Altamira
| # | 跟踪 | 艺术家/作曲家 | 持续时间 |
|---|---|---|---|
| 1. | Altamira | Evelyn Glennie and Mark Knopfler | 2:59 |
| 2. | Maria | Evelyn Glennie and Mark Knopfler | 3:33 |
| 3. | Dream Of The Bison | Evelyn Glennie and Mark Knopfler | 2:52 |
| 4. | By The Grave | Mark Knopfler | 2:00 |
| 5. | Onward | Evelyn Glennie and Mark Knopfler | 2:01 |
| 6. | Marcelino's Despair | Mark Knopfler | 2:27 |
| 7. | Farewell To The Bison | Evelyn Glennie and Mark Knopfler | 2:21 |
| 8. | This Is Science | Evelyn Glennie and Mark Knopfler | 1:59 |
| 9. | Glory Of The Cave | Evelyn Glennie and Mark Knopfler | 2:07 |
| 10. | Farewell To Altamira | Evelyn Glennie and Mark Knopfler | 3:34 |
| 25:52 |
提交您的评论
隐藏其它语言的评论
De Spaanse film Altamira is een biografische film over de ontdekking van de beroemde grotten van Altamira. De regie was in handen van Hugh Hudson, die op z'n tachtigste nog deze film maakte. Hij is vooral bekend geworden van zijn films Chariots of Fire en Greystoke. De film is echter wat mager ontvangen door de critici.
Het verhaal speelt rond 1879 en draait om de amateur-archeoloog Marcelino Sanz de Sautuola (Antonio Banderas), die bij toeval op zijn terrein de toegang tot een grot vindt. Een groot rotsblok verspert echter de verdere doorgang. Zijn jonge dochter Maria weet echter dieper in de grot te komen en ze ontdekt op de rotswanden unieke prehistorische grotschilderingen. Maar jaloerse collega archeologen ontkennen de echtheid en het belang van hun ontdekkingen en Marcelino moet vechten voor erkenning...
De muziek bij de film is van Mark Knopfler, de bekende zanger en gitarist bij de wereldberoemde band Dire Straits, maar ook van solo projecten, waaronder ook filmscores, zoals voor Cal en Local Hero. De percussie van Knopfler's muziek voor Altamira is van de hand van Evelyn Glennie, die al sinds haar elfde jaar doof is, wat haar echter niet tegengehouden heeft om de top in de muziekwereld te bereiken.
Als je de score beluistert weet je gelijk dat Mark Knopfler hier achter zit. Het aangename lichte en heldere getokkel op de Spaanse gitaar dat veel tracks siert is fraai, hoewel de begeleiding op keyboard vaak wel wat eenvoudig is. Af en toe hoor je wat andere instrumenten voorbij komen, zoals cello, hobo of fluit.
Knopfler maakt melodieuze muziek, die overwegend prettig in het gehoor ligt. Glennie verzorgt daarbij de percussie, maar verwacht geen heftige of opvallende uitbarstingen, want wat er aan percussie hoorbaar is, dat is toch wel erg beperkt en soms zelfs nauwelijk hoorbaar. Vooral de marimba wordt door Glennie bespeeld en dan vaak op een hoog ritmische manier, zodat het geluid mooi aaneengesloten klinkt en niet als 'echte' geslagen percussie. Vooral in de openingstrack in een track als 'Onward' klinkt die marimbamuziek erg fraai.
Knopfler heeft een fraai thema gecomponeerd, die je steeds weer terughoort in de verschillende tracks. Daarnaast werkt de prettige tokkelende stijl van Knopfler ook als een soort thema.
Het album bevat twee opvallende tracks. De beide tracks 'Dream of the Bison' en 'Farwell to the Bison' zijn eigenlijk meer een soort vreemde ingetogen soundscape dan echte muziek. De geluiden in beide tracks ruisen en kabbelen wat voort in een soort afstandelijke etherische kleuring, zonder enige melodie. Deze hoofdzakelijk door Glennie gemaakte muziek met raspende en schrapende geluiden geeft dan ook in het geheel van het album een nogal vreemde afwisseling. In de film speelt deze muziek tijdens nachtmerries van dochter Maria, wat dan ook de reden is van deze wat aparte muziek.
Van de overige tracks staan sommige in een wat mineure setting, wat toch iets minder aanspreekt. Eigenlijk zijn alle tracks nogal aan de ingetogen kant, met melodielijnen en kleuringen die tamelijk dicht bij elkaar liggen. Daardoor is het beluisteren van dit album toch minder gevarieerd dan gedacht, ondanks dat Knopfler's getokkel op de gitaar fraai is. Maar het album bevat nauwelijks verrassingen en geen positieve uitschieters, eigenlijk alleen twee negatieve.
Kortom, met Altamira hebben Mark Knopfler en Evelyn Glennie een score neergezet die op zich fraai is, maar zeker niet opvallend of verrassend. Knopfler's gitaarwerk is mooi, zoals altijd. De underscore is harmonieus, maar wat simpel. Daarbij is de percussie van Glennie nauwelijks opvallend en valt dit vrijwel geheel weg in de underscore, terwijl de soundscapetracks die ze gemaakt heeft niet erg in de smaak vallen. Nog een minpuntje is dat het album slecht ruim 25 minuten duurt. Al met al komt de waardering op 71 uit 100 punten.
Het verhaal speelt rond 1879 en draait om de amateur-archeoloog Marcelino Sanz de Sautuola (Antonio Banderas), die bij toeval op zijn terrein de toegang tot een grot vindt. Een groot rotsblok verspert echter de verdere doorgang. Zijn jonge dochter Maria weet echter dieper in de grot te komen en ze ontdekt op de rotswanden unieke prehistorische grotschilderingen. Maar jaloerse collega archeologen ontkennen de echtheid en het belang van hun ontdekkingen en Marcelino moet vechten voor erkenning...
De muziek bij de film is van Mark Knopfler, de bekende zanger en gitarist bij de wereldberoemde band Dire Straits, maar ook van solo projecten, waaronder ook filmscores, zoals voor Cal en Local Hero. De percussie van Knopfler's muziek voor Altamira is van de hand van Evelyn Glennie, die al sinds haar elfde jaar doof is, wat haar echter niet tegengehouden heeft om de top in de muziekwereld te bereiken.
Als je de score beluistert weet je gelijk dat Mark Knopfler hier achter zit. Het aangename lichte en heldere getokkel op de Spaanse gitaar dat veel tracks siert is fraai, hoewel de begeleiding op keyboard vaak wel wat eenvoudig is. Af en toe hoor je wat andere instrumenten voorbij komen, zoals cello, hobo of fluit.
Knopfler maakt melodieuze muziek, die overwegend prettig in het gehoor ligt. Glennie verzorgt daarbij de percussie, maar verwacht geen heftige of opvallende uitbarstingen, want wat er aan percussie hoorbaar is, dat is toch wel erg beperkt en soms zelfs nauwelijk hoorbaar. Vooral de marimba wordt door Glennie bespeeld en dan vaak op een hoog ritmische manier, zodat het geluid mooi aaneengesloten klinkt en niet als 'echte' geslagen percussie. Vooral in de openingstrack in een track als 'Onward' klinkt die marimbamuziek erg fraai.
Knopfler heeft een fraai thema gecomponeerd, die je steeds weer terughoort in de verschillende tracks. Daarnaast werkt de prettige tokkelende stijl van Knopfler ook als een soort thema.
Het album bevat twee opvallende tracks. De beide tracks 'Dream of the Bison' en 'Farwell to the Bison' zijn eigenlijk meer een soort vreemde ingetogen soundscape dan echte muziek. De geluiden in beide tracks ruisen en kabbelen wat voort in een soort afstandelijke etherische kleuring, zonder enige melodie. Deze hoofdzakelijk door Glennie gemaakte muziek met raspende en schrapende geluiden geeft dan ook in het geheel van het album een nogal vreemde afwisseling. In de film speelt deze muziek tijdens nachtmerries van dochter Maria, wat dan ook de reden is van deze wat aparte muziek.
Van de overige tracks staan sommige in een wat mineure setting, wat toch iets minder aanspreekt. Eigenlijk zijn alle tracks nogal aan de ingetogen kant, met melodielijnen en kleuringen die tamelijk dicht bij elkaar liggen. Daardoor is het beluisteren van dit album toch minder gevarieerd dan gedacht, ondanks dat Knopfler's getokkel op de gitaar fraai is. Maar het album bevat nauwelijks verrassingen en geen positieve uitschieters, eigenlijk alleen twee negatieve.
Kortom, met Altamira hebben Mark Knopfler en Evelyn Glennie een score neergezet die op zich fraai is, maar zeker niet opvallend of verrassend. Knopfler's gitaarwerk is mooi, zoals altijd. De underscore is harmonieus, maar wat simpel. Daarbij is de percussie van Glennie nauwelijks opvallend en valt dit vrijwel geheel weg in de underscore, terwijl de soundscapetracks die ze gemaakt heeft niet erg in de smaak vallen. Nog een minpuntje is dat het album slecht ruim 25 minuten duurt. Al met al komt de waardering op 71 uit 100 punten.