Quigley Down Under


Intrada (0720258700629)
电影 | 发布: 1990 | 格式: CD
 

现在订阅!

保持更好的信息,并访问收藏家信息!





 

# 跟踪   持续时间
1.Main Title3:17
2.The Fight4:57
3.Native Montage2:11
4.Marston's Murderers3:31
5.Cora's Story3:18
6.The Fire2:57
7.The Gift5:25
8.The Attack2:49
9.The Capture2:44
10.Freedom3:34
11.Matthew Quigley5:22
 40:04
提交您的评论 隐藏其它语言的评论

 

Quigley Down Under - 09/10 - 评论 Lammert de Wit, 提交于 (荷兰人)
De Australische westernfilm Quigley Down Under is geregisseerd door Australiër Simon Wincer (Free Willy, Crocodile Dundee in Los Angeles). Hij regisseerde voornamelijk tv-films en series en had een jaar eerder de Amerikaanse tv-miniserie Lonesome Dove geregisseerd. De film is in de pers echter wat mager ontvangen en was ook niet het gehoopte succes in de bioscopen, maar kwam wel uit de kosten.
Het verhaal draait om cowboy Matthew Quigley (Tom Selleck), die van Amerika naar Australië komt. Hij is een uitstekende scherpschutter, waarvoor hij een speciaal geweer heeft. Hij wordt ingehuurd door een zekere Marston (Alan Rickman), voor wie hij verwacht dingo's te moeten schieten. Maar Marston heeft andere plannen en wil dat hij Aboriginals gaat afschieten. Als Quigley dat niet wenst te gaan doen, wordt hij, samen met een vrouw die hij van een pak slaag gered heeft, in de droge en hete Outback gedumpt door mannen van Marston. Daar worden ze door Aboriginals gered en zijn ze getuige van andere mannen van Marston die Aboriginals vermoorden...

De muziek is van Basil Poledouris, die al eerder met Simon Wincer samenwerkte voor de succesvolle tv-serie Lonesome Dove en dat later opnieuw zou doen voor Free Willy.
De film is een soort Australische Western, en Poledouris weet die western-sfeer perfect te pakken.

Van de score is in 1990 dit Original Score Album uitgekomen. In 2006 kwam bij Prometheus een Expanded Edition uit, met bijna 2x zoveel muziek van Poledouris' score, en dat is zeer terecht. Zie Quigley Down Under voor de recensie van dat album.

Dit Original Score album opent met het hoofdthema voor Matt Quigley, wat een thema is dat erg prettig in het gehoor ligt en gedurende het album regelmatig in allerlei vormen terugkomt. Het begint allemaal met een solo klarinet, wat vervolgens aangevuld wordt door een tuba, waarna de banjo en diverse andere instrumenten erbij komen. Dit geeft een heerlijk los sfeertje in de muziek. Vervolgens komt ook het orkest erbij, waarmee de melodie op een mooie symfonische manier wordt voortgezet. Daarbij krijgt de vlotte melodie zelfs nog een soort van ragtime kleuring mee, en het westernsfeertje is compleet.

Een heel ander type track is 'The Fight', waarbij de titel doet vermoeden dat het een grimmige track is, maar niets is minder waar. Het blijft opgewekt en bijzonder aangenaam klinken. De muziek is hier zelfs aan de ingetogen kant, met een beperkt instrumentarium, hoewel later ook het orkest invalt.
Nog zo'n ingetogen track is 'Native Montage', waarin een dwarsfluit en getokkelde gitaar de hoofdrollen spelen. Maar ook de hobo en andere instrumenten laten zich horen op de melodie van het hoofdthema.
Dat wordt allemaal heel anders in 'Marston's Murderers', waar met pauken en lage koperblazers een beklemmende sfeer wordt neergezet. Maar binnen een minuut neemt het hoofdthema het al weer over, prachtig begeleidt door snelle banjoklanken. Halverwege past Poledouris een tempowisseling toe en vertraagt de muziek naar een ingetogen karakter, om de tragiek van de slachtoffers te benadrukken. Toch blijft ook dan de muziek erg aanspreken in die wat tragisch melancholieke kleuring, die zich voortzet in de volgende track. In 'Cora's Story' spelen altviool, hobo en getokkelde gitaar de melodie van Cora's thema in een prachtig hoopvol klinkend en heel ingetogen arrangement.

In de track 'The Fire' slaat de dreiging halverwege de track om in spanning, die Poledouris vol orkestraal en heftig aanzet, om vervolgens heel rustig met het melodietje van Matt Quigley op een wat folksy manier te eindigen.
'The Gift' is de langste track van het album en opnieuw een bijzonder fraaie en ingetogen track, waarin Cora's thema centraal staat. Eerst spelen strijkers, om daarna met alleen de altviool en getokkelde gitaar verder te gaan, waarbij op de achtergrond hoornklanken een tegenmelodie spelen. Prachtig. Heldere koperblazers nemen het vervolgens over, om daarna weer ingetogen verder te gaan. Tot slot eindigt de track mooi vol orkestraal met Quigley's thema, door koperblazers gespeeld.

Het orkest pak weer flink uit in 'The Attack', met spannende muziek die toch een erg optimistische en aangename sfeer heeft, wat versterkt wordt door de prettige melodieën en de banjo, die er een zekere luchtigheid aan geeft.
De spannende sfeer keert terug met de track 'The Capture', maar de hobo en de gitaarklanken zorgen toch steeds voor korte, wat luchtiger momenten. Toch is dit de meest spannende en daarmee minst aangename track van het album, maar wel goed voor de nodige variatie.
'Freedom' heeft een wat gemengde kleuring. Enerzijds wat ongemakkelijk, anderzijds toch ingetogen en hoopvol. Maar tegen het eind van de track komt er een militair heroïsche kleuring bij, die gelijk vrolijk stemt.

Het album sluit af met de track voor het hoofdpersonage, waarin het hoofdthema weer een grote rol speelt, in een opgewekt, bijna vrolijke setting, waaraan ook de gedeeltelijke ragtime kleuring prettig meehelpt. Maar ook ingetogen muziek komt voorbij, waarmee dit een fraaie en gevarieerde track is, en een waardige afsluiter van het album.

Kortom, met Quigley Down Under heeft Basil Poledouris een bijzonder fraaie score neergezet. Met een banjo, gitaar, viool, hobo en klarinet weet hij, samen het het orkest, een erg aangename westernsfeer neer te zetten. Met vlotte en prettige thema's heeft Poledouris veel muziek in die toch wel typerende westernstijl gecomponeerd. Een paar tracks op dit album zijn wat meer dreigend of spannend, maar houden toch een heel behoorlijke beluisterbaarheid en zijn goed voor de variatie. Verreweg de meeste muziek is echter fraai en optimistisch gekleurd, met enerzijds ingetogen, soms wat melancholieke muziek, maar evenzo vaak heerlijke vol orkestrale opgewektheid. Dat geeft daarmee een waardering van 91 uit 100 punten, evenveel als de Expanded score.


报告错误或发送给我们附加信息!: 登录

 



更多