Star Trek IV: The Voyage Home

Een vreemd ruimteschip is bezig om de aarde te belagen door stormen op te wekken en de zeeën te verdampen. De Enterprise heeft de taak om het tij te keren. Maar de bemanning kan geen contact met het vreemde ruimteschip leggen en weet niet hoe daarmee te communiceren. Ze besluiten om terug in de tijd te reizen naar, jawel, 1986. Daar treffen ze een wereld die de hunne niet is, met hun vreemde muziek en andere dingen. Wel komen ze erachter dat de geluiden van het vreemde ruimteschip overeenkomen met die van walvissen op aarde en ze weten die te ontcijferen, zodat ze met de vreemdelingen kunnen communiceren...

De score is van de hand van Leonard Rosenman, die het na Goldsmith en Horner mocht proberen. Waar de film voor een science-fiction film al vaak aanleunt tegen 'gewone' tegenwoordige aardse dingen, door de terugkeer in de tijd, doet de score dat ook. In de score ontbreekt volledig de magie van de science-fiction en de muziek is daarmee nogal alledaags geworden. Rosenman versterkt dit nog door jazzy thema's en gebruik van bv de saxofoon en andere instrumenten die niet zo direkt aan science-fiction gekoppeld worden. Daarbij zijn de orkestraties erg tam gebleven. Dat geldt niet voor alle tracks, maar de meeste hebben daar zeker last van. Memorabele thema's kom je niet tegen in deze vierde Star Trek score. Wel een aantal tracks die niet prettig beluisterbaar zijn, zoals Market Street, met een irritante percussie en jazzy melodie met blazers en snaarinstrumenten, wanneer de bemanning van de Enterprise in een gewone stad (LA) anno 1986 loopt. Met dergelijke tracks loopt deze score behoorlijk uit de pas in vergelijking met andere Star Trek scores, en dat is niet positief bedoeld.
Een aantal tracks zijn vrij simplistisch in hun melodie en instrumentatie en passen slecht in een groots opgezette Star Trek film. Ook comedy elementen zijn nogal eens tenenkrommend, zoals Hospital Chase, die niet bij de Star Trek serie passen. Ook in andere tracks komen die comedy-elementen soms terug. Niet fraai, niet passend.

Kortom, de keuze voor Rosenman om in de Star Trek serie deze score te maken is niet goed bevallen en voor het vijfde deel is dan ook niet voor niets weer een beroep gedaan op Goldsmith, om het niveau weer op een aanzienlijk hoger peil te brengen. Rosenman heeft met zijn bijdrage een van de zwakste scores van de hele serie afgeleverd, een score die erg gedateerd uitpakt en veel elementen bevat die niet passen in een verhaal dat toch vooral spannend en dramatisch bedoeld is.