Stay Tuned

De productiemaatschappij Morgan Creek had in eerste instantie Tim Burton op het oog om de Amerikaanse zwarte fantasie komedie Stay Tuned te regisseren, maar hij had andere verplichtingen. Daarop is Peter Hyams gevraagd om de klus te klaren. Maar de film werd maar matig ontvangen en is dan ook nogal een flop geworden.
Het verhaal draait om de tv-verslaafde Roy en z'n vrouw Helen. Hun huwelijk is niet meer wat het geweest is, mede als gevolg van zijn kijkgedrag, en in een ruzie slaat Helen de tv kapot. Maar niet veel later wordt er aangebeld en staat een verkoper van een geavanceerd satelliet-tv-systeem op de stoep. Die komt voor Roy natuurlijk als geroepen, vooral omdat het systeem afstandsbediening heeft én knipperende lichtjes én Dolby-kwaliteit geluid én 666 (!) extra kanalen. Die kanalen blijken vervolgens in staat om Roy en Helen in die tv-omgeving te trekken, waar ze in allerlei onmogelijke tv-shows een strijd moeten voeren om niet in de hel te belanden. Wie die strijd een hele dag weet te overleven, komt weer vrij, maar dat lukt bijna niemand...

De score voor Stay Tuned is van Bruce Broughton, die al twee keer eerder samenwerkte met Hyams voor de thrillers The Presidio uit 1988 en twee jaar later voor Narrow Margin. Hyams is niet de makkelijkste om mee te werken en veel componisten beperken die samenwerking dan ook tot een eenmalig avontuur. Maar Broughton kon blijkbaar voldoende flexibiliteit opbrengen om Hyams tevreden te stellen. Broughton zei al eens in een interview dat componisten een product leveren aan een klant. En de regisseur is de klant, die koning is en die je als componist op z'n wenken moet willen bedienen. Hij vertelde dat als een regisseur zou willen dat hij een cue achterste voren moest componeren, dat hij dat gewoon zou doen. Je levert immers als componist gewoon een zo goed mogelijk product dat aan de wensen van de klant, de regisseur, moet voldoen. Zo simpel is het, stelde Broughton. Vervolgens heb je niets meer over jouw muziek te vertellen en de regisseur kan ermee doen wat hij wil. Muziek die je als componist voor een specifieke scene hebt gecomponeerd, kan zomaar gebruikt worden bij een willekeurige andere scene, iets dat in Hollywood dan ook regelmatig gebeurt.

Van de film Stay Tuned is er in 1992 gelijk al een soundtrack-album uitgebracht. Hierop staan echter slechts twee tracks van de score van Broughton, naast acht hiphop- of dance-achtige rap-songs. In 2011 bracht Intrada echter een compleet score-album uit, waarop alleen muziek van Broughton te horen is.
Die muziek van Broughton is, evenals de film, nogal absurd en chaotisch gecomponeerd, met wilde actietracks en vreemde motieven. Maar door de score heen valt de componist vaak weer terug op het hoofdthema van de film. Dat hoofdthema kun je dan ook in in een aantal tracks horen, de ene keer opvallend, een andere keer wat meer verdekt opgesteld. En dat thema is nog heel aardig.

In de film spelen de bizarre tv-shows zich af in allerlei omgevingen en werelden en Broughton past de muziek daar steeds op aan. Zo hoor je door de actiemuziek heen allerhande invloeden uit veel andere films in diverse genres en die invloeden heeft Broughton steeds verwerkt in de actietracks, die daardoor een behoorlijk variatie hebben. Toch is het gemiddeld genomen wel min of meer standaard actiemuziek, met veel wilde passages en relatief chaotische gedeelten, waarbij de melodieën toch wat ondersneeuwen. De heftigheid van een groot deel van de muziek voert zonder meer de boventoon en dat zal lang niet iedereen kunnen waarderen. Zolang de melodie de muziek bepaalt is het allemaal nog prima en redelijk prettig beluisterbaar, maar vaak gaat die melodie ten onder in een overdaad aan wat rommelig orkestraal geweld en dat is toch wel jammer.
De tv-tunes die Broughton voor de verschillende tv-kanalen, tv-shows en nep-reclames moest componeren zijn in de vier laatste tracks te horen en voor een deel samengevat in de tracks 'TV-theme medley' en 'We're Cartoons'. Ieder kanaal en iedere show heeft immers z'n eigen specifieke herkenningsmelodie. Ook is er een groter thema dat gepresenteerd wordt in 'The Game Show'. Het is knap van Broughton dat hij dit alles toch voor deze film voor elkaar heeft gekregen.

De nodige variatie in de muziek maakt een score vaak wat prettiger beluisterbaar. Maar hier is dat veel minder het geval, wat vooral komt door het gebrek aan eenheid in de score. De onderlinge tracks zijn nogal afwijkend van elkaar. Alleen een stevig centraal thema daar eenheid in zou kunnen brengen, maar daarvoor is het aanwezige thema te weinig aansprekend en ook nog te beperkt hoorbaar in de verschillende tracks. Dat zorgt er samen voor dat de score overkomt als een verzameling min of meer losse tracks, die alleen qua manier van orkestreren enige samenhang hebben.
Het thema hoor je voor het eerst halverwege de openingstrack 'Main Titles' en is hier een vlot en stevig thema, waarin de koperblazers de hoofdrol spelen. In de tweede track hoor je ditzelfde thema in een heel rustige versie op beperkte houtblazers. Zo komt het thema nog in verschillende andere gedaanten voorbij. De melodie is best aardig, maar niet meer dan dat.

Een aparte track is 'The 3:10 to Yuma', die een kleuring gekregen heeft zoals die in westerns nogal eens te horen is. Met name de motieven die Ennio Morricone in The Good, the Bad and the Ugly toepaste heeft Broughton in deze track verwerkt.
Een paar tracks op het album, met name aan het eind, zijn wat rustiger en melodieuzer. Maar de stijl is dan wat gedateerd en klinkt enigszins als muziek uit de zestiger jaren van de vorige eeuw.

Kortom, met Stay Tuned heeft Bruce Broughton allicht voor de nogal wereldvreemde film een passende score gecomponeerd, die echter als luisterscore niet echt aanspreekt. De muziek is te actiegedreven en spannend en te rauw en rommelig, waarbij ook nog de variatie tussen de tracks groot is, zonder echte samenhang. Zoals eerder gezegd, componeert Broughton naar de wensen van de regisseur, zoals de meeste componisten doen. Hyams is echter een regisseur met een nogal sterke eigen visie en dat pakt in dit geval niet goed uit. Als componist ben je eigenlijk overgeleverd aan het verhaal van de film en de grillen van de regisseur. Maar de vooral spannende en actiegedreven muziek ligt op een hoog niveau en heeft vaak wel iets weg van de stijl van John Williams. Probleem is dat de muziek niet zo gemakkelijk in het gehoor ligt, omdat het vooral wat grillige actie- en spanningsmuziek is, maar de klasse van Broughton is goed hoorbaar. De tunes die Broughton voor de film componeerde zijn wel redelijk goed beluisterbaar, maar als luisterscore is deze special edition van Intrada toch aan de magere kant, ondanks de prima kwaliteit van de opnames. De waardering als muziek om prettig naar te luisteren komt niet hoger dan 56 uit 100 punten, wat een heel mager zesje oplevert.