American Hero
现在订阅！
保持更好的信息，并访问收藏家信息！
保持更好的信息，并访问收藏家信息！
| # | 跟踪 | 持续时间 | |
|---|---|---|---|
| 1. | American Hero | ||
| 2. | At The Scene | ||
| 3. | Results | ||
| 4. | I’m So Sorry | ||
| 5. | Party Hard | ||
| 6. | Never Better | ||
| 7. | F*ck Off | ||
| 8. | Go Faster | ||
| 9. | Stolen Booze | ||
| 10. | You See, Don’t You? | ||
| 11. | School Run | ||
| 12. | Melvin! | ||
| 13. | Ride |
提交您的评论
隐藏其它语言的评论
Dit is de 14e recensie uit de Lorne Balfe serie.
Vorige: 12 Strong
Volgende: 6 Underground
De Brits-Amerikaanse film American Hero is geregisseerd door Nick Love (The Business, Outlaw, The Sweeney), die ook het verhaal schreef. De film is een soort superheld-komedie en is door de critici nogal gemengd ontvangen. Vanwege de beperkte kosten van de film, was deze nog redelijk succesvol aan de kassa's van de bioscopen en werd het geen flop.
Het verhaal draait om Melvin (Stephen Dorff), die flink aan de alcohol en drugs zit en daarom half in de goot leeft. Hij heeft een zoon, maar zijn ex heeft hem uit de ouderlijke macht laten ontzetten. Zijn vriend Lucille (Eddie Griffin) is een Vietnam-veteraan die in een rolstoel zit en zijn best doet hem van zijn verslavingen af te helpen. Melvin heeft echter licht telekinetische gaven en een leraar op een buurtschool doet regelmatig testjes bij hem. Zijn gave zorgt er ook voor dat hij wat geld verdient voor zijn verslavingen, hoewel Lucille regelmatige de plaatselijke dealer ter verantwoording roept. Maar na een volgend feestje komt Melvin in het ziekenhuis bij zinnen...
De muziek bij deze dramakomedie annex superheldenfilm is van Lorne Balfe. Daarmee zou je een score verwachten vol met effecten en grootse klanken, die dan vooral op elektronische leest geschoeid zouden zijn. Maar niets is minder waar. Balfe heeft juist een heel intieme, minimalistische score gecomponeerd.
De piano speelt in deze korte score een hoofdrol en krijgt regelmatig een lichte ondersteuning van wat elektronische klanken en soundscape-achtige geluiden. Maar de melodieën worden vrijwel geheel gespeeld op de piano. Daarbij staat die piano in een wat neutrale toonsetting. De muziek staat niet in mineur, maar zeker ook niet in majeur, waardoor er niet een specifieke kleuring in de muziek aanwezig is. Eigenlijk is het pianospel vooral een beetje verhalend. Daarbij heeft de piano geen warme klankkleur, eerder een wat koele, soms wat waterige kleuring.
Soms doet de stijl van het pianospel een beetje aan die van Craig Armstrong denken of juist aan Philip Glass, maar meestal heeft Balfe er een eigen draai aan gegeven. De begeleiding van klanken en geluiden werkt daar overigens ook aan mee. Die begeleiding bestaat vaak uit niet meer dan wat constante tonen of klanken, soms aangevuld met wat aparte effecten. Slechts een enkele keer heeft de begeleiding een duidelijke eigen inbreng naast de piano, zoals in de track 'Party Hand'. Soms ook nemen de elektronische klanken de muziek helemaal over en valt de piano volledig weg. Die momenten hebben overigens een nogal nadrukkelijke soundscape-kleuring van effecten en geluiden, zonder noemenswaardig melodieus te zijn, zoals de irritante klanken in de tweede helft van de track 'Fuck Off' en in 'Stolen Booze', de langste track van het album.
De film heeft vooral ook de nodige komische kanten, maar die komen in de score nauwelijks naar voren, althans ze vallen niet op als horend bij komische scenes in de film. Meestal is de muziek bij komische scenes in films niet echt genietbaar, vanwege het hoge deuntjesgehalte in staccato-stijl. Balfe heeft daar op dit album kennelijk geheel vanaf gezien.
Het album sluit af met de track 'Ride', die begint met het pianothema van de film, maar bijna halverwege nemen de elektronische klanken het helemaal over, waarbij die klanken ineens zelfs heel aardig harmonieus zijn en er zowaar nog iets van een melodieus motief naar voren komt.
Kortom, met zijn muziek voor American Hero heeft Lorne Balfe een score gecomponeerd die nogal minimalistisch van karakter is en waarbij verreweg het grootste deel van de muziek bestaat uit wat koele solo pianoklanken, regelmatig bijgestaan door wat beperkte elektronische begeleiding. De melodieën zijn nogal neutraal getoonset en spreken niet echt tot de verbeelding. Ook de begeleiding blijft meestal nogal op de achtergrond, maar wanneer de elektronische klanken naar de voorgrond komen blijken ze vaak te zijn verworden tot geluiden en effecten die totaal niet aanspreken. Alleen in de laatste track is dat andersom. De waardering voor deze korte score van Balfe van nog geen 24 minuten komt daarmee op 61 uit 100 punten.
Vorige: 12 Strong
Volgende: 6 Underground
De Brits-Amerikaanse film American Hero is geregisseerd door Nick Love (The Business, Outlaw, The Sweeney), die ook het verhaal schreef. De film is een soort superheld-komedie en is door de critici nogal gemengd ontvangen. Vanwege de beperkte kosten van de film, was deze nog redelijk succesvol aan de kassa's van de bioscopen en werd het geen flop.
Het verhaal draait om Melvin (Stephen Dorff), die flink aan de alcohol en drugs zit en daarom half in de goot leeft. Hij heeft een zoon, maar zijn ex heeft hem uit de ouderlijke macht laten ontzetten. Zijn vriend Lucille (Eddie Griffin) is een Vietnam-veteraan die in een rolstoel zit en zijn best doet hem van zijn verslavingen af te helpen. Melvin heeft echter licht telekinetische gaven en een leraar op een buurtschool doet regelmatig testjes bij hem. Zijn gave zorgt er ook voor dat hij wat geld verdient voor zijn verslavingen, hoewel Lucille regelmatige de plaatselijke dealer ter verantwoording roept. Maar na een volgend feestje komt Melvin in het ziekenhuis bij zinnen...
De muziek bij deze dramakomedie annex superheldenfilm is van Lorne Balfe. Daarmee zou je een score verwachten vol met effecten en grootse klanken, die dan vooral op elektronische leest geschoeid zouden zijn. Maar niets is minder waar. Balfe heeft juist een heel intieme, minimalistische score gecomponeerd.
De piano speelt in deze korte score een hoofdrol en krijgt regelmatig een lichte ondersteuning van wat elektronische klanken en soundscape-achtige geluiden. Maar de melodieën worden vrijwel geheel gespeeld op de piano. Daarbij staat die piano in een wat neutrale toonsetting. De muziek staat niet in mineur, maar zeker ook niet in majeur, waardoor er niet een specifieke kleuring in de muziek aanwezig is. Eigenlijk is het pianospel vooral een beetje verhalend. Daarbij heeft de piano geen warme klankkleur, eerder een wat koele, soms wat waterige kleuring.
Soms doet de stijl van het pianospel een beetje aan die van Craig Armstrong denken of juist aan Philip Glass, maar meestal heeft Balfe er een eigen draai aan gegeven. De begeleiding van klanken en geluiden werkt daar overigens ook aan mee. Die begeleiding bestaat vaak uit niet meer dan wat constante tonen of klanken, soms aangevuld met wat aparte effecten. Slechts een enkele keer heeft de begeleiding een duidelijke eigen inbreng naast de piano, zoals in de track 'Party Hand'. Soms ook nemen de elektronische klanken de muziek helemaal over en valt de piano volledig weg. Die momenten hebben overigens een nogal nadrukkelijke soundscape-kleuring van effecten en geluiden, zonder noemenswaardig melodieus te zijn, zoals de irritante klanken in de tweede helft van de track 'Fuck Off' en in 'Stolen Booze', de langste track van het album.
De film heeft vooral ook de nodige komische kanten, maar die komen in de score nauwelijks naar voren, althans ze vallen niet op als horend bij komische scenes in de film. Meestal is de muziek bij komische scenes in films niet echt genietbaar, vanwege het hoge deuntjesgehalte in staccato-stijl. Balfe heeft daar op dit album kennelijk geheel vanaf gezien.
Het album sluit af met de track 'Ride', die begint met het pianothema van de film, maar bijna halverwege nemen de elektronische klanken het helemaal over, waarbij die klanken ineens zelfs heel aardig harmonieus zijn en er zowaar nog iets van een melodieus motief naar voren komt.
Kortom, met zijn muziek voor American Hero heeft Lorne Balfe een score gecomponeerd die nogal minimalistisch van karakter is en waarbij verreweg het grootste deel van de muziek bestaat uit wat koele solo pianoklanken, regelmatig bijgestaan door wat beperkte elektronische begeleiding. De melodieën zijn nogal neutraal getoonset en spreken niet echt tot de verbeelding. Ook de begeleiding blijft meestal nogal op de achtergrond, maar wanneer de elektronische klanken naar de voorgrond komen blijken ze vaak te zijn verworden tot geluiden en effecten die totaal niet aanspreken. Alleen in de laatste track is dat andersom. De waardering voor deze korte score van Balfe van nog geen 24 minuten komt daarmee op 61 uit 100 punten.