Miss Peregrine's Home For Peculiar Children


La-La Land Records 14/10/2016 CD - 限量版 (0826924141328)
电影 电影发行: 2016
 

现在订阅!

保持更好的信息,并访问收藏家信息!





 

# 跟踪   持续时间
1.Miss Peregrine's Home for Peculiar Children2:46
2.Bedtime Stories2:11
3.Arrival At The Island2:26
4.A Place Like This1:43
5.Squirrel Rescue2:31
6.Enoch's Dolls2:47
7.Projecting Dreams1:45
8.The Augusta5:24
9.I'll Be Here Forever2:32
10.Barron's Experiment5:36
11.Barron Revealed2:45
12.Surprise Visitor4:52
13.Hollow Attack5:24
14.Raising The Augusta2:09
15.Blackpool2:37
16.Standoff At Blackpool Tower3:15
17.Handy Candy3:28
18.Ymbrynes, Ymbrynes, Here I Come4:08
19.Peculiars Vs. Wights3:28
20.Two Jakes2:17
21.Go To Her6:16
 70:19
提交您的评论 隐藏其它语言的评论

 

Miss Peregrine's Home For Peculiar Children - 10/10 - 评论 Sander Neyt, 提交于 (荷兰人)
Tim Burton. Een regisseur met een klaarblijkelijke visie. Het is niet voor iedereen weggelegd, maar deze recensent vind hem nog steeds één van der betere regisseurs van deze generatie. Al moeten we allen wel toegeven dat hij een beetje zijn flair verloren heeft. Visueel ziet zijn werk er nog steeds geweldig uit. Maar verhaalgewijs gaat hij soms de dieperik in. Alice in Wonderland was zo'n typisch voorbeeld. Wat we veelal vergeten is dat Burton een grondlegger is van het zogenaamde heruitvinden van een verhaal. Dat begon in 2001 met The Planet Of The Apes en dat doordrenkt zijn verdere oeuvre. Daarom was ik ook een beetje benauwd voor zijn nieuwste film. Miss Peregrine's Home For Peculiar Childeren (mondjevol he). Het is gebaseerd op het eerste boek van een serie dat niet gekend was door deze recensent. Eerlijkheidshalve moet gezegd worden, ik was aangenaam verrast door deze film. Niet alleen ziet het er prachtig uit, ik werd vanaf de eerste moment meegezogen door het verhaal. Er kwam kritiek op het feit dat het een Fantasy versie zou zijn van X-Men, en ja, er zijn gelijkenissen, maar dat is de schuld van de schrijver Ransom Rigg. Fascinerend is het feit dat de schrijver wel met een zeer origineel verhaal kwam, enkel en alleen door het zien van de oude en ietwat vreemde foto's.
Wat mij ook meteen in de film trok, was de muziek. En vreemd genoeg is deze niet door Danny Elfman gecomponeerd. Elfman is sinds jaar en dag de vaste huiscomponist van Tim Burton en was initieel ook aangekondigd als de componist van deze film. Het was dan ook een schok voor de filmmuziek gemeenschap dat Elfman vervangen werd door twee componisten namelijk Mike Higham en Matthew Margeson. Margeson is vooral bekend door zijn samenwerking met Henry Jackman voor de films van Matthew Vaughn, zoals de Kingsman films en uiteraard Kick-Ass. Highman is eigenlijk een leek in het componeren en het was voor mij een groot raadsel waarom Burton net hem koos. Tot het moment dat ik zijn filmografie bekeek. Hij was de muziekproducer of editor bij vele Burton films, dus de twee kennen elkaar maar al te goed en daardoor was Higham een logische keuze omdat deze componist wist wat voor muziek er in een Burton film moest komen. Het enige nadeel van deze twee vrijwel onbekende componisten is dat ze geen uitgesproken stijl hebben zodat we een beetje moeten gissen wie wat geschreven is.

Dat terzijde. Al vanaf de eerste noot, wisten we wat Burton zijn opdracht was. Schrijf een score zoals Danny Elfman het zou doen en de twee componisten hebben misschien de meest Elfmanesque score geschreven sinds Alice In Wonderland.
Sfeer is de sleutel van deze score! Want de muziek schuift geen memorabel hoofdthema naar voor. En dat is niet in de slechte zin. Deze muziek heeft geen uitspringend hoofdthema nodig omdat het gewoon zo goed zit. De openingstrack van het album begint op een duistere manier. Zwaar pulserende cello's brengen meteen het thema van de villain Mr Barron. Het klinkt heel onheilspellend en je bent meteen in de sfeer van het album. Op de achtergrond beginnen de typische belletjes te rinkelen, samen met een mooie harp solo. Als dan de synthesizers erbij komen, weet je dat het duo aan het opbouwen zijn. En dan beginnen de strijkers het tweedelig hoofdthema te spelen. Het is een langgerekt en zeer mysterieus thema geworden en het vat de film perfect samen. De componisten bouwen het orkest verder op en het wordt allemaal heel duister, heel onheilspellend. Het zorgt ervoor dat je als luisteraar gewoon verder wilt luisteren. Het enige minpunt van de track is dat het zeer abrupt stopt, maar als je de film hebt gezien, is dat net de humor van de gehele zaak.
Bedtime stories is een zeer mooie en rustig kabbelende track geworden. De piano speelt het hoofdthema nog eens op een mooie fragiele manier, om tussendoor eens een flard van het liefdesthema naar voren te brengen. Het wordt nog zeer fragmentarisch gespeeld op de piano op een bedje van de harp (persoonlijk vind ik dat geweldig dat de harp nog eens een prominente rol krijgt in een score). Na dit mooie intermezzo deint de track rustig uit.
Buiten deze twee thema's (en dat van de Augusta, maar dat is voor het actie gedeelte van deze review) is er beduidend weinig thematisch materiaal te vinden in deze score. Maar zoals reeds al aangekondigd is dit niet echt nodig.
In Squirell Rescue halen de componisten wel degelijk alles uit de kast. Net zoals vele tracks begint het zeer rustig. Ergens verwacht je dat het een saaie underscore track zal worden, maar dan halen de componisten alles uit de kast. De piano speelt een zeer mooi motief geaccompagneerd met de nodige synthesizers om daarna uit te monden in een zeer mooie solo voor de dwarsfluit op een bedje van een mooi crescendo van de strijkers. Het duurt misschien niet lang dat mooie stukje, maar het is zeker een hoogtepunt van de score.

Maar waar blinkt deze score het meeste in uit, namelijk zijn actie. In Augusta krijgen we al een glimp van de genialiteit die we te horen gaan krijgen op de rest van het album. Hier halen de componisten alles uit de kast. De strijkers beginnen zacht hun crescendo, je krijgt het kort motiefje te horen van Miss Peregrine zelf. Het geweldige koor komt erbij en je krijgt het thema van de Augusta in zijn volle glorie te horen. Het is bombastisch, het is groots, het is geweldig. Naarmate de track voortkabbelt, wordt de instrumentatie en het koor gretiger gebruikt en als op 1:33 het koor de melodie ten volle begint mee te zingen, hebben we niet alleen een moment van kippenvel, maar wel een moment van pure verwondering. Daarna bouwt de track zich verder op tot een hoogtepunt van jewelste!
Deze trend wordt veelal in de actietracks gebruikt. Het begint allemaal relatief rustig waarna de componisten opbouwen om dan met een culminatie te komen van jewelste. Dit is melodieuze actie die een filmmuziek liefhebber graag hoort.
Hollow Attack is misschien wel de beste actietrack van het album. Hierbij hoor je perfect dat zelfs het minimale aan thematiek de componisten niet belet om hun thema's te gebruiken in een kader van orkestraal geweld en een geweldig koor dat prominent aanwezig is.
De enige flater van het actiegedeelte is misschien wel Handy Candy. Het is een soort jaren 70 rave versie van de thema's die de componisten hebben geschreven. Perfect werkend voor de film, op album is het iets minder. Niet dat het slecht gecomponeerd is, het is gewoon niet echt mijn ding.
Wie nog niet door heeft dat ik deze score adoreer, die zullen na deze volgende paragraaf vol positieve superlatieven het wel weten. Want ik heb bewust één track achterwege gelaten. Niet omdat het niet goed is, integendeel. Na een prachtige sfeervolle score, met geweldige actie en een zeer emotioneel einde in Two Jakes hebben we nog één laatste track. Namelijk Go To Her. En wat voor een track! De piano opent de track. Het liefdesthema wordt gespeeld op een bedje van zachte deinende strijkers. De houtblazers en piano wisselen elkaar op een mooie manier af. Zo gaat de track rustig verder. Op het eerste gehoor zal je denken, zo speciaal is het niet! Wacht maar tot de pulserende crescendo zijn opwachting maakt. De piano geeft de aanleiding, waarna het Peregrine motiefje terug even opduikt en daar uit de diepte beginnen te strijkers naar boven te komen om al een eerste hoogtepunt naar boven te duwen. En het is dit mensen. Dit is de beste minuten filmmuziek van 2016 die mijn niet al te nederige oren gehoord heeft dat jaar. De pulserende strijkers zijn nooit meer weg te denken uit deze track terwijl het liefdesthema steeds naar boven wilt komen. Eerst rustig door de cello ( die er geweldig tussen is gemixt). Als we dan het liefdesthema eindelijk in zijn volle glorie horen, denk je dat de track gedaan is. Niets is minder waar. We krijgen nog met koor gedrenkte epische versie te horen van het hoofdthema. En het is eigenlijk hier dat je het hoofdthema voor het eerst te horen krijgt in zijn volle glorie. Een geweldige zet van de componisten. Al de voorgaande versies was slechts een voorproefje van dit episch meesterwerk!

Is er een reden om deze score niet aan te schaffen? In mijn opinie heel weinig. Ben je geen Elfman fan, zou ik deze ook niet aanschaffen want al heeft hij deze muziek niet geschreven, zijn stijl zit doordrenkt in deze muziek. Het feit dat twee redelijk onbekende componisten een betere score afleveren dan Elfman waarschijnlijk zou gedaan hebben, is op zich al een unicum. Ook herbergt deze in mijn ogen de beste filmmuziek van 2016, en het is mijn favoriete muziek geworden voor een Burton film! Het is een schande dat deze muziek een beetje onder de radar is verdwenen. Maar heb je hem nog niet geluisterd, geef het een kans. Je gaat er geen spijt van hebben!


报告错误或发送给我们附加信息!: 登录

 



更多