Che C'Entriamo noi con la Rivoluzione?

De Spagetti-western-comedy Che C'Entriamo noi con la Rivoluzione? (Wat doen we hier eigenlijk midden in de revolutie?) uit 1972 is van de Italiaanse regisseur Sergio Corbucci. Samen met Sergio Leone hoort hij bij de bekendste Italiaans Western-regisseurs.
Het verhaal speelt zich af in Mexico, waar een theatergezelschap belandt, onder leiding van Guidi. Hier raakt hij bevriend met de priester van een missiepost. Rebellen verbergen echter wapens in de attributen van het gezelschap, zodat die veilig op de juiste plek belanden. Maar soldaten van de regering komen daar achter en dan beginnen de problemen pas echt en vragen de leden van het gezelschap zich af hoe ze ooit midden in zo'n revolutie terecht zijn gekomen...

De muziek voor deze comedy is van Ennio Morricone, die daarvoor al vaker met regisseur Corbucci heeft samengewerkt.
Dat de film een comedy is, dat is duidelijk aan de muziek te horen. Morricone heeft de muziek een soort luchtigheid gegeven die hij gedurende de hele score volhoudt. Met gitaar, banjo, piano en menselijke geluiden wordt er een zekere flair in de muziek gelegd, terwijl het eigenlijk maar een beetje voortkabbelt. In veel van zijn westernscores komen dergelijke motieven en arrangementen voor, maar deze score bestaat vrijwel volledig uit deze soort muziek.

De muziek is gemaakt met een beperkt orkest, maar wel met heel veel verschillende instrumenten, want je hoort van alles voorbij komen. En veel van die instrumenten worden dan vaak solo ingezet. Zo wordt het 'Tema di Albino primo' gespeeld door een akoestische gitaar, een cornet, een fagot en een banjo. En zo komen meer tracks voorbij met een beperkte instrumentatie in wat vreemde combinaties of zelfs met soms wel erg vreemd klinkende instrumenten.
Een veel voorkomend 'instrument' is de mens. Zowel met neuriënde geluiden als gezang, valt daarnaast vooral het gefluit op dat Morricone in veel tracks gebruikt. Die geluiden versterken vooral het comedy-karakter van de score. Een minder aansprekend menselijk geluid is wanneer de zangers een soort badeend nabootsen. Vooral in de track 'Finale Trantella Prima' is dit toch wel erg irritant, met name in combinatie met het typerende geluid van een elektronisch klinkend ritmisch hol snaargeluid, dat ook in meer tracks voorkomt.

De hele score is rustig van toon, zelfs een beetje soft, met een soort laid-back kleuring, die na verloop van tijd toch wel wat eentonig wordt. De meeste tracks hebben steeds dezelfde sfeer en melodielijnen, die allemaal niet heel erg aansprekend zijn. Daarbij helpt de beperkte instrumentatie niet mee. En ook de menselijke klanken maken de muziek niet fraaier, integendeel, sommige tracks zijn ronduit irritant.
Waar Morricone voor andere Westernscores vaak mooie orkestrale muziek gecomponeerd heeft, met prachtige vioolpartijen, is dat voor Che C'Entriamo noi con la Rivoluzione? helemaal niet het geval. Wat dat betreft is dit een score waarin Morricone zich van een heel andere kant laat zien, hoewel de klanken die hij toepast ook al in andere scores te horen waren. Maar nu houdt hij dit een hele score lang vol en dat is toch wat veel van het goede. Wel is overigens duidelijk de handtekening van Morricone in de muziek te beluisteren. Maar de waardering voor deze score komt niet hoger dan 61 uit 100 punten.