Exposed

De Amerikaanse film Exposed is geregisseerd door James Toback (Love and Money, The Pick-up Artist), die de film ook produceerde en het scenario schreef, zoals hij bij de meeste van z'n films gedaan heeft. Z'n films en ook deze zijn geen grootscheepse commerciële producties en worden niet breed uitgebracht. De film kreeg een gemengde ontvangst en flopte in de zalen waar de film werd vertoond.
Het verhaal draait om Elizabehth Carlson (Nastassja Kinski), die naar New York gaat om te studeren, waar ze een affaire krijgt met haar professor (regisseur Toback). Ook wil ze proberen als fotomodel aan de bak te komen, wat haar ook lukt. Ze krijgt vervolgens een relatie met een violist (Rudolf Nureyev), met wie ze naar Parijs vertrekt. Maar wat ze niet weet is dat die haar wil inzetten als lokaas voor een zware crimineel, met wie hij nog een appeltje te schillen heeft...

De score voor deze magere film is van de grootmeester van de romantiek, namelijk de Franse componist Georges Delerue. Hij heeft zijn muziek kennelijk met beperkte middelen moeten maken, want de orkestraties zijn behoorlijk aan de lichte kant. Maar Delerue heeft zijn arrangementen mooi in balans gehouden, waardoor de muziek meestal redelijk vol klinkt.

Het album opent met de prettig romantisch klinkende 'Main Title', waarin een blokfluit een aangenaam wijsje speelt, op een bed van lichte strijkers. Maar ook andere instrumenten wisselen elkaar af voor de leidende melodie, wat een prettige gevarieerdheid aan het toch wat eenvoudige melodietje geeft.
Met de tweede track probeert Delerue wat spanning in de melodie te leggen, wat hem met uitsluitend een aantal strijkers redelijk gelukt is. Die licht gespannen dreiging loopt door in de derde track.
Met 'Restaurant Source' zal er vast een of ander orkestje in het betreffende restaurant een deuntje spelen. Vandaar de toevoeging 'Source', schat ik zo in. Het is een melodie die door een kamerorkestje wordt gespeeld, met een cellist, een blokfluitspeler en een klavecimbelspeler. De muziek heeft daardoor het karakter van een klassiek barok-muziekstuk. Vooral de cello geeft een mooie kleuring aan de verder nogal beperkte instrumentatie.
De track 'You're Weird' is een redelijk vol en fraai orkestraal klinkend arrangement, terwijl 'Paris' juist een beetje simpel overkomt, met z'n ritmisch aangeslagen gitaar en de accordeon voor de verplichte Franse sfeer.

Je zou verwachten dat de romantiek eraf spat in de track 'Making Love', maar dat valt nogal tegen, want het is vooral een dreigende track, die uitsluitend door strijkers gespeeld wordt in een wat meer onheilspellend arrangement. Dat loopt vrijwel naadloos door in de volgende track, waar de leidende melodie door een klarinet gespeeld wordt.
Met 'Marcel Killed' heeft Delerue een soort staccato track gecomponeerd in een gematigd tempo, maar met na elke klank een korte pauze, alsof alle klanken los gespeeld worden. Dat geeft een extra dreigend aspect aan de al gespannen melodie, maar het klinkt niet zo fraai.
De afsluitende track 'The End' heeft een licht dreigend karakter in de eerste helft van de track, om daarna over te gaan in de melodie en setting van de openingstrack, waardoor de score nog heel aardig afsluit.

De langste track van het album is een muziekstuk van Johann Sebastian Bach, namelijk het 'Brandenburger Concerto in G Major', van bijna acht minuten op dit album van net een half uur. De muziek heeft ook die wat lichte barok-stijl, waarmee dit stuk prima in het geheel van de score past.

Kortom, met zijn score voor de film Exposed heeft Georges Delerue een vrij korte score gecomponeerd, met op dit Intrada Special Collection album een looptijd van zo'n 24 minuten, die hier nog aangevuld wordt met een klassiek stuk van Bach, zodat het album in ieder geval iets meer dan een half uur duurt. Met een paar aardige melodietjes in een lichte setting en verder wat licht dreigende arrangementen houdt het allemaal net niet over. De muziek is wel aardig om naar te luisteren, maar slechts een paar tracks zijn fraai. De waardering komt dan ook niet hoger dan 66 uit 100 punten, wat voor Delerue toch wat mager is.