Dolphin Tale

De Amerikaanse familiefilm Dolphin Tale vertelt het waargebeurde (maar bijgeschaafde en geromantiseerde) verhaal van de dolfijn 'Winter', die in 2005 werd gered nabij de kust van Florida. In de film speelt Winter z'n eigen hoofdrol. De film is geregisseerd door Charles Martin Smith (The Untouchables, Deep Impact). Deze mooie en aangename film is door de critici goed ontvangen en was ook bij het bioscooppubliek behoorlijk succesvol. Vanwege dat succes is er een tweede deel van uitgebracht, opnieuw geregisseerd door Smith.
Het verhaal draait om Sawyer Nelson (Nathan Gamble), een 11 jarige, wat vereenzaamde jongen. Zijn oudere neef Kyle (Austin Stowell) is z'n beste vriend, die een goede wedstrijdzwemmer is en daarmee ooit prijzen hoopt te winnen. Als Sawyer op het strand een visser bezig ziet om een dolfijn uit een net bevrijden gaat hij de man helpen. De dolfijn wordt naar het zeedierenhospitaal gebracht, waar de dolfijn de naam Winter krijgt. Dan blijkt z'n staartvin zo beschadigd dat deze moet worden geamputeerd. Tot overmaat van ramp komt het bericht dat Kyle in het leger slachtoffer van een explosie is geworden en nooit meer kan zwemmen. Als Sawyer en z'n moeder (Ashley Judd) hem opzoeken ontmoeten ze ook dokter McCarthy (Morgan Freeman), die bezig is met een prothese voor Kyle. Sawyer vertelt hem dat Winter zonder staartvinprothese niet overleven kan. McCarthy is bereid om te kijken of die mogelijkheid er is. Dan is er ook nog een zware storm die het zeedierenhospitaal aan de rand van de afgrond brengt...

De muziek bij dit mooi verfilmde verhaal is van Mark Isham, die er een aangename, warme score voor componeerde, zoals het hoort bij een familiefilm.
Isham, die veel meer bekendheid heeft als componist van meer donkere soundscape-achtige, elektronische thrillermuziek, heeft deze score gecomponeerd in een mix van orkestrale en elektronische muziek. In eerdere jaren had hij ook al een paar goed ontvangen scores geschreven voor familiefilms als Fly Away Home en Racing Stripes en de score voor Dolphin Tale ligt een beetje in diezelfde sfeer. Opvallend is wel dat dieren in al die films een hoofdrol spelen. En uiteraard ligt ook een vergelijking met Free Willy voor de hand, waarvan de score geschreven is door Basil Poledouris. En waar Poledouris zijn orkestrale muziek stevig oppompte met elektronische klanken, tot soms bijna bombastische proporties, doet Isham hier juist rustig aan en houdt hij de muziek behoorlijk aan de lichte en intiemere kant.

Waar in veel van Isham's scores de elektronische muziek het belangrijkste aandeel daarin levert, is dat hier juist omgekeerd. De orkestrale klanken hebben duidelijk de overhand en worden op diverse plaatsen aangevuld met elektronische. Vooral wanneer de muzikale kleuring wat donker en spannend wordt, neemt het aandeel elektronische muziek toe. Een paar tracks kennen die wat meer spannende sfeer. Dat zorgt overigens wel voor de nodige variatie, want verreweg de meeste tracks zijn veel harmonischer gearrangeerd.

Door die harmonie in veel tracks is de muziek van deze score aangenaam om naar te luisteren. Met name strijkers en houtblazers spelen een belangrijke rol. Maar ook wat steviger percussie en koperblazers komen op deze score voorbij, vooral wanneer de muziek naar een fraaie climax loopt, maar dan zitten we al flink richting het einde van de score.
In het begin van de score schetst de muziek een sfeer van rust en kalmte, met slechts af en toe een wat steviger uithaal. Isham past dan wat voorzichtige effecten toe die allicht doen denken aan het water waarin de dolfijn rustig rondzwemt of Kyle zwemt. De muziek kabbelt letterlijk dan wat traag voort, waardoor zomaar een gevoel van saaiheid kan ontstaan, terwijl de muziek op zich heel aangenaam klinkt. Eigenlijk pas vanaf halverwege de track 'Sawyer and Winter' komt er wat meer pit in de muziek en de tweede helft van deze track is dan ook een van de fraaiere gedeelten van deze score, die vanaf dat moment duidelijk aan intensiteit toeneemt.

'The Coming Storm' is een track die aanvankelijk begint met een flinke spanningsopbouw. Maar vanaf halverwege (als in de film de gevolgen duidelijk worden) vertraagt en verstilt de muziek tot een niveau waarin de tragiek bijna hoorbaar is.
Een paar tracks steken er echt bovenuit, met name wanneer het orkest vol ingezet wordt met erg fraaie symfonische muziek. Vooral een track als 'Swim' levert zo een paar prachtige momenten op in een van de mooiste tracks van de score, met grootse uitbarstingen van het volle orkest. Maar ook 'Winter's a News Story' en de 'End Credits' zijn bijzonder aangenaam om te beluisteren.

De themamelodie die Isham voor de film heeft gecomponeerd is zonder meer heel aardig en ook de daarvan afgeleide melodieën doen het goed, vooral in de arrangementen zoals die in deze score ten gehore worden gebracht. Maar met iets pittiger melodieën had er duidelijk meer in gezeten.

Kortom, met Dolphin Tale heeft Mark Isham een overwegend aangename score gecomponeerd. De muziek is vooral orkestraal opgezet en wordt geregeld met elektronische klanken ondersteund. Verreweg de meeste muziek is fraai harmonisch gearrangeerd, waardoor de muziek een warm gevoel geeft. Vooral verder in de tweede helft van de score, waar de orkestraties steviger en voller worden klinkt de muziek erg goed. In de vele rustiger momenten is de muziek vaak echter wat aan de saaie kant. Ook zijn de melodiën wat aan de magere kant, maar een aantal prachtige arrangementen maken daarin veel goed. De waardering is dan ook heel behoorlijk met 75 uit 100 punten, wat net een 8 oplevert.