie brengen. Maar de politiek blijkt ook dan, zoals altijd en overal, een mijnenveld van belangen en tegenbelangen...

Wanneer Reiner de regisseur is, dan is Marc Shaiman bijna altijd de componist van de score. Ook voor deze film is dat het geval. De laatste jaren doet Shaiman het rustig aan in de business van de filmmuziek, want hij haalt nog geen score per jaar. De reden is dat hij zich voornamelijk bezig houdt met muziek voor toneelmusicals, waar hij veel succes mee heeft. Dat is jammer, want hij is een van de weinige componisten van de laatste jaren die voluit orkestrale en symfonische scores componeren, waarin vaak mooie melodieën een hoofdrol spelen. En dat geldt deels ook voor deze score.

Het album begint met de track 'Opening', waarin al iets van een soort dreiging doorklinkt, ondanks dat fraaie hoornklanken en later trompetten zich duidelijk laten horen, maar het arrangement zorgt duidelijk voor een lichte spanning in de muziek, terwijl de melodie net niet helemaal pakkend is. De spanning neemt toe in de korte tweede track en ook de derde laat de nodige dreiging doorklinken. Zo zijn er meer tracks die een wat spannender lading meedragen met het wat dreigende themamotief voor Johnson.
Vooral de track 'Assassination' is een voluit spannende, bijna chaotische track, met name wanneer de aanslag er daadwerkelijk is. Dan houdt Shaiman een dissonante klank lang vast, om de schok te benadrukken die door het land en door de filmkijker heen gaat.

De track 'Do You Want This?' is eigenlijk de eerste zonder die dreigende klanken. De muziek komt in deze track een beetje melancholiek over in een rustige en fraaie setting van piano en strijkers. Meer tracks op dit album hebben die wat meer ingetogen en toch ook prettig orkestrale kleuring.
De langste track van het album is 'It's about '68 / He's Gone'. De track heeft opnieuw die licht dreigende kleuring, waarin het dreigende motief terugkomt. De laatste halve minuut zweept Shaiman het orkest nog even flink op in diezelfde dreiging, met daar doorheen een soort heroïsche klanken van schallend koper. En in 'Air Force One' begint Shaiman met prachtige symfonische klanken, waarna hij het arrangement iets terugneemt naar een meer dramatische kleuring.

Ook mooie ingetogen en meer emotionele muziek ontbreekt niet, maar komt vooral in de tweede helft van de score voor, in tracks als 'Funeral on TV', waarin de piano deels solo een hoofdrol speelt, en zeker ook in 'The Oval Office'. De voorlaatste track 'The Speech' is ook zo'n fraaie track, die wat meer vol orkestraal wordt ingezet en die naar het einde in een heerlijke climax uitloopt, compleet met koperblazers en snare-drums.
De laatste track laat opnieuw het mooie hoofdthema van de film horen in een aangename vol orkestrale uitvoering. Na een minuut neemt de piano het even over, maar de muziek loopt daarna prachtig orkestraal en ingetogen naar het einde.

Kortom, met zijn muziek voor de biopic LBJ heeft Marc Shaiman een uitstekend bij de film passende score gecomponeerd. Het gevolg is wel dat de muziek vooral een nogal dramatische en licht dreigende kleuring heeft meegekregen, die weliswaar prima beluisterbaar is, maar niet altijd even fraai in het gehoor ligt. Shaiman heeft een mooie themamelodie gecomponeerd, maar dat is dan wel erg afhankelijk van de kleuring van het arrangement. In de meer hoopvolle, majeure setting is dit prachtig, vooral wanneer koperblazers op piano en strijkers worden gezet, maar in de meer dreigende setting komt die melodie wat mager uit de verf. Daarmee is deze score qua aangename beluisterbaarheid toch wat magerder, ondanks de uitstekende en passende arrangementen. De waardering als luisterscore komt daarmee op 73 uit 100 punten.