From Dusk Till Dawn

De Amerikaanse actie-horrorfilm From Dusk Till Dawn is geregisseerd door Robert Rodriguez, met een scenario van Quentin Tarantino, die ook een van de rollen voor z'n rekening nam. George Clooney maakte in deze film z'n debuut, nadat hij al het nodige succes had in diverse tv-series. De film is door de critici gemengd ontvangen, vooral vanwege de overdaad aan geweld. In de bioscopen werd de film maar matig bezocht. Toch is deze naderhand steeds succesvoller geworden en als actie-horrorfilm heeft de film inmiddels een soort van cultstatus bereikt.
Het verhaal draait om Seth Gecko (Clooney) en z'n broer Richie (Tarantino). Ze hebben een bank beroofd en zijn nu op de vlucht voor de politie. Bij het motel waar ze verblijven arriveren op dat moment een priester (Harvey Keitel) en z'n zoon en dochter, die met hun camper onderweg zijn. De broers gijzelen hen en dwingen hen vervolgens om hen naar Mexico te brengen, zodat ze aan arrestatie kunnen ontkomen. In Mexico komen ze bij een stripttent, waar ze met hun gijzelaars een bezoek aan brengen. Daar komen ze er plotseling achter dat de mensen daar vampieren blijken te zijn. Dan barst de hel los...

Bij de film is deze soundtrack uitgebracht met daarop een flink aantal van de songs die in de film te horen zijn. De score bij de film is van Graeme Revell, van wie slechts een tweetal tracks op dit album zijn meegenomen. Daarnaast zijn nog een aantal cues opgenomen met dialoog uit de film. Het album opent met een paar seconden dialoog van George Clooney. Ook de zesde track is dialoog, en de wat langere track 'Chet's Speech', die als afsluitende track nog een keer in de reprise komt. Dan is ook de vijftiende track nog zo'n korte geluidscue van een paar seconden.

De songs zijn in te delen in twee verschillende stijlen. De songs in de eerste helft van het album zijn wat meer luistersongs met een country-blues achtige stijl, terwijl de tweede helft van het album meer een rock-blues stijl hebben, met af en toe een hardrock-randje.
De openingssong van het album is 'Dark Night', een stevige popsong met een country-blues kleuring, die heel behoorlijk in het gehoor ligt. Deze song is in de film zowel over de openingstitels als over de aftiteling te horen.
Van de band ZZ Top staan twee tracks op het album. De eerste is een tamelijk rustige gitaartrack, ook weer met een country-blues randje. De tweede track daarentegen is ZZ Top zoals we hen beter kennen, met hun typerende hardrock kleuring en ruig stampend gitaarwerk, waarbij de zanger eveneens op die ruige manier zingt.
Gezien het type film zou je niet een song als 'Foolish Heart' van The Mavericks verwachten. Deze rustige country-popballad is zeker heel aardig, maar komt in deze setting wel wat erg lief over. De song 'Dengue Woman Blues' is de langste track van het album en is een typische gitaarblues song, met begeleiding van drumpercussie en hammond-orgel.
'Torquay' is eigenlijk geen song, hoewel er wel stemmen en geroep in te horen is. Verder heeft de track een wat verouderde blues-rock stijl.

De rockband Tito & Tarantula heeft ook feitelijk opgetreden in de film als de band die in de striptent hun songs ten gehore bracht. Hun eerste song is een beetje schreeuwerig, maar hun tweede is behoorlijk ingetogen, hoewel de tweede helft van de track een wat meer rockachtige stijl heeft, waarbij ook de elektrische gitaren meer naar de voorgrond komen.
De band Stevie Ray Vaughan speelt net als ZZ Top twee songs op het album. Hun muziek heeft een stevige blues-rock stijl, wat duidelijk niet helemaal mijn ding is.

De beide laatste muziektracks zijn van Revell's score, die zijn muziek voornamelijk orkestraal componeerde. Het zijn twee nogal korte tracks, waarmee Revell's aandeel op dit album slechts net iets meer dan twee minuten is. Het zijn twee stevige tracks met nogal grimmige muziek, waarin de spanning centraal staat en melodie duidelijk niet zo belangrijk is.

Kortom, met deze soundtrack van de actie-horrorfilm From Dusk Till Dawn krijg je een flink aantal songs te horen in het blues-countryrock genre, die vaak dicht tegen het wat steviger rockgenre aan zitten. Een aantal tracks zijn wat ingetogener, vooral op de eerste helft van het album, een aantal hebben een duidelijke hardrock kleuring. Tussendoor horen we een paar korte tracks met dialoog uit de film. Het album opent en sluit ook met zo'n dialoogcue. Hoewel zijn muziek niet echt aanspreekt kreeg scorecomponist Graeme Revell slechts een heel klein plekje op dit album toebedeeld, met net iets meer dan twee minuten. De waardering voor het geheel van dit album komt voor mijn smaak niet verder dan 52 uit 100 punten.